เพลงรักเพลงปืน
ตอนที่ 1
“เอ้อ...หนักขอรับหลวงพ่อ”
“รู้ว่าหนักแล้วทำไมไม่วางลง”
มัคนายกผวนเถียงไม่ออกก้มหน้างุด หลวงตาบุญสั่งดินกับดำสองเด็กวัดไปจัดที่ทางในกระท่อมหลังป่าช้าให้หินกับหาญ สองเด็กวัดมองหน้ากันงงๆและอดแย้งไม่ได้
“หลวงตา...ป่าช้ามีแต่เมรุเผาศพกับหลุมฝังผีนะครับ”
“ก็ให้มันนอนรวมกับผีในป่าช้านั่นแหละ คนอยู่ก็หายใจไป คนตายก็ไม่หายใจ ไม่เห็นว่ามันจะแปลกอะไรเลยนี่ ไอ้หินไอ้หาญมันหายไปตั้งยี่สิบปี ข้าไม่กล้าให้มันนอนบนศาลาหรอก”
“เอ๊ะ...ทำไมล่ะครับหลวงพ่อ”
“ข้ากลัวพระพุทธรูปท่านจะไม่ชินกับคนแปลกหน้า!”
สั่งจบก็เดินกลับกุฏิ ทิ้งสัปเหร่อฉุย ดินและดำให้ซักไซ้หินกับหาญด้วยความอยากรู้ โดยเฉพาะเรื่องที่ทั้งสองหายตัวไปถึงยี่สิบปี หินกับหาญไม่ตอบ สัปเหร่อฉุยก็ไม่เซ้าซี้แต่เตือนด้วยความหวังดี
“พวกเอ็งไม่อยากตอบข้าตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยตอบ แต่ข้าจะบอกอะไรให้นะ...ไม่ใช่แค่ข้ากับไอ้ดินไอ้ดำที่สงสัยเอ็งสองคน ชาวบ้านโคกทุกคนเขาก็สงสัย...”
เปรียวกับบัวบานก็เป็นหนึ่งในบรรดาชาวบ้านที่สงสัยการกลับมาของหินกับหาญ โดยเฉพาะเปรียวยืนยันกับก้านและแก้วพ่อแม่แท้ๆ ว่าสองหนุ่มต้องเป็นโจร
“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าไอ้สองตัวนั่นมันเคยเป็นศิษย์หลวงตาบุญ มันต้องเป็นโจร ไม่ยังงั้นมันจะกลับมาได้ถูกที่ถูกเวลาตอนมีงานประจำปีได้ยังไง ที่ว่ามันหายไปยี่สิบปีมันอาจจะไปติดคุกมาก็ได้”
แก้วพยักพเยิดเห็นด้วยกับลูกสาว “ตาก้าน...หรือว่ามันจะจริงอย่างที่นังเปรียวมันว่า”
ก้านส่ายหน้า “ข้าจะรู้ไหม ข้าไม่ได้หายไปกับไอ้หินไอ้หาญ ข้ารู้แต่ว่าเมื่อยี่สิบห้าปีก่อนหลวงตาไปรับนิมนต์แล้วก็เอาเด็กสองคนนี่กลับมาด้วย ท่านว่ามันเป็นลูกกำพร้า ท่านสงสารเลยเก็บมาเลี้ยงไว้ ให้กินข้าววัด เรียนหนังสือในโรงเรียนวัด แล้วพอรุ่นๆมันก็หายไป ตอนนั้นมีคนเห็นไอ้หาญมันไปกับวงดนตรี”
บัวบานนิ่วหน้าอยากรู้เรื่องหลังจากนั้นแต่ก้านบอกไม่รู้เรื่อง “แม้แต่ไอ้ฉุยสัปเหร่อหรือมัคนายกผวนก็ยังไม่รู้เลย หลวงตาบุญท่านไม่เคยพูดถึงไอ้หินไอ้หาญตั้งแต่มันหายไป”
เปรียวนั่งฟังเงียบๆก่อนคิดได้ เบิกตาโพลงกับข้อสันนิษฐานใหม่ของตน
“หรือว่าไอ้หินกับไอ้หาญมันไปติดคุกมา!”
ooooooo
หินกับหาญไม่ได้ยี่หระว่าใครจะสงสัยที่มาที่ไปของตนเมื่อยี่สิบปีก่อน มัวเถียงกันตามประสาเพื่อนเก่าและคู่กัดตั้งแต่เด็ก สัปเหร่อฉุยรำคาญเสียงเอ็ดลั่น
“เอาล่ะ...ไม่ต้องทะเลาะกัน พวกเอ็งนี่ทะเลาะกันไม่เลิกตั้งแต่เล็กจนโตเชียวหรือวะ ที่หลวงตาบุญท่านให้เอ็งมานอนกับพวกข้าในป่าช้านี่ท่านคงจะให้เอ็งได้สำนึกถึงความวิเวกเมื่อตอนที่เอ็งเป็นเด็ก!”
ดินกับดำเห็นหินกับหาญหยุดทะเลาะกันจึงเปิดฉากถามเรื่องที่ทั้งสองหายตัวไปอีกครั้ง แต่จนแล้ว จนรอดหินกับหาญก็ไม่ปริปากนอกจากพูดติดตลกว่าหายไปทำตามความฝันของตัวเอง...
วันต่อมาที่หน้าร้านเสริมสวยประจำบ้านโคก...น้ำหวานและน้ำแข็ง สองสาวจากกรุงเทพฯขับรถกระบะเปิดท้ายมาจอด เหล่สาวใช้ประจำตัวสีดาโผล่หน้ามาดู
“มาจอดรถทำอะไรที่นี่”
