เพลงรักเพลงปืน

หิน ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มในชุดมอซอสะพายเป้ใบเก่งไปยืนบนโขดหินสูง เขากวาดตามองบรรยากาศรอบตัวด้วยแววตานิ่งสงบ ตรงข้ามกับอารมณ์พลุ่งพล่านในใจที่ทรมานมาหลายปีเพราะความแค้นในอดีต...

เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน บริเวณเขาหน่อ อำเภอบ้านโคก...หินยังเป็นแค่เด็กชายตัวเล็กนั่งกอดไหจูกับหงส์ แม่และพี่สาวแท้ๆด้วยความหวาดกลัวเพราะมีกลุ่มโจรใจโฉดบุกปล้นบ้าน!

เหิม พ่อแท้ๆของหินกับหงส์คว้าปืนยาวคู่ใจไปสู้พวกโจรหน้าบ้าน ไหจูผวาเกาะขาผัว

“อย่าพี่เหิม...มันเป็นโจรปล้นนะ มันคงรู้ว่าเราเพิ่งขายข้าวเปลือก มันมากันเป็นฝูงแล้วพี่จะสู้มันได้ยังไง”

น้ำเสียงสั่นๆของเมียรักทำให้เหิมลังเล แต่เมื่อมองหน้าหินกับหงส์ลูกรักทั้งสองเขาก็ตัดสินใจได้

“พาลูกหลบไปหลังกอไผ่ เร็ว! ออกไปทางด้านหลัง ไม่ต้องห่วงพี่”

ไหจูไม่ยอมกอดขาผัวแน่น เหิมต้องปลอบแกมสั่ง “ฟังพี่นะไหจู พี่ก็ศิษย์มีครูจะปล่อยให้มันปล้นข้างเดียวได้ไง พี่หนังเหนียว พวกมันทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก...พาลูกหลบไป...เร็ว!”

จบคำเหิมก็กระโจนพรวดไปยิงสู้พวกโจร ไหจูไม่มีทางเลือกตัดใจพาลูกทั้งสองหนีออกจากบ้าน เสือชงหัวหน้ากลุ่มโจรใจโฉดสั่งสมุนยิงสู้เหิมแต่ยิงไม่เข้าเพราะเหิมมีวิชาอยู่ยงคงกระพันแถมยิงสมุนของเขาตายหลายคน หัวหน้าโจรหนุ่มโกรธมากตะโกนขู่เหิม

“ไงวะไอ้เหิม ได้ข่าวว่าเอ็งเพิ่งตวงข้าวเปลือกขายได้เงินหลายหมื่น บอกที่ซ่อนเงินของเอ็งมา เอ็งหมดความจำเป็นต้องใช้เงินแล้ว”

เหิมไม่ตกลงแถมกระโดดถีบเสือชงจนปืนกระเด็น เสือชงโมโหโต้กลับจนเหิมเสียหลักถูกกระทืบหน้าอกเต็มแรง สมุนเสือชงฉวยจังหวะนั้นรวบแขนขาของเหิม เสือชงสะใจมากย่างสามขุมเข้ามาพูดเยาะ

“ไอ้เหิม...กูรู้ว่ามึงมีวิชาอยู่ยงคงกระพันของหลวงพ่อบุญ  มึงหนังเหนียว...แทงไม่เข้า ยิงไม่ออก แต่กูจะทะลวงไส้มึงดูว่าแทงไม่เข้าจริงไหม...บอกลาลูกกับเมียมึงซะ!”

เสือชงคว้าท่อนไม่ไผ่แถวนั้นแทงสวนทวารหนักของเหิมอย่างโหดเหี้ยม เหิมส่งเสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด หินได้ยินเสียงร้องของพ่อจากป่าละเมาะไม่ไกลกันนั้นก็ตัดสินใจวิ่งกลับมาช่วย ไหจูกับหงส์ต้องวิ่งตามกลับมาที่บ้านทันเห็นภาพวาระสุดท้ายของเหิม

ไหจูหัวใจสลายกรีดร้องด่าเสือชง “พี่เหิม...มึงฆ่าพี่เหิม!”

เสือชงไม่มีท่าทีสะทกสะท้านแถมกวาดตามองไหจูกับหงส์ด้วยสายตาหื่นกระหาย “เออ...มันหนังเหนียวอยู่ยงคงกระพัน แต่มันไม่พ้นหลาวของกูไปได้หรอก ไอ้เหิมตาย...มึงกับลูกจะได้เป็นเมียพวกกู...ไอ้เสือชง!”