สองนรี

ยิ่งยวดว่าหลังเสร็จงานนี้จะพาหนึ่งกลับลำปางด้วยกัน อาตม์ดีใจด้วยที่เขาให้อภัยเธอ เขาเชื่อว่าเราสองคนอาจเป็นคู่กรรมร่วมกันมา เขายังรักและ

เป็นห่วงเธอ ลึกๆแล้วเธอก็เป็นคนที่ใส่ใจคนอื่น

“ผมขอแสดงความยินดีด้วยครับ หลังจากงานนี้ ทุกคนจะมีความสุขกันสักที” อาตม์ยิ้มสบายใจ...

ใกล้ถึงฤกษ์หมั้น ไพศาลเดินนำอุษณากับศานต์เข้าไปบริเวณทำพิธี ชวนณรงค์และพะวงดาวที่รอท่าอยู่ก่อนแล้วให้มาคุยกับเถ้าแก่ผู้ทำหน้าที่สู่ขอสอง ศานต์จะเดินตาม แต่คุณใหญ่เข้ามาทักเสียก่อน

“นี่ถ้าเราไม่ผิดใจกัน วันนี้คงเป็นวันของเรา... ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก ใหญ่ไม่ได้มาดราม่า ใหญ่ดีใจกับศานต์จริงๆนะ”

“ขอบคุณมากครับ ผมขอตัวไปเตรียมตัว” ศานต์รีบตามไปสมทบกับพ่อ แม่ ณรงค์และอุษณา

ที่กำลังคุยกับเถ้าแก่เพื่อซักซ้อมก่อนถึงพิธีจริง...

อีกมุมหนึ่งไม่ห่างกันนัก อาตม์เห็นคุณน้อยถือกล่องของขวัญเข้ามาถามว่าของใครหรือเห็นถืออยู่นานแล้ว ได้ความว่าเป็นของหนึ่งฝากให้สอง เขาตกใจที่รู้ว่าหนึ่งมางานด้วยถามว่าตอนนี้อยู่ไหนแล้ว

“พี่หนึ่งกลับไปแล้วค่ะ...ว้าย น้อยลืมพี่สองไปเลย เดี๋ยวน้อยไปพาพี่สองมาค่ะ” คุณน้อยยังไม่ทันขยับ หนึ่งในคราบสองสวมชุดหมั้นเดินเข้ามาเสียก่อน อาตม์มองเธออย่างชื่นชมในความงดงาม หนึ่งส่งยิ้มหวานให้ แล้วเดินตรงไปบริเวณทำพิธี เขาเอะใจปกติเธอมักจะหลบหน้าไม่แสดงกิริยาแบบนี้

“คุณวิชัยฉันฝากเอาของขวัญไปวางโต๊ะหน่อยค่ะ ฉันจะเข้าไปช่วยด้านใน” คุณน้อยเอากล่องของขวัญให้วิชัยแล้วเดินตามหนึ่งเข้าไป หนึ่งเดินผ่านแขกเหรื่อก็โปรยยิ้มให้ แต่พอเดินผ่านปรียาเท่านั้น รีบก้มหน้าหลบไม่ยิ้มไม่ทักทายกลัวท่านจำได้ ยิ่งยวดเห็นท่าทางของเธอก็แปลกใจว่าทำไมสองถึงมีบุคลิกคล้ายหนึ่งนัก

วิชัยมองเข้าไปข้างในเห็นสองตัวปลอมลงนั่งข้างๆศานต์ตรงหน้าผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ชวนอาตม์เข้าไปข้างในพิธีจะเริ่มแล้ว เงียบไม่มีเสียงตอบ วิชัยหันมองอีกที เขาหายตัวไปแล้ว

ooooooo

หนึ่งแสดงเป็นสองได้แนบเนียนมาก หากใครไม่สนิทด้วยดูแทบไม่ออก พร้อมสวมรอยทำพิธีหมั้นแทนน้อง ปรียาพยายามเพ่งมองไปที่สองตัวปลอม แต่เธอคอยหลบหน้า ยิ่งยวดเองก็เริ่มสงสัยกับท่าทางของสองเช่นกัน ผู้ทำพิธีเห็นมาพร้อมหน้ากันแล้วก็เชิญชวนให้เริ่มพิธีกันเลย

“มาวันนี้เพื่อกิจอันใด” ผู้ทำพิธีหันไปถามเถ้าแก่ฝ่ายชาย

“วันนี้ฤกษ์งามยามดีจะมาสู่ขอหนูสองซึ่งเป็นกุลสตรี ไปเป็นแม่ศรีเรือนให้กับหลานชาย พ่อศานต์”

“หนูสองเป็นบุตรของท่านใช่หรือไม่” ผู้ทำพิธีหันไปถามพะวงดาวกับณรงค์ซึ่งรับคำอย่างพร้อมเพรียงกัน หนึ่งยกมือไหว้เถ้าแก่ฝ่ายชายและพ่อแม่ของศานต์ซึ่งรับไหว้จากหนึ่งโดยไม่เฉลียวใจแม้แต่น้อย ปรียาหันมองยิ่งยวดซึ่งมองตอบเหมือนจะรู้เท่าทันความคิดของเธอ