เพลงรักเพลงปืน

ไม่มีใครรู้ว่าน้ำหวานกับน้ำแข็งเป็นใครและมาทำอะไรที่บ้านโคก เช่นเดียวกับหินกับหาญที่มีที่มาที่ไปลึกลับ เปรียวขัดใจไม่หายที่แฉตัวตนสองหนุ่มไม่ได้ แต่ไม่ละความพยายาม ประกาศกร้าวกับบัวบานจะค้นหาความจริงให้ได้

“พี่สงสัย...ก็คงเหมือนคนอื่นในหมู่บ้านหรือแม้แต่พ่อกับแม่ที่สงสัยว่าไอ้หินกับไอ้หาญมันเป็นโจร”

 บัวบานหน้าเจื่อน อดเตือนลูกพี่ลูกน้องสาวไม่ได้ “พี่เปรียว...นี่มันข้อกล่าวหาร้ายแรงเลยนะ ถ้าสองคนนั่นเป็นโจรพี่ต้องหาหลักฐานให้ได้ว่ามันปล้นศาลาวัดวันงานบุญประจำปี”

“เราต้องหาหลักฐานแน่ จะจับคนทำผิดทั้งทีมันต้องมีหลักฐานมัดตัวมัน คนสองคนหายไปตั้งยี่สิบปีจู่ๆกลับมาในวันที่มีการปล้น...จะให้คิดยังไงนอกจากคิดว่าเจ้าสองตัวนั่น...เป็นโจร!”

หินไม่ได้คิดถึงเปรียวอีก มุ่งหน้าบ้านเก่าที่เคยอยู่กับพ่อแม่และพี่สาว หาญตามมาด้วยและอดเตือนสติหินไม่ได้เพราะดูท่าอีกฝ่ายจะมีความแค้นฝังใจ

“วัตถุสูญสลายไปตามกาลเวลาแต่ความแค้นของแกไม่เคยจางลงเลย ฉันรู้...ตอนเป็นเด็กแกชอบมาที่นี่ มานั่งอยู่กับอดีต ฉันไม่รู้ว่าแกเจ็บปวดแค่ไหน แต่ชีวิตคนน่ะมันมีทางเลือกอยู่สองทาง...อยู่กับเรื่องที่ผ่านมาแล้วหรือว่าไปต่อ”

คำเตือนของเพื่อนเก่าอย่างหาญสะเทือนใจหินมาก อ้าปากจะพูดบางอย่างแต่ก็ถูกหาญดักคอ

 “คดีโจรปล้นทุกคดีหมดอายุความไปแล้ว ถ้าแกจะรื้อฟื้นขึ้นมาใหม่แกจะใช้ศาลไหนเป็นที่ร้องทุกข์”

หินตาลุกวาวด้วยความแค้นแน่นอก พึมพำตอบ “ศาลเตี้ย!”

ooooooo

แม้จะโดนท้าทายโดยสองหนุ่มแปลกหน้าแต่เสี่ยภุชงค์หรืออดีตเสือชงก็ไม่สะทกสะท้าน เดินหน้าตามความตั้งใจของตัวเองจะกว้านซื้อที่ดินของพวกชาวบ้านไปขายนายทุนต่างชาติ!

เสี่ยภุชงค์ฉกฉวยช่องโหว่ทางกฎหมายและความยากจนของพวกชาวบ้านยึดที่นารวมถึงพื้นที่ทำกินแถบท่าข้าวและท่าทรายมาเป็นของตนอย่างหน้าไม่อาย และคืนนี้ก็เช่นกันที่เขาให้สี่สมุนไปจับพวกชาวบ้านที่คิดแข็งข้อมาซ้อม

“รู้แล้วใช่ไหมว่าคนที่พยายามต่อต้านเสี่ยภุชงค์จะเป็นยังไง กรรมสิทธิ์การสัมปทานขุดทรายต้องเปลี่ยนมือ แกไม่มีความจำเป็นต้องร้องอีกแล้วเพราะว่า...คนตาย...ร้องไม่ได้!”

พวกชาวบ้านตาเหลือกดิ้นรนเอาตัวรอดแต่สุดท้ายก็โดนฆ่าและโยนลงแม่น้ำอย่างเลือดเย็น

ศพชาวบ้านผู้โชคร้ายลอยมาตามแม่น้ำและถูกค้นพบเช้าวันต่อมา น้ำหวานกับน้ำแข็งสองสาวจากเมืองกรุงตกใจมากและไม่รอช้าจะสืบเรื่องนี้ให้ได้...