สองนรี
ตอนที่ 14
“อีพวกปากเสีย จะไปตายที่ไหนก็ไป๊” หนึ่งตวาดแว้ด เบลไม่พอใจ
“แกพูดอย่างนี้ได้อย่างไร พวกฉันหวังดีกับแกเป็นเพื่อนแกนะเว้ย”
“หวังดีหรือหวังเกาะฉัน ที่ผ่านมาพวกแกเอาแต่ตลกแดก ชีวิตฉันตกต่ำก็เพราะพวกแก...ไป ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก” หนึ่งไล่ตะเพิดอย่างหงุดหงิด เบลกับจอยไม่พอใจที่ถูกไล่เหมือนหมูเหมือนหมา ประกาศตัดขาดความเป็นเพื่อนถึงตายก็จะไม่ไปเผาผี แล้วผละจากไป ขณะที่หนึ่งคิดหาทางหนี กลัวติดร่างแหไปกับสินธพ
ooooooo
สินธพวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตชนผู้คนดะไปหมด อาตม์กับวิชัยเห็นคนเยอะรีบเก็บปืนไม่อยากให้ตกใจ หนึ่งกำลังหยิบกุญแจจะเดินไปไขรถ สินธพพรวดพราดมาดักหน้า เธอเห็นเขาบาดเจ็บถามว่าเป็นอะไร เขาโดนตำรวจยิง ขอให้เธอช่วยขับรถพาหนี แต่เธอยืนนิ่งไม่ขยับ
“หนึ่ง ตำรวจกำลังไล่จับฉัน รีบพาฉันไปเร็ว” สินธพจะเดินไปที่รถของหนึ่ง แต่เจ้าของยังยืนนิ่ง
“ธพอย่าหนีอีกเลยไม่งั้นธพก็ต้องหนีทั้งชีวิต ธพมีคดีติดตัวหลายคดีทั้งเอาผู้หญิงไปขายทำร้ายร่างกาย แล้วนี่ธพไปสู้กับตำรวจอีก ธพหนีไม่รอดหรอก ธพยอมมอบตัวเถอะ”
“กูสั่งให้มึงพากูหนี ไป” สินธพฉุนขาดกระชากแขนหนึ่งให้พาไปที่รถ เธอผลักเขาออกห่าง
“หนึ่งไม่ใช่ขี้ข้าธพนะ ธพทำชั่วทำผิด ธพก็ต้องรับกรรม อย่าดึงหนึ่งลงไปต่ำกว่านี้ ธพเอาเงินไปแล้วก็หนีไปซะ” หนึ่งเอาเงินยัดใส่มือสินธพ แล้วรีบเดินหนีไม่อยากยุ่งเกี่ยว เขาเก็บเงินใส่กระเป๋ากางเกง เหลือบเห็นอาตม์กับวิชัยไล่ตามมาใกล้ วิ่งหนีไป
อีกทาง สารวัตรหนุ่มเห็นเขาวิ่งหนีหลังไวๆ
“มันไปทางโน้น” อาตม์วิ่งนำวิชัยตามสินธพไป แต่คลาดกันเนื่องจากผู้คนในห้างฯเยอะ โชคยังดีที่อาตม์เห็นรอยเลือดหยดที่พื้น ชวนวิชัยตามรอยเลือดไป...
ด้านหนึ่งจะขับรถออกจากลานจอด แต่สินธพวิ่งลากขามาขวางหน้ารถ ขอร้องให้เธอช่วยเขาด้วย ขอแค่ครั้งนี้อีกครั้งเดียวแล้วจะไม่มากวนเธออีก หนึ่งลังเลไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“หนึ่ง ฉันเป็นเพื่อนแกนะ” สินธพเห็นหนึ่งนิ่งคิดว่ายอมช่วย เดินมาที่ประตูรถจะขึ้นเบาะหน้าข้างคนขับ แต่เธอกดล็อกเปิดประตูไม่ได้ เขาเคาะกระจกเรียก
“หนึ่ง เปิดประตูให้ด้วย”
หญิงสาวลังเลใจหนึ่งอยากช่วยเขาแต่อีกใจก็กลัวติดร่างแหชีวิตอาจพัง ตัดสินใจเร่งเครื่องออกไป สินธพพยายามวิ่งไล่แต่แรงคนหรือจะสู้แรงเครื่องยนต์ แถมขาเจ็บอีกต่างหาก หมดแรงนั่งแปะกับพื้น หนึ่งมองกระจกส่องหลังเห็นเขาล้มก็ตกใจ จอดรถเปิดประตูลงไปร้องเรียกเขาให้ขึ้นรถ
สินธพยังไม่ทันขยับ อาตม์ วิชัยและตำรวจกรูกันเข้ามาล้อมกรอบ อาตม์ตะโกนสั่งให้เขาวางอาวุธและมอบตัว เขารู้ชะตากรรมตัวเองว่าหนีไม่รอด ตัดสินใจยิงต่อสู้ตำรวจเพราะไม่ต้องการไปตายด้วยโรคเอดส์ในคุก อาตม์ วิชัยและตำรวจระดมยิงใส่เขาจนทรุดจมกองเลือด หนึ่งยืนมองสินธพที่ถูกยิง
ร่างพรุนด้วยน้ำตานองหน้า เข่าอ่อนลงไปกองข้างรถ นึกถึงเรื่องดีๆที่เขาเคยทำให้ก็ร้องไห้อย่างหนัก
“ธพ...หนึ่งขอโทษ”
ooooooo
