เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 1
“แกก็พูดเกินไปยายแก้ว นังเปรียวมันไม่ได้หาเรื่องสักหน่อย ไอ้ขี้เมาพวกนั้นต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายหาเรื่อง”
“ก็เพราะแกให้ท้ายลูกยังงี้น่ะสินังเปรียวถึงได้เป็นคนที่...ใครแตะไม่ได้!”
แก้วแหวผัวอย่างเหลืออด เปรียวเบื่อฟังเสียงพ่อแม่เถียงกันโพล่งห้าม
“พ่อแม่...อย่าทะเลาะกันเลยน่ะ คนไม่ฟังลำตัดก็ไม่มีหน้าที่ต้องมาก่อกวนเพราะคนที่เขาฟังยังมี ไอ้พวกนี้มันต้องสั่งสอนให้รู้จักรากเหง้าว่าพ่อแม่ปู่ย่ามันอยู่ที่ไหน ใช้ชีวิตกันมายังไง”
ก้านกับแก้วชะงัก ตั้งท่าจะเอ็ดลูกสาวที่อารมณ์ร้อนแต่ไม่ทันอ้าปากก็ต้องร้องลั่นเพราะมีรถต่างถิ่นแล่นตัดหน้า!
รถของดนัยนั่นเองที่ถูกสี่สมุนของเสี่ยภุชงค์ไล่ล่า เปรียวลงไปดูตามประสาสาวห้าวไม่กลัวใครจึงพบว่าคนขับนอนสลบพับคาพวงมาลัยเป็นผู้ชายแปลกหน้า
ที่น่าจะถูกแก๊งปาหินเล่นงาน...
หินนำโครงกระดูกของพ่อแม่และพี่สาวมาเรียงอย่างใจเย็นและพบว่ามีหนึ่งกะโหลกศีรษะหายไป หาญนั่งดูเพื่อนเก่าเรียงโครงกระดูกเงียบๆก่อนเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้
“มีกะโหลกหายไปหนึ่ง...ว่าแต่แกรู้ได้ยังไง คนที่เรียงกระดูกได้นี่ต้องเป็นคนที่เรียนมาทางนี้โดยตรง”
“ฉันใช้สัญชาตญาณ”
“นี่แกคิดจะทำอย่างที่แกตั้งใจจริงๆหรือ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อยี่สิบกว่าปีมาแล้วสมัยที่ประเทศนี้ยังเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน คนมาจับจองที่ทำกินก็ล้วนแต่ฆ่ากันเพื่อช่วงชิงมันนานมาแล้วนะหิน”
“อย่ายุ่งเรื่องของฉัน!”
“ฉันไม่ยุ่งไม่ได้ แกเป็นเพื่อนฉันนะ”
หินมองหน้าหาญอย่างเย็นชา “ฉันไม่เคยมีเพื่อน!”
“ก็ตามใจ...ฉันจะคอยดูว่าโลกนี้คนไม่มีเพื่อนจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง คนเราน่ะมันเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกอนาคตที่เราจะเป็นได้ ถ้าแกเลือกจะขังตัวเองอยู่ในกรงของความแค้นไปตลอดชีวิต...แกนั่นแหละ
ที่จะทุกข์เหมือนตกนรก”
หาญเตือนสติเพื่อนเก่าอีกครั้งด้วยความหวังดีแต่ก็เปลี่ยนใจหินไม่ได้
“ฉันจะทวงถามความยุติธรรมให้พ่อแม่กับพี่สาวของฉัน กระดูกทั้งสามโครงจะต้องร้องได้...ร้องดัง!”
ooooooo
ครอบครัวเปรียวตัดสินใจพาร่างสะบักสะบอมของชายหนุ่มแปลกหน้าไปพักและทำแผลที่บ้าน ดนัยซึ้งในน้ำใจมากแต่ยังไม่ยอมเผยสถานะแท้จริงของตนว่าเป็นปลัดคนใหม่แห่งบ้านโคก
เสี่ยภุชงค์หรืออดีตเสือชงไม่กลับเข้าไปหาสีดาอีกเพราะเคืองที่เมียเก็บคนสวยถามไม่เข้าท่า
