เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 1
หาญฟังอยู่นานทนไม่ไหวโพล่งช่วยหิน แกล้งพูดยั่วประสาท
“คนจะเช็ดรถให้นะโว้ย นอกจากต้องรู้ราคาชาติตระกูลของรถว่ามาจากที่ไหน รู้ประวัติที่มาที่ไปว่าเป็นรถเถื่อนหรือเปล่าถึงได้คุยว่าราคาหลายสิบล้านแต่ซื้อได้ในราคาถูกแสนถูก”
หินพยักพเยิดสำทับ “ใช่...มีทะเบียนถูกต้องตามกฎหมายไหม แล้วเลขที่เครื่องกับทะเบียนตรงกันหรือเปล่า เดี๋ยวนี้รถแพงๆแต่ราคามิตรภาพนี่เป็นเครื่องหมายของการฟอกเงินนะ”
เสี่ยภุชงค์ตาลุกที่ถูกลูบคมแต่หาญไม่สนใจโพล่งลั่น “ข้อสำคัญ...มันชักจะมีเกร่อให้คนรู้จักตามถนนเพราะเจ้าของนั่งแล้วทำตัวเหมือนไม่ได้ขี้มาจากบ้านแต่มาปวดท้องขี้ตามถนน!”
จบคำเสี่ยภุชงค์ก็หมดความอดทนสั่งสี่สมุนให้จัดการสองหนุ่มแปลกหน้า ปอก เกี้ยว กุดและฉ่ำรีบพุ่งตามสั่งแต่ถูกหินกับหาญเล่นงานจนหมอบก่อนโดนขู่ทิ้งท้าย
“พาไอ้สี่ตัวนี่ไปโรงพยาบาล ถ้าไม่จองห้องฉุกเฉินก็จองศาลาให้มันด้วย จำไว้...ทีหลังอย่าไปสั่งให้ใครเอาหัวเช็ดรถอีกนะเสี่ย เดี๋ยวจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยฟอกเงิน!”
เสี่ยภุชงค์โมโหมากแต่ตอบโต้ไม่ถนัด ได้แต่ลากตัวสี่สมุนกลับ หาญมองตามด้วยความสะใจก่อนหันไปสบตาหินพร้อมกระชากเสียงถาม
“คราวนี้ตอบฉันได้หรือยังว่าแก...เป็น...ใคร!”
ooooooo
น้ำหวานกับน้ำแข็งยอมจ่ายค่าปรับให้หมวดรำพึงแบบเสียไม่ได้เพราะยังไม่อยากเผยสถานะ ตัวตนแท้จริงรวมถึงเหตุผลที่มาเยือนบ้านโคกครั้งนี้ กระนั้นน้ำแข็งก็อดบ่นไม่ได้
“ยังงี้ไม่ยุติธรรมนี่ คดีวิวาทแต่กลับสั่งขังสั่งปรับเราสองคน คู่กรณีไม่เห็นแม้แต่เงา ไม่ได้มาให้ปากคำด้วยซ้ำ”
“ใจเย็นๆน้ำแข็ง ยังไงเราก็เสียค่าปรับไปแล้ว นึกเสียว่ามีที่นอนฟรีไม่ต้องเสียค่าโรงแรมก็แล้วกัน”
“เออจริง...ถ้าเมื่อคืนนี้เราไม่ติดอยู่ในห้องขังเราก็ต้องหาโรงแรม หาที่พัก เพราะเราเพิ่งมาถึงเมืองนี้ แต่พอมาถึงมันรู้สึกว่ากลิ่นเป็นยังไงก็ไม่รู้นะคะ...ผู้...”
น้ำแข็งเกือบหลุดปากเรียกชื่อน้ำหวานตามสถานะจริง โชคดีอีกฝ่ายยกมือปิดปากทัน
“อย่าหลุดปากออกมาเชียวนะ เดี๋ยวก็เดือดร้อนหรอก หน้าที่ของเราคือทำมาค้าขาย ในเมื่อหาทำเลเป็นหลักเป็นแหล่งไม่ได้เราก็ใช้รถคันนี้ทำธุรกิจเคลื่อนที่”
“ค่ะ...น้ำแข็งลืมไป ก่อนอื่นเราต้องสำรวจทั่วทุกหมู่บ้านทุกตำบลว่ากลุ่มเป้าหมายที่เราจะวิ่งชนเป็นใคร”
“ใช่...เราต้องรู้ว่าใครคือกลุ่มเป้าหมายที่เราต้องชน จากนั้น...ชนดะ!”
