เรือมนุษย์

เพลาใจเสียพยายามง้อเข้ากอดทางด้านหลังมธุรส เธอสะบัดออกตอกหน้าว่าความอดทนของตนมีจำกัด ต่างคนต่างอยู่ ด่าว่าเขาสกปรกและตนหมดความนับถือในตัวเขาแล้ว จากนี้เราเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน...เพลาเจ็บปวดใจกล้ำกลืนความทุกข์ไว้ในใจ

นิธิมาปรับทุกข์กับดัมพ์ว่าตนทนเพื่อเด็กๆ หวังลมๆแล้งๆว่าบ้านจะกลับมาเป็นสวรรค์เหมือนเดิม ดัมพ์ปลอบให้ห่วงตัวเองบ้าง หญิงสาวย้อนว่าเขาก็ควรห่วงตัวเอง ควรหางานทำเสียที ดัมพ์จึงบอกว่าที่ยังไม่หางานทำเพราะกลัวเดชจะเรียกตัวกลับ แล้วจะเสียหายงานใหม่ นิธิมาหัวเราะอย่างขมขื่นที่เธอกับเขามีชีวิตที่น่าเห็นใจเหมือนกัน

“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ อ้อ ผมอยากให้คุณนิไปหายัยหนูพิมพ์บ่อยๆ...”

“คุณเดชฝากมาบอกหรือว่า...”

“ผมเป็นห่วงหนูพิมพ์” ดัมพ์ขัดขึ้นเพราะเป็นห่วงจริงๆ

ooooooo

พจนากับมาลาทิพย์แอบคุยกันเรื่องในบ้านแล้วสรุปความว่า ถึงแม่จะดุด่าและตีพวกเรา แต่เราก็เข้าข้างแม่เพราะแม่เป็นแม่ ไม่เข้าข้างพ่อในเรื่องของเกียว ด้านเพลานอนไม่หลับ หันหลังให้เกียวบนเตียงในห้องนอนคนรับใช้ นึกถึงคำพูดของมธุรส

เกียวหันมากอดแล้วหอมอย่างเอาใจ “นอนไม่หลับเหรอ...เมียคุณเขารังเกียจคุณแล้วก็อย่าหวังว่าเขาจะกลับมารักคุณอีก ท่องไว้ว่าเวลานี้คุณกับเกียวมีกันสองคนเท่านั้น...”

ในคืนเดียวกัน เมื่อชัยพรรู้ว่าพิมพ์รสนอนอยู่ในบ้านเดียวกัน ก็อดที่จะดอดไปหาไม่ได้ พิมพ์รสตกใจจะคว้าของใกล้ตัวปาใส่ แต่เขาปราดเข้ากอดและหอม เธอจึงตบหน้าเขาฉาดใหญ่ เขาโวยวายไม่พอใจ เธอตอกย้ำให้เขารับรู้

“พ่อคุณรับฉันมาดูแล ไม่ใช่มาเป็นเครื่องบำบัดความใคร่”

ชัยพรโกรธเดินฟึดฟัดออกจากห้อง ถวิลกับเปรื่องแอบมองอยู่แต่แรก เปรื่องเห็นใจเจ้านายแต่ถวิลเห็นด้วยที่พิมพ์รสไม่ยอม

เช้าวันใหม่ น้อยดูแลประคองพิมพ์รสออกมาที่โต๊ะอาหาร เธอต้องบอกว่าเธอไม่ใช่คนสำคัญขนาดนั้น แต่น้อยบอกถ้าเธอสะดุดล้ม เดชคงเอาตนตาย พิมพ์รสเห็นชัยพรลงบันไดมาก็หน้าตึง เขาแกล้งเข้ามาจับแก้มเธอ เธอสะบัดหน้าหนี เขาจึงกวนใส่

“ดีขึ้นหรือยัง อาการไม่ดีขึ้นแต่ปากยังดีเหมือนเดิม...ถูกนิดถูกหน่อยไม่ได้ หวงตัวจังนะ ถ้าหวงคงไม่ท้องหรอก...ใช่มั้ย”

“หยาบคาย อย่ามายุ่งกับพิมพ์ คุณไม่มีสิทธิ์เอาความรักโง่ๆของผู้หญิงคนหนึ่งมาล้อเล่น แล้วคืนนี้ก็อย่าไปห้องพิมพ์อีก อย่าให้พิมพ์เป็นฆาตกรฆ่าคนนะ...

ที่ผ่านมาก็เจ็บพอแล้ว อย่าทำให้แผลในใจของพิมพ์มันกว้างไปกว่านี้เลย”