เรือมนุษย์

เฟื่องทองดักคออย่าทำตัวเหมือนเพลา ทำให้บ้านเป็นนรก วีระสวนว่าตนไม่ใช่คนอ่อนโลกแบบเพลา เรื่องเด็กเกียวเอาเงินฟาดหัวก็จบ เฟื่องทองเหน็บว่าช่างชำนาญเสียจริง ถ้าตนไม่กดเขาไว้คงทำตัวเละเทะมากกว่านี้ เขาไม่พอใจย้อนกลับให้มองตัวเองบ้าง เฟื่องทองหน้าเหวอ

ชุดาตามไปหาเรื่องฟ้าทองถึงห้อง จึงได้เห็นเธอกำลังมองแหวนในมือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก็ปรี่เข้าไปจะขอดู แต่เธอไม่ให้รีบซ่อนมือเดินหนี...เฟื่องทองกำลังตามโวยวีระเรื่องจะหาผู้ชายดีๆให้น้องสาวมันผิดตรงไหน เสียงชุดาวิ่งไล่ฟ้าทองลงมาจากข้างบน ทำให้ทั้งสองหยุดเถียงกันหันมอง ชุดาออกตัวว่าน้าหลานหยอกล้อกัน

ไม่มีอะไร เฟื่องทองเห็นหน้าฟ้าทองบึ้งตึงก็ไม่เชื่อ

“ถ้าหยอกล้อธรรมดายัยฟ้าคงไม่โกรธยังงี้หรอก”

“แค่ขอดูของที่ยัยฟ้าซื้อมาจากห้างแค่นั้นเอง ก็ไม่น่าโกรธชุ”

เฟื่องทองหันขวับมาถามวีระไหนว่ากินข้าวอย่างเดียว เขารีบแก้ตัวว่า ฟ้าทองไปซื้ออะไรตนไม่รู้เพราะเธอบอกว่าเรื่องของผู้หญิง แล้วทำทีหงุดหงิดกลบเกลื่อน...วีระเดินตามชุดาเข้ามาในครัว ถามไปหาฟ้าทองทำไม เธอยิ้มยั่วว่าไม่มีเรื่องก็อย่าทำให้เป็นเรื่องขึ้นมา วีระโกรธเดินไป วันเข้ามาต่อว่าชุดาแทน ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นระวังจะไม่มีที่ซุกหัวนอน เธอไม่แคร์เยาะ

“ของมันเป็นรอยแล้ว จะให้เหมือนเดิมคงยาก...เรื่องยัยฟ้ากับน้าวีมองแป๊บเดียวก็เดาได้หมด ยกเว้นสาวแก่อย่างป้า” วันบอกเอาตัวให้รอดก่อนจะมาตีฝีปาก แล้วสะบัดหน้าเดินไป

ooooooo

เย็นวันเดียวกันมธุรสทำกับข้าวเย็นไปสอนเกียวไปแบบเหน็บแนมถากถางเป็นระยะๆ เกียวก็เถียงและพูดจาก้าวร้าวกลับ พจนากับมาลาทิพย์ไม่พอใจเข้ามาต่อว่า เธอจึงแกล้งแพ้ท้องอาเจียนใส่แล้วเปรยว่า ตนมักจะแพ้ท้องเวลาได้กลิ่นเหม็นของตัวคน มธุรสแค้นใจรู้ว่าว่าใคร

ขณะเดียวกันเดชเรียกดัมพ์มาพบที่สำนักงานใหญ่ ดัมพ์มาถึง พนักงานที่ยังไม่กลับดีใจกันใหญ่ ขอให้เขากลับมาทำงานตามเดิม เป็นขวัญและกำลังใจให้พวกเขา เดชยืนมองหมั่นไส้ที่ใครๆก็รักดัมพ์ จึงแกล้งพูดดังๆ ถ้าใครไม่พอใจทำงานที่นี่ก็ลาออกไป ทุกคนสะดุ้งรีบเลี่ยงไป

ดัมพ์เข้ามาในห้องทำงาน ถามมีอะไรให้รับใช้ เดชยิ้มหยันบอกแค่เรียกมาให้รู้ว่าไม่ได้นัดกับนิธิมา ดัมพ์หัวเราะเบาๆยั่วอารมณ์นิดๆ

“อย่าระแวงผมเลยครับ เรื่องแบบนี้ผู้หญิงเขาเป็นคนตัดสินใจ ถ้าพี่เดชทำให้เขารักได้  ผมหรือคนอื่นๆ ก็หมดสิทธิ์...ทำได้ไหมล่ะ”