เพลงรักเพลงปืน

หินไม่ได้สนใจเรื่องคดีคนตายลอยน้ำแต่มุ่งหน้าค้นหาโครงกระดูกของพ่อแม่และพี่สาวซึ่งถูกพวกเสือชงโยนลงหน้าผาเมื่อยี่สิบปีก่อนกระทั่งพบโครงกระดูกสามโครงกระจัดกระจายทั่วป่า หินเจ็บแค้นมาก ประกาศกร้าว

“ผมจะทำให้กระดูกของพ่อแม่กับพี่หงส์...ร้องได้!”

สัปเหร่อฉุยไม่ได้ถามเรื่องที่มาที่ไปของหินกับหาญอีกแต่เล่าบรรยากาศเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนแทน

“สมัยนั้นบ้านเมืองยังไม่เจริญ มีโจรชุมพอๆกับยุง คนถูกกดขี่กลายเป็นคนนอกกฎหมายกลายเป็นโจรหนีตำรวจ ไอ้ที่เป็นโดยสันดานก็มี มันแบ่งเป็นหลายก๊กหลายชุมโจร ปล้นฆ่าอยู่ตามท้องที่ถิ่นใครถิ่นมัน ร้อนถึงบ้านเมืองต้องส่งอัศวินมือดีของกรมตำรวจมาปราบ ก็ปราบกันพักใหญ่จนมีเรื่องเล่าขานเป็นตำนาน โจรดังๆ

ทั้งโจรใจบาป โจรโรบินฮู้ดเมืองไทยที่ปล้นคนรวยไปช่วยคนจน เสือบางคนกลายเป็นตำนานเล่าต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้”

ดำเด็กวัดบ้านโคกนั่งฟังด้วยความสนใจและอดถามไม่ได้ด้วยความอยากรู้

“ลุงสัปเหร่อฉุย...เรื่องหนังเหนียวมันมีจริงๆหรือ”

“มีสิวะ...พระเกจิอาจารย์ดังสมัยนั้นมีอยู่ทั่วทุกภาค ล้วนแต่มีคาถาอาคมขลัง บ้างก็อยู่ยงคงกระพัน บ้างล่องหนหายตัว บ้างก็เป็นคาถามหาอุดยิงไม่ออกถึงขนาด

ปืนแตกก็มี...หลวงตาบุญของเราท่านก็เป็นพระดังในอดีต”

“จริงหรือลุงสัปเหร่อฉุย แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ท่านถึงได้เก็บตัวเงียบไม่แสดงอิทธิฤทธิ์เลยล่ะ”

สัปเหร่อฉุยถอนใจยาวก่อนเอ่ยปลงๆ “เพราะท่านเห็นความตายเป็นที่สลดสังเวชน่ะสิวะ โจรหนังเหนียวอยู่ยง คงกระพันน่ะล้วนแต่ตายด้วยความทุกขเวทนาทั้งนั้น...”

ooooooo

เรื่องเล่าของสัปเหร่อฉุยไม่ได้ทำให้หินกับหาญหวาดกลัวหรือหวั่นเกรงอิทธิพลของใคร โดยเฉพาะหินสนใจแต่เรื่องโครงกระดูกของพ่อแม่และพี่สาว หาญเข้ามาเห็นเพื่อนเก่านั่งเรียงโครงกระดูกทั้งสามอย่างใจเย็นก็อดถามไม่ได้

“แกทำยังงี้เพื่ออะไร เรื่องมันผ่านมาแล้ว มันเคยเป็นคดีหรือไม่เป็นก็ไม่มีใครรู้ หรือถ้าเป็นมันอาจหมดอายุความไปแล้วก็ได้ มันนานถึงยี่สิบกว่าปีแล้วนะ”

หินไม่ตอบแต่สบตาเพื่อนเก่าอย่างเอาเรื่อง หาญไม่สนโพล่งอย่างเหลืออด

“นี่แกกำลังจะทำอะไร แกกลับมาที่นี่ทำไม ทำไมแกไม่ลืมมันให้หมด มันไม่ใช่เรื่องที่น่าจดจำ ชีวิตที่ต้องไปต่อน่ะบางทีมันก็ต้องทิ้งอะไรๆที่มันรุงรังให้หมดไม่ยังงั้นมันจะรั้งจนแกไปต่อไม่ได้”

“แกไม่เข้าใจ”

“แกคิดว่าฉันต่างกับแกยังงั้นหรือ ฉันเป็นลูกที่พ่อแม่เอามาทิ้ง...ฉันแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าคืนนั้น...”