เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 1
หินส่ายหน้าความขี้โอ่ของเพื่อนเก่าอย่างหาญ ก่อนหันไปถามเรื่องเสี่ยภุชงค์จากสัปเหร่อฉุยที่เพิ่งเอาข้าวเย็นจากหลวงตาบุญมาให้เหล่าลูกศิษย์วัด
“เขาเป็นเจ้าของท่าข้าวแล้วก็กำลังจะได้สัมปทานขุดทรายในพื้นที่นี้...บ้านโคกอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา แม่น้ำที่มีทรายน้ำจืดที่เขาเอาไปทำก่อสร้าง เจ้าของเรือขุดทรายเจ้าเก่าถูกยิงตาย เสี่ยภุชงค์เลยบีบซื้อกรรมสิทธิ์สัมปทานใหม่ ไม่ใช่แค่นั้นนะ...นี่ข้าก็ได้ยินมาว่าเสี่ยภุชงค์มีแผนจะกว้านซื้อที่นาในตำบลเราให้หมด...เอาไปขาย พวกต่างชาติ”
“แต่กฎหมายห้ามไม่ให้คนต่างชาติถือครองกรรมสิทธิ์ที่ดินไม่ใช่หรือลุงสัปเหร่อฉุย”
“มันก็ซื้อในนามเสี่ยภุชงค์สิวะ ชาวนายิ่งทำนายิ่งเป็นหนี้แต่ถ้าขายนา...เอ็งรู้ไหมชาวนาจะทำอะไรกิน”
ooooooo
ข้อมูลจากสัปเหร่อฉุยทำให้หินสงสัยว่าเสี่ยภุชงค์อาจเกี่ยวข้องบางอย่างกับคดีปล้นฆ่าพ่อแม่และพี่สาวของเขา เช้าวันต่อมาหินจึงบุกโรงพักและแจ้งความจำนงขอรื้อคดี
หมวดรำพึงตำรวจกังฉินเป็นคนรับเรื่อง บอกปัดทันที “เวลาผ่านมาตั้งยี่สิบห้าปี จะไปค้นหาที่ไหนวะ สมัยนั้นไม่มีระบบเก็บสำนวนคดี มันเป็นกระดาษ ป่านนี้มันเปื่อยหรือไม่ก็ปลวกกินไปหมดแล้ว”
“หมวดยังไม่ได้เสียเวลาแม้แต่จะคิดทั้งที่หมวดมีหน้าที่ต้องรับคำร้องของผมในฐานะผู้พิทักษ์สันติราษฎร์”
“อย่ามาอ้างกับกูว่ากูกินเงินภาษีของมึง มึงเป็นใคร ทำมาหากินอะไรแล้วเคยเสียภาษีให้รัฐไหม”
พูดพลางทำท่าคุกคามเหมือนจะขู่ให้ถอยแต่หินก็ยืนยันคำเดิม
“ทำตามที่ผมร้องขอ...ค้นสำนวนคดีตามคำร้องที่ผมเขียนไว้นี่ ทำหน้าที่ของหมวด อย่าให้ผมร้องเพราะเสียงร้องของผมน่ะมันดังไปตามโซเชียล แล้วโซเชียลเดี๋ยวนี้มันมีกระแสแรงไปถึงนายของหมวดนะ”
หมวดรำพึงชะงัก ส่งเสียงกระโชกอย่างโกรธจัด “แกจะให้ฉันค้นคดีอะไร”
“เสือชง...เสือปล้นที่หายสาบสูญทั้งที่มีความผิดอุกฉกรรจ์หลายคดี...ทั้งคดีปล้น ฆ่า ข่มขืน ไม่มีบันทึกการจับกุมเสือชงทั้งที่เสือชงยังมีชีวิตอยู่!”
ท่าทางชะงักงันของหมวดรำพึงทำให้หินฉุกใจ สบตานิ่งก่อนท้าทาย
“หรือว่าหมวดไม่อยากจะทำผลงานให้เป็นที่ประจักษ์ต่อสังคมว่าจับโจรหนีคดีเข้าคุก!”
วันเดียวกันที่สะพานข้ามแม่น้ำ...เสี่ยภุชงค์หรืออดีตเสือชงกำลังยืนดูสี่สมุนซ้อมชาวบ้านเจ้าของที่ดิน
“แกไม่ยอมเซ็นกรรมสิทธิ์ขายฝากให้ฉันแต่ฉันจะให้โอกาสแกคิดอีกครั้ง แกจะครอบครองที่ดินผืนนั้นไว้หรือว่าแกจะล่องเจ้าพระยาไปโผล่ที่สิงห์บุรี”
ชาวบ้านผู้โชคร้ายกลัวมากแต่ทำใจแข็งตอกเสียงห้วน “กูจะไม่เซ็นยกที่ดินของพ่อกู แม่กู ปู่ย่าตายายของกูให้มึง กูขอให้มึงไปลงนรก กูขอให้มึงตายเหมือนหมาข้างถนนเหมือนอย่างที่มึงทำกับคนที่เขาไม่ยอมก้มหัวให้มึง!”
ขาดคำหนึ่งในสี่สมุนของเสี่ยภุชงค์ก็ยิงแสกหน้าชาวบ้านผู้โชคร้ายและปล่อยให้ร่วงจากสะพานลอยไปตามกระแสน้ำ โดยมีเสี่ยภุชงค์มองตามด้วยแววตาเย็นชา ...สะใจที่กำจัดพวกแข็งข้อได้
ooooooo
