สองนรี

“แต่มันลงรูปดอกไม้จันทน์ไว้สามดอกนะเว้ย ยังกะจะบอกว่าวางให้พ่อ แม่ ลูกในท้องของมัน

คิดแล้วก็สงสารแต่ทำไงได้ มันทำตัวเอง” เบลเสริม

“หนึ่ง...พูดถึงธพ ฉันก็อดเป็นห่วงแกไม่ได้ แกไปตรวจเลือดเถอะ”

“แกคิดว่าฉันจะติดจากธพหรืออีจอย”

“ฉันไม่รู้ว่าใครติดจากใคร แต่ฉันอยากให้แกไปตรวจ”

“ที่ฉันมาหาพวกแกก็จะบอกเรื่องนี้เหมือนกัน ฉันไปตรวจมาแล้ว หมอบอกว่าฉัน...เป็น...เป็นคนมีเสน่ห์”

เบลสวนทันทีใช่เวลาเล่นมุกไหม หนึ่งยืนยันว่า ที่ยังขำออกเพราะตัวเองไม่ได้เป็นเอดส์ ตอนแรกก็คิดว่าจะติดโรคนี้ด้วย จอยถามว่าเข็ดไหม เธอ

พยักหน้าเข็ดหลาบแล้ว ต่อให้เอาช่างแอร์มากองเป็นร้อยคน ขนคนงานก่อสร้างมาเป็นคันรถ เอาเด็กรับรถมาอีกแสนคน ก็ขอผ่านไม่เอาอีกแล้ว เบลถามหยั่งเชิงว่าจริงหรือ

“ฉันกลัวแล้วจริงๆ ฉันมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว ไม่กินข้างทางแล้ว”

จอยยกมือไหว้ท่วมหัวอนุโมทนาสาธุด้วย หนึ่งหัวเราะชอบใจเหลือบเห็นหนุ่มหล่อโต๊ะข้างๆ

แอบเหล่อยู่...

หลังจากอิ่มหนำสำราญ หนึ่งเรียกพนักงานมาเก็บเงิน เบลกับจอยยกมือไหว้ขอบคุณเธอสำหรับอาหารมื้ออร่อย หนึ่งลุกขึ้นจะกลับเห็นชายหนุ่ม

โต๊ะข้างๆยังมองอ่อยไม่เลิก จึงบอกจอยกับเบลว่าขอตัวสักครู่แล้วเดินไปหาเขา เบลแปลกใจไหนหนึ่งบอกว่าเลิกกินของข้างถนนแล้ว

“ของเคยกินมันอดไม่ได้หรอก” จอยไม่วายจิกกัด

แต่เหตุการณ์ไม่เป็นอย่างที่สองเพื่อนซี้คิด หนึ่งไม่ได้จะหิ้วชายหนุ่มโต๊ะข้างๆไปกินแต่เข้าไปด่าสาดเสียเทเสีย จอยกับเบลถึงกับทึ่งที่เธอตัดใจไม่กินหนุ่มหล่อได้...

ที่แกลเลอรี สองกับอาตม์ปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรกับหนึ่งดี พยายามติดต่อผ่านทางศานต์ก็ไม่ยอมรับสาย สองเป็นห่วงหนึ่งมากอยากจะคุยกับพี่ให้เร็วที่สุด ในเมื่อหมดหนทาง สองตัดสินใจจะขอร้องแม่อีกครั้งให้ช่วยกล่อมพี่หนึ่งเข้ารับการรักษา อาตม์เห็นดีด้วยกับเธอ

“วันนี้คุณน้อยไม่เข้าแกลเลอรีเหรอครับ ตั้งแต่ผมมาถึงยังไม่เจอคุณน้อยเลย”

“คุณน้อยดูงานอยู่ข้างในค่ะ...แล้วคุณวิชัย

อยู่ไหนล่ะคะ”

“อยู่ที่ไหนล่ะครับ” อาตม์ยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้สองเดาออกว่าวิชัยต้องอยู่กับคุณน้อย...

เป็นอย่างที่สองคาดไว้ไม่มีผิด วิชัยพาคุณน้อยที่น้ำตาซึมมานั่งหลบมุม พลางปลอบว่าไม่ต้องร้องไห้ ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ เธอยังคิดไม่ตกเลยว่าจะแก้ปัญหาเรื่องพี่ใหญ่อย่างไร

“ผมเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง เขาเขียนปรัชญาทิเบตไว้ว่าเราจะกังวลทำไมในเมื่อปัญหานั้นแก้ได้ แล้วเราจะกังวลทำไมในเมื่อปัญหานั้นแก้ไม่ได้

ฟังดูก็มีความกวนๆเหมือนหน้าผมนะครับ”

“ค่ะ กวนมาก”

“แต่ไอ้กวนๆนี่แหละผมว่าสาระลึกซึ้ง ปัญหาบางอย่างเราแก้ได้ เราก็ไม่ต้องเอามาคิด”

“ส่วนปัญหาบางเรื่องก็ไม่มีทางแก้ได้ก็ไม่ต้องคิด” คุณน้อยเสริม

“คุณน้อยเก่งจัง”

“แต่น้อยสงสารคุณพ่อคุณแม่ค่ะ แล้วน้อยก็สงสารพี่ใหญ่ ถ้าพี่ใหญ่ยังทำตัวแบบนี้พี่ใหญ่อยู่กับใครไม่ได้หรอกค่ะ”