สองเดินเข้ามาในโรงพยาบาลโดยบอกกับอาตม์ที่เดินตามมาด้านหลังว่าแม่ของเธอโทร.กลับมาบอกว่ารักษาตัวอยู่ที่นี่ ด้วยความร้อนใจเธอยังไม่ทันได้ซักอะไรมากก็เลยไม่รู้ว่าท่านเป็นอย่างไรบ้าง จังหวะนั้นยิ่งยวดเดินเข้ามาเห็นสองก็นิ่งไปชั่วขณะ มองอย่างพิจารณาก่อนจะร้องทักว่าคุณสองใช่ไหม

“ผมยิ่งยวดครับ คุณปรียาเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟังแล้วบอกว่าท่านโทร.หาเพราะอยากเจอคุณ”

“พวกเราเคยเจอคุณยิ่งยวดที่ลำปาง” อาตม์จำยิ่งยวดได้

“ครับ ผมเคยเข้าใจผิดว่าคุณสองเป็นคุณหนึ่ง”

“ขอฉันไปเยี่ยมคุณแม่ค่ะ”

“เชิญครับ” ยิ่งยวดพูดจบเดินนำสองกับอาตม์ไป ไม่นานนัก สองมาถึงห้องพักฟื้น ปรียาหันมาเห็นลูกก็ดีใจดึงเธอมากอดร้องไห้ สองปลอบว่าไม่ต้องร้องเธอมาเยี่ยมท่านแล้ว ท่านป่วยเป็นอะไรหรือ ปรียาพูดไม่ออกไม่อยากให้สองรู้เรื่องบัดสีที่หนึ่งทำไว้ ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น สองได้แต่ลูบหน้าลูบหลังเพื่อให้ท่านผ่อนคลาย...

ที่นั่งพักบริเวณโถงใกล้ลิฟต์ อาตม์ซักยิ่งยวดว่าปรียาป่วยเป็นอะไร เขาโกหกว่าท่านไม่ได้เป็นอะไรแค่อ่อนเพลียเท่านั้น อาตม์สงสัยทำไมเขาถึงอยู่เฝ้าท่านคนเดียวแล้วคุณหนึ่งไปไหน ยิ่งยวดอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร อาตม์เห็นท่าทางของเขาก็พอจะเดาอะไรออก

“ผมกับคุณสองเพิ่งมาจากร้านของคุณถาวร แล้วคุณถาวรทำพฤติกรรมไม่เหมาะสมเพราะคิดว่าคุณสองเป็นคุณหนึ่ง เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณหนึ่งใช่ไหม... คุณยิ่งยวดเล่าให้ผมฟังเถอะ เผื่อมีอะไรที่ผมช่วยได้”

ยิ่งยวดตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้อาตม์ฟัง สารวัตรหนุ่มรู้สึกแย่กับพฤติกรรมของหนึ่ง มั่นใจว่าเธอต้องมีปัญหาทางจิตถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ แล้วมองข้ามไหล่คู่สนทนาไปเห็นหนึ่งเดินออกจากลิฟต์ก็ตกใจ...

ทางด้านสองเห็นแม่ไม่ค่อยสบายใจก็เป็นห่วง ชวนให้ไปอยู่ด้วยกัน ปรียาพยักหน้ารับคำทั้งน้ำตา...

หนึ่งกำลังจะไปที่ห้องพักฟื้น อาตม์ตามมาคว้ามือไว้ เตือนว่าเธอยังไม่ควรมาที่นี่ เธอแว้ดใส่เขามีสิทธิ์อะไรมาห้ามเธอไม่ให้ไปหาแม่ เขาดักคอเธอทำอะไรไว้ย่อมรู้อยู่แก่ใจ เธอทำไก๋ไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร

“ผมรู้ความจริงหมดแล้วว่าคุณมีอะไรกับพ่อเลี้ยง พวกคุณทำตัวแย่มาก ก่อนหน้านี้คุณสองแวะไปที่ร้านค้า พ่อเลี้ยงคุณก็คิดลวนลามคุณสอง...คุณสองถึงเป็นห่วงคุณปรียาต้องรีบมาเยี่ยม”

“ยัยสองมาที่นี่ ยัยสองจะเอาแม่ไป” หนึ่งกลัวแม่จะไปอยู่กับสองเร่งเดินไปห้องพักฟื้น เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปไม่เจอใคร ดูในห้องน้ำก็ไม่มี ที่ระเบียงก็ไม่เห็น หรือยิ่งยวดพาท่านไปเดินเล่น อาตม์ตามเข้ามาบอกว่ายิ่งยวดไปโทรศัพท์คุยเรื่องงานยังไม่ได้กลับเข้าห้อง

“แล้วแม่ฉันหายไปไหน งั้นก็ต้องยัยสองพาแม่ฉันไป”

“คุณปล่อยให้คุณสองดูแลแม่คุณเถอะ อย่างน้อยก็ช่วยให้แม่คุณดีขึ้น”

“แม่ของฉัน ฉันไม่ยอมให้ใครเอาแม่ฉันไป” หนึ่งผลักอาตม์พ้นทางแล้วเร่งตามหาปรียา

ooooooo