สองนรี

“แค่เห็นรอยยิ้ม เห็นสายตาผมก็รู้ว่านี่คือคุณหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่คุณหนึ่งมานั่งทำพิธี แต่ผมรู้ใจตัวเองแล้วว่าผมอยากใช้ชีวิตกับคุณหนึ่ง ...แต่งงานกับผมนะครับ” ศานต์มองไปทางหนึ่ง

“ค่ะ หนึ่งก็รักคุณ” หนึ่งยิ้มพอใจที่ศานต์สารภาพรักต่อหน้าทุกคน ศานต์หยิบแหวนขึ้นมาสวมให้เธอ ไพศาลกับอุษณาแทบล้มทั้งยืน ขณะที่หนึ่งหันมองเย้ยสองที่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้

ปรียารู้ดีว่าหนึ่งแค่ต้องการแย่งชิงผู้ชายของน้อง เสียใจจนยืนแทบไม่อยู่ ยิ่งยวดต้องประคองท่านไว้ อุษณาเสียใจไม่ต่างกันที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเลือกผู้หญิงน่าชังคนนี้ พะวงดาวทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหว หันไปโวยไพศาล ปล่อยให้ลูกชายของเขาทำร้ายสองได้อย่างไร ณรงค์เองก็ไม่พอใจเช่นกัน

“ผมขอยกเลิกงานหมั้นระหว่างสองกับลูกชายคุณ”

“ศานต์ แกถอดแหวนคืนมาเดี๋ยวนี้” ไพศาลสั่งเสร็จเข้าไปแย่งแหวนที่นิ้วของหนึ่ง แต่ศานต์ผลักพ่อตัวเองออก ไพศาลอึ้งมากที่ลูกซึ่งเคยชี้นกเป็นไม้แต่ถึงตอนนี้กลับแข็งข้อ

“ผมหมั้นกับคุณหนึ่งแล้วผมจะอยู่กับคุณหนึ่ง” ศานต์ประกาศกร้าวแล้วจูงมือหนึ่งออกไป

“ถ้าแกไปกับผู้หญิงคนนั้น แกกับฉันขาดกันไม่ต้องเรียกฉันว่าพ่อ”

“ลูกศานต์กลับมาหาแม่” อุษณาคร่ำครวญทั้งน้ำตา ศานต์มองพ่อกับแม่แล้วตัดใจพาหนึ่งจากไป อุษณาใจแทบสลายจะวิ่งตามลูก ไพศาลรั้งตัวไว้ สั่งห้ามไปยุ่งกับมันอีก มันไม่ใช่ลูกของเราอีกแล้ว อุษณาเสียใจมากเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น ปรียาเองก็เสียใจกับการกระทำของหนึ่ง ซวนเซจะล้มยิ่งยวดต้องประคองไปนั่ง

ooooooo

สองเหนื่อยใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น มานั่งหลบที่มุมหนึ่งของบ้าน ผิดหวังที่หนึ่งมาทำลายงานหมั้นเพียงเพื่อต้องการจะเอาชนะเธอ คิดไปคิดมาเธอเริ่มเป็นห่วงสภาวะทางจิตของพี่สาว อาตม์เห็นสองนั่งหน้าเครียด รู้ว่าเธอคงอยากอยู่คนเดียว จึงไม่เข้าไปกวนใจได้แต่มองอยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วง...

ปรียานั่งพักจนอาการดีขึ้น จึงชวนยิ่งยวดกลับ ระหว่างเดินไปที่รถ ยิ่งยวดบ่นไม่หยุดไม่คิดว่าหนึ่งจะใจดำทำถึงขนาดนี้ ปรียาเป็นห่วงสองไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วกวาดตามองหาหวังจะช่วยปลอบใจ พะวงดาวเดินหน้าบูดเข้ามาพร้อมกับณรงค์ต่อว่าปรียาว่า

“เธอเกลียดฉันก็มาลงที่ฉันทำไมต้องให้ลูกชั่วๆ ของเธอมาทำลายสอง”

“ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้น”

“เธอยังแก้ตัวหน้าด้านๆก็เห็นอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันพยายามเปิดใจให้อภัยเธอ ดีใจที่เธอมาร่วมงาน หวังว่าเราจะปรับความเข้าใจกันได้ เพราะอย่างไรเราสองคนก็รักสอง แต่พอเกิดเรื่องนี้ ฉันคงคิดผิด”