สองนรี

พี่สาวแท้ๆตัวอันตรายของสองก้าวเข้ามาในงานพร้อมกล่องของขวัญในมือ เห็นพะวงดาว ป้าแขกับณรงค์กำลังง่วนกับการรับแขกกิตติมศักดิ์ จึงเดินเลี่ยงไปอีกทางเจออาตม์กำลังจะหันมาทางตัวเอง มองซ้ายมองขวาไม่รู้จะหนีไปทางไหนดี จังหวะนั้น 

คุณใหญ่เข้ามาเรียกเขาไว้เสียก่อนพร้อมกับยื่นแก้วน้ำดื่มให้ เขาหันไปรับน้ำจากเธอ ครั้นหันมาอีกทีหนึ่งหายไปแล้ว

หนึ่งโล่งใจที่รอดพ้นสายตาอาตม์มาได้ ขณะกำลังมองหาห้องแต่งตัวของสอง คุณน้อยเข้ามาถามเธอว่าจะไปไหน เธอแต่งเรื่องว่าเอาของขวัญมาแสดงความยินดีกับสอง วานคุณน้อยพาไปหาน้องสองหน่อย

“พี่สองกำลังแต่งหน้าทำผมอยู่ในห้อง” คุณน้อยมองไปยังทิศทางที่ห้องตั้งอยู่ซึ่งอยู่ห่างไปพอสมควร “พี่หนึ่งไปรอที่หน้างานดีกว่าค่ะ น้อยพาไปค่ะ” คุณน้อยจับแขนหนึ่งจะพาไปทางนั้น เธอขืนตัวไว้ อ้างไม่อยากทำให้งานล่ม คุณน้อยก็รู้ว่าคนที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ 

ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนคุณน้อยพาเธอไปหาน้องสอง ให้ของขวัญน้องแล้วเธอก็จะกลับ ระหว่างที่คุณน้อยลังเลจะพาไปดีหรือไม่ มีเสียงมือถือของคุณน้อยดังขึ้น

“คุณวิชัยว่าไงคะ แม่พี่สองมาถึงแล้ว”

“แม่พี่ก็มา งั้นพี่กลับดีกว่าพี่ไม่อยากให้งานน้องสองต้องล่ม พี่ฝากของขวัญให้น้องสองด้วยนะ” หนึ่งยื่นกล่องของขวัญให้คุณน้อยแล้วผละไป คุณน้อยเป็นกังวลเรื่องปรียาจะเจอกับพะวงดาวจึงไม่ได้สนใจอะไรหนึ่งอีกรีบเดินไปหาวิชัย หนึ่งซึ่งทำที

จะกลับเห็นคุณน้อยไม่ได้สนใจตัวเองแอบย่องไปยังทางที่จะไปห้องแต่งตัว

ooooooo

ไม่นานนักหนึ่งมาถึงหน้าห้องแต่งตัวของสองที่ประตูเปิดแง้มไว้ มีเสียงเพลงดังรอดออกมา กำลังจะเปิดประตูเข้าไปได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากในห้อง เธอรีบซ่อนตัว ช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมเปิดประตูออกมา

“แม่คุณศานต์โทร.มาให้ไปช่วยเติมหน้า

ทำผม รีบไปเร็ว” ช่างแต่งหน้าเดินนำช่างทำผมไป หนึ่งยิ้มพอใจที่รู้ว่าสองอยู่ในห้องเพียงลำพังรอจนพวกช่างไปแล้วรีบเปิดประตูเข้าไป สองเห็นเงาสะท้อนของเธอในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งก็แปลกใจ เพราะก่อนหน้านี้ทั้งคู่มีปัญหากันรุนแรง หนึ่งเดินยิ้มเข้ามาหา

“สองคงไม่ว่าที่พี่มาโดยไม่ได้รับเชิญ พี่มาขอโทษสอง พี่พูดจารุนแรงเกินไปแต่ที่ทำไปเพราะพี่รักแม่มาก สองก็รู้ว่าตั้งแต่พี่เกิดมา พี่มีแม่คนเดียวที่อยู่กับพี่ แม่เป็นทุกอย่างในชีวิตของพี่ พอสองจะพาแม่ไปอยู่ด้วย พี่พูดตรงๆพี่ทำใจไม่ได้” หนึ่งทำเหมือนมาเพื่อคุยเปิดใจกับน้อง

“สองเป็นห่วงคุณแม่อยากให้คุณแม่หายดี จนลืมคิดถึงความรู้สึกของพี่หนึ่ง สองเองก็ผิดสองขอโทษค่ะ”

“พี่ขอบใจที่สองเข้าใจพี่”

“พี่หนึ่ง สองรักและเป็นห่วงพี่หนึ่งนะ สองอยากให้พี่หนึ่งพบจิตแพทย์ ทุกอย่างจะดีขึ้น พี่หนึ่งต้องเปิดใจยอมรับที่จะทำการรักษา” คำพูดของสองทำเอาหนึ่งแทบปรี๊ดแตก แต่ต้องเก็บอาการไว้กลัวเสียแผน