สองนรี

สองโกรธตบคุณใหญ่หน้าหัน คุณใหญ่ไม่พอใจจะเอาคืน คุณน้อยต้องเข้าไปดึงพี่สาวออกมาขอร้องให้หยุดได้แล้ว คุณใหญ่ผลักน้องสาวออกโมโหที่เธอเข้าข้างสอง พะวงดาวกับป้าแขเข้ามาจากอีกทางหนึ่งห่างออกมาเห็นคุณใหญ่กำลังอาละวาดก็พากันตกใจ

ooooooo

คุณใหญ่เห็นสองกางปีกปกป้องปรียาก็ยิ่งสนุกปาก

“ฉันพูดความจริงเธอก็รับไม่ได้...ใหญ่พูดจริงไหมคะคุณป้า” คุณใหญ่หันมองปรียา “ถ้าคุณป้าไม่เก่งจริงคงจับคุณลุงธนุสไว้ไม่ได้”

“คุณใหญ่กรุณาให้เกียรติแม่ของสองด้วยค่ะ”

“ทำไมฉันต้องให้เกียรติ คนอย่างแม่เธอมีเกียรติตรงไหนมิทราบ” คำพูดก้าวร้าวของคุณใหญ่ทำให้สองไม่พอใจจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่ปรียาจับแขนไว้ แล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายเอง

“หนูพูดถูกทุกอย่าง คนอย่างฉันไม่มีเกียรติหรอก ฉันเป็นคนไร้ศักดิ์ศรี เป็นคนที่น่าดูถูก แต่หนูรู้ไหมทำไมฉันถึงไม่รู้สึกอ่อนไหว เสียใจหรือโกรธไปกับคำพูดของหนู”

“เพราะคุณป้าหน้าด้านหน้าทนไงคะ” คุณใหญ่ปากเสียไม่เลิก ปรียาส่ายหน้า

“เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันย้อนเวลาไปแก้ไขไม่ได้ จะให้ร้องไห้ตีโพยตีพายก็ไม่ช่วยอะไร และถ้าฉันน้อยเนื้อ ต่ำใจกับชีวิตคิดฆ่าตัวตาย ฉันอยากรู้ว่าคนอย่างหนูหรือสังคมที่ตีตราคนทำอาชีพนี้ ได้อะไรขึ้นมา ต้องการเหยียดคนอื่นเพื่ออะไร หรือขอแค่สะใจ หรือยกตัวเองให้เหนือกว่าคนอื่นแล้วรู้สึกมีค่าสูงขึ้น”

พะวงดาวที่หยุดฟังอยู่กับป้าแขรู้สึกผิดเพราะเคยตีตราบาปปรียาแบบนี้เช่นกัน ปรียายังคงอธิบายกับคุณใหญ่ว่าคนเราเกิดมาไม่มีใครอยากขายตัว ถ้าเลือกเกิดได้ตนอยากเป็นลูกคนรวยมีเงินไม่ต้องดิ้นรนอะไรอย่างคุณใหญ่ สองเข้าใจความรู้สึกของแม่ จับมือท่านจะพาออกไปแต่ท่านขืนตัวไว้ ต้องการพูดเตือนสติคุณใหญ่ต่อ

“จริงๆแล้วเรามีศักดิ์เป็นญาติกัน แต่เอาเถอะฉันไม่คู่ควรที่จะเป็นป้าหนู แต่ฉันขอพูดในฐานะหัวอกของคนเป็นแม่ ฉันคิดว่าฉันเข้าใจคุณแม่ของหนู ที่แม่ของหนูไม่ห่วงใยไม่ใช่เขาไม่รัก แต่เขาเห็นว่าหนูเข้มแข็งดูแลตัวเองได้ เขาจึงเอาเวลาไปเอาใจใส่ลูกอีกคนที่อ่อนแอกว่าทำให้เขาเผลอไม่ได้ดูแลหัวใจหนูทั้งๆที่หนูก็ต้องการคนเอาใจใส่ แต่เชื่อฉันเถอะไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูก” คำพูดของปรียาโดนใจพะวงดาวเต็มๆถึงกับน้ำตาซึม

ปรียาบอกกับคุณใหญ่อีกว่า “เราได้คุยกันวันนี้ก็ดีแล้ว มีอีกเรื่องที่ฉันอยากคุยกับหนู ฉันขอโทษหนูด้วย ถ้าฉันไม่ขายลูกกินให้เป็นภาระของพ่อแม่หนู ครอบครัวของหนูก็จะอยู่อย่างพร้อมหน้า ไม่มีใครไปแย่งความรักของหนู ฉันขอโทษหนูจริงๆ ฉันติดหนี้บุญคุณหนู แต่หนูอย่าโกรธอย่าเกลียดลูกฉันเลย หนูจะให้ฉันทำอย่างไรบอกฉันเถอะ ฉันยินดีทำทุกอย่าง”

คุณใหญ่พูดอะไรไม่ออกเพราะปรียายอมรับความผิดพลาดทุกอย่าง หันหลังเดินจากไป คุณน้อยเป็นห่วงความรู้สึกของพี่สาวรีบเดินตาม สองสวมกอดปรียาไว้รู้ว่าท่านเจ็บปวดที่ต้องยอมรับผิดและช่วยปกป้องเธอ

“คุณแม่คะ สองขอบคุณค่ะ”

พะวงดาวสะเทือนใจและรู้สึกผิดที่เคยตราหน้าปรียาในทางไม่ดี แต่เธอกลับช่วยปกป้องและช่วยกล่อมคุณใหญ่ หันไปถามป้าแขว่าพริกป่นที่สั่งให้เอามาอยู่ไหน