เรือมนุษย์

ได้บทเรียนบ้าง ชาวบ้านมองหน้ากันหวั่นๆยอมถอย ไสแค้นใจหาว่ารังเกียจเหยียดหยามกัน รีบโทร.ไปฟ้องเกียวให้เร่งมือทำให้มธุรสอกแตกตายเร็วๆ

พอเกียวรู้ว่าเพลากลับมาก็รีบผัดหน้าแต่งตัวให้ดูดี...เพลามาถึงไม่กล้าเข้าบ้านกลัวมธุรสอาละวาดใส่ ดัมพ์ปลอบว่าไม่มีปัญหาอะไร เกียววิ่งมากอดเพลาผ่านหน้ามธุรส

“หนูดีใจจังที่คุณมา หนูจะได้ไม่ต้องกลัวใครว่าหนูอีกแล้ว”

เพลาให้เกียวช่วยยกกระเป๋าเข้าบ้านก่อน พจนากับมาลาทิพย์ดีใจที่พ่อกลับมา มธุรสมองเหยียดอดแหวใส่ไม่ได้

“ในที่สุดก็กลับมาตายรัง มาก็ดีแล้วมีเรื่องต้องพูดกันหลายเรื่อง ยัยทิพย์ ตาพจขึ้นไปบนห้อง ไม่ต้องยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่”

“แต่หนูเป็นลูกสาวของพ่อกับแม่นะ...” มาลาทิพย์อยากฟังด้วย มธุรสเอ็ดใส่

“นิสัยย้อนฉันแบบนี้ข้างฉันไม่มี สงสัยว่าติดมาจากข้างพ่อแก...ฉันสั่งยังไงก็ต้องทำ ไป”

นิธิมาปลอบเพลาให้เข้มแข็ง จำไว้ว่าพี่ทำร้ายพี่สะใภ้ก่อน เพลาพยักหน้าแล้วบอกลูกๆให้ทำตามที่แม่สั่ง ทั้งสองรับคำเดินไป...เกียวไม่พอใจลากกระเป๋าเพลาเข้ามาในห้องตัวเอง หวังจะดึงเขาให้อยู่กับตัว ส่วนนิธิมาจะหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองขึ้นห้อง ไม่อยากให้เกียวยุ่ง แต่มธุรสไม่ยอมจิกเรียกเกียวมายกกระเป๋าของทุกคน เพลาปรามว่าเกียวท้องอยู่ไม่ควรยกของ

“เห็นอกเห็นใจกันก็พากันออกไปเลย นี่มันบ้านฉัน ถ้าอยากให้มันอยู่บ้านนี้มันก็ต้องทำ บ้านฉันไม่ใช่สถานสงเคราะห์...นังเกียว!” มธุรสแหวใส่แล้วร้อง

เรียกเกียวลั่น

ทุกคนหน้าเสียรู้ว่าความยุ่งยากกำลังจะเกิดขึ้น เสียงมธุรสยังเรียกเกียวให้ออกมายกกระเป๋า เกียวเห็นว่าเพลามาแล้วคงช่วยปกป้องตนจึงชักสีหน้ากระแทกกระทั้น นิธิมาเห็นว่าเธอกำลังท้องจึงจะยกเอง แต่เพลาเข้ามาดึงไปเสียก่อน มธุรสไม่พอใจตวาดกร้าว

“ถ้าแกไม่ยกกระเป๋าคุณนิก็ไสหัวไป คุณด้วย”

“เกียวท้องอยู่คุณก็รู้ยกของหนักจะกระเทือนลูกในท้อง”

“เป็นผู้ดีมาจากไหนมันถึงทำไม่ได้ ตอนฉันท้องยัยพิมพ์ ฉันอุ้มท้องไปทำงานยันคลอด ไม่เห็นคุณห้ามฉันยังงี้เลย” มธุรสตัดพ้อ ดัมพ์เสนอตัวเข้ายกกระเป๋าเอง เธอแหวใส่ “ฉันไม่อนุญาต คุณเป็นแขก คุณอยู่เฉยๆ วางลง!...เรื่องใหญ่กว่านี้มันยังกล้าทำ ยกกระเป๋าใบเดียวคงไม่ตายหรอก”

ดัมพ์สะดุ้งปล่อยมือถอยออก เกียวประชดเข้าลากกระเป๋าและพูดกับเพลา

“ไม่เป็นไรค่ะหนูทำได้ หนูไม่อยากมีปัญหา

หนูอยากอยู่กับคุณในบ้านนี้ แค่คุณกลับมาอยู่กับหนู

หนูก็ดีใจที่คุณยังรักและสงสารหนู”