เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 1
น้ำหวานเป็นตัวแทนตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พยายามผูกมิตรเต็มที่ “เรามาเปิดสาขาเกี่ยวกับการแนะนำความงามเคลื่อนที่ค่ะ เรามาจากบริษัท...ไม่สวยไม่เลิศเชิดไม่ได้...ค่ะ เรารับปรึกษาเกี่ยวกับความงาม สินค้าของเรามีเครื่องหมาย อย.ประทับรับรองความปลอดภัย ไม่ใช่เอาน้ำมันหมูลงไปเคี่ยวกับแป้งสาลีแล้วเอามายัดกระปุกขายนะคะ”
น้ำแข็งพยักหน้าและช่วยเสริม “ไม่ว่าจะเป็นความอ้วน ความเข้ม ความกระชับหรือกลิ่นตุๆอันไม่พึงปรารถนาของผู้หญิง เราแก้ปัญหาได้ค่ะ เปิดแผงเลยนะคะคุณน้ำหวานขา”
พูดพลางช่วยกันจัดสินค้าที่เตรียมมา เหล่ร้องห้ามแต่สองสาวจากเมืองกรุงทำไม่สนใจ ร้อนถึงสีดาเจ้าของร้านเสริมสวยตัวจริงต้องออกมาห้ามเสียงห้วน
“นี่เป็นหน้าร้านเสริมสวยของฉัน จะเปิดก็ไปเปิดที่อื่นแต่ไม่ใช่ตรงนี้ รู้ไหมว่าร้านนี้ใครคุม”
เหล่สะใจโอ่สำทับคำพูดเจ้านายสาว “ถ้าไม่รู้จะบอกให้เอากุศล ร้านนี้เป็นร้านของเสี่ยภุชงค์และคุณสีดาเจ้าของร้านก็เป็นเด็กของเสี่ย เสี่ยมีอิทธิพลครอบคลุมไปทุกพื้นที่ในอำเภอนี้ เพราะฉะนั้น...”
“ไปขายที่อื่น!”
สีดาโพล่งขึ้น น้ำหวานกับน้ำแข็งไม่สะทกสะท้านตั้งหน้าตั้งตาจัดของต่อ เหล่โมโหจะตบสั่งสอนแต่ถูกสองสาวจากเมืองกรุงเล่นงานกลับจนสีดานั่งไม่ติด
“หยุดนะ...หยุด! ถ้าแกไม่หยุดฉันจะแจ้งตำรวจ!”
ooooooo
ระหว่างที่น้ำหวานกับน้ำแข็ง สองสาวจากกรุงเทพฯมีเรื่องปะทะกับสีดาและเหล่ หินก็ถูกสัปเหร่อฉุยซักฟอกเรื่องที่ทั้งสองหายตัวไปจากบ้านโคก
“เอ็งจะไม่บอกข้าจริงๆหรือวะไอ้หินว่าเอ็งหายไปไหนมาตั้งยี่สิบปี”
“ลุงสัปเหร่อฉุยจะรู้ไปทำไม หลวงตาท่านเทศน์โปรดเรื่องเบาหรือหนัก เรื่องการปล่อยวาง ลุงสัปเหร่อฉุยน่าจะฟังแล้วสำเร็จอรหันต์เลยนะเพราะลุงอยู่กับวัดมานาน”
“เออ...เอ็งไม่ต้องมาสั่งสอนข้า เอ็งจะปล่อยให้คนทั้งบ้านโคกเขาสงสัยว่าเอ็งไปติดคุกมาก็ตามใจ ข้าน่ะ ...ก็ยังเห็นเอ็งเป็นลูกกำพร้าที่โตมากับวัดเหมือนไอ้ดินไอ้ดำ ข้ามีเรื่องต้องเตือนพวกเอ็ง”
หาญที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จถือโอกาสมานั่งฟังคำเตือนจากสัปเหร่อฉุยด้วย
“ไอ้เสี่ยภุชงค์...เอ็งอย่าไปยุ่งกับพวกมัน ไม่งั้นเอ็งจะเดือดร้อน ไอ้เสี่ยภุชงค์คนนี้ก่อนมันจะเป็นเสี่ยมีอิทธิพล โปรไฟล์มันยาวเป็นหางว่าว ตอนนี้มันฟอกตัวเองเพราะคดีหมดอายุความแล้วมันถึงได้กลายเป็นผู้มีอิทธิพลในเมืองนี้”
สัปเหร่อฉุยพูดเหมือนรู้ทันแล้วผละไป ทิ้งหินกับหาญให้มองหน้ากันก่อนที่หาญจะเปิดฉากเตือนหิน
“ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่ แกหายไปยี่สิบปีจนชาวบ้านเขามีข้อสงสัยว่าแกไปไหน ทำอะไรมา”
“แล้วแกล่ะ แกก็หายไปยี่สิบปี ชาวบ้านอาจจะไม่คิดแต่ฉันคิด...ฉันคิดว่าแกหายไปไหน ไปทำอะไรมาหรือว่าไปติดคุกอย่างที่คนอื่นๆเขาสงสัย”
“เฮ้ย...ที่ฉันหายไปฉันมีเหตุผลของฉัน ฉันหายไปเพื่อตามหาความฝันของฉัน ฉันจะต้องเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงให้ได้ แฟนคลับจะต้องโหวตให้ฉันจนถล่มทลาย!”
