เรือมนุษย์

“ทำไมต้องให้คุณดัมพ์ไปด้วยล่ะครับ” เปรื่องข้องใจ

“นิมารถคุณดัมพ์ ขากลับจะได้ให้ยัยพิมพ์กลับกับคุณเดช นิจะได้กลับไปเอารถที่บริษัท ยังไงพี่น้องก็ไม่ฆ่ากันอยู่แล้วใช่ไหมคะป้าหวิน” ถวิลรับคำยิ้มเจื่อนๆ

นิธิมาเดินออกจากครัวจะกดโทร.หาเดช ชัยพรรีบบอกว่าพ่อใกล้จะถึงบ้านแล้ว เธอแปลกใจคิดว่า

เขาโทร.รายงาน แต่ชัยพรหัวเราะบอกว่าอะไรที่พ่ออยากรู้มีคนรายงานรอบตัว ไม่ทันไรเดชมาถึงยืนจ้องหน้าดัมพ์ที่ห้องโถง นิธิมากับชัยพรรีบวิ่งเข้ามา เดชคุยกร่าง

“ฉันรู้ตารางนัดหมอตั้งแต่วันที่ได้คุยกับหนูพิมพ์รู้กระทั่งกำหนดวันคลอดด้วย หมอพัลลภผมก็รู้จักกันเป็นการส่วนตัว บริษัทของผมเคยให้ทุนวิจัยที่พ่อของคุณหมอเป็นหัวหน้าโครงการอยู่ ถ้าผมอยากรู้อะไร

หมอพัลลภไม่ขัดผมหรอก...ต่อไปแกไม่ต้องวุ่นวายเรื่องหนูพิมพ์อีกแล้ว คุณนิก็ไม่ต้องเป็นห่วง ลูกสะใภ้ผม ผมดูแลได้” เดชข่มดัมพ์อยู่ในที

นิธิมาขอบคุณ เดชยิ้มร่าบอกว่าทานข้าวเสร็จแล้วไปด้วยกัน ส่วนดัมพ์ไม่ต้องไป ชัยพรจึงอ้างว่าตนเป็นสามีควรต้องไป พิมพ์รสไม่ให้เขาไป เดชหัวเราะชอบใจ ดัมพ์สบตานิธิมา

“ผมจะรอคุณนิที่หน้าคลินิกนะครับ ผมเป็นคนอื่นคงเข้าไปไม่ได้ แล้วผมจะรอนะครับ” ดัมพ์พูดจบเดินออกไป นิธิมามองตามอย่างอาวรณ์ เดชเห็นแล้วหงุดหงิด

ooooooo

หลังตรวจเสร็จ เดชกระซิบบอกพิมพ์รสให้กลับกับชัยพร เธอไม่ยอม พัลลภเดินมาบอกผลการตรวจแก่นิธิมา กำชับอย่าให้พิมพ์รสเครียด และว่าช่วงนี้เธอจะหงุดหงิดง่ายให้นึกถึงเด็กในท้องไว้มากๆ ชัยพรยิ้มกริ่มฮอร์โมนเปลี่ยนนี่เองถึงหงุดหงิดง่าย เดชจับตามองพัลลภ

นิธิมาถามพัลลภว่าเพลาพาเกียวมาตรวจบ้างไหม เขาบอกว่าเดือนนี้ยังไม่มา ฝากไปเตือนให้มาด้วย เดชขัดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“ผมอยากทราบเรื่องการดูแลพิมพ์รส ตอนนี้เธออยู่ในบ้านผม”

“ครับ แต่ผมบอกหนูพิมพ์รสอย่างละเอียดไปแล้ว...”

“ผมขอคุยกับคุณหมอเป็นการส่วนตัวได้ไหม”

พัลลภพาเดชเข้ามาคุยในห้องทำงาน ชัยพรส่ายหน้าที่พ่อชอบตัวใหญ่โตตลอด...เดชไม่แม้แต่จะนั่งคุยกับหมอ กลับยืนพูดเชิงข่ม

“ผมเป็นพ่อสามีของหนูพิมพ์ คุณคงไม่ทราบสินะว่าผมเป็นใคร ผมเดช พงษ์สุภาพ คงไม่ต้องขยายความนะครับ คนมีความรู้อย่างคุณหมอน่าจะเคยได้ยินชื่อของผมมาบ้าง”

“ข้อนั้นผมไม่สนใจหรอกครับ ผมดูแลคนไข้เท่าเทียมกัน ไม่ว่าจนหรือรวย”

เดชไม่พอใจ ถ้ายังไม่เห็นความสำคัญของตน ตนก็จะย้ายโรงพยาบาลให้พิมพ์รส พัลลภพูดอย่างอ่อนน้อมว่าเป็นสิทธิ์ของเขา เดชยิ่งโกรธขู่จะรายงานความประพฤติกับผู้บังคับบัญชาโรงพยาบาลที่เขาสังกัด หมอยิ้มให้แล้วเปิดแฟ้มบนโต๊ะพร้อมผายมือ