ตอนที่ 8
“ผมรู้สึกว่าผมมาไกลเกินเป้าหมายที่ผมต้องการไปมากแล้ว”
“ตอนนี้บริษัทเราอยู่ในช่วงขาขึ้น มันก็มักจะเป็นที่จับตามอง ปัญหามันก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา วางใจเถอะทยุตจัดการทุกอย่างได้แน่นอน ปัทม์ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เชื่อรสนะ”
คุยกันแล้วพากันเดินกลับเข้าห้องสวนกับเจ้าหน้าที่สามคนเดินออกมา ทยุตโพล่งทันทีว่า
“มันไม่รับ และไม่ยอมคุยอะไรต่ออีกแล้ว...ผมรู้ว่ามันต้องการอะไรมากกว่านี้” รสสุคนธ์ถามว่ายังไงเราก็ต้องจ่ายเหรอ “ผมจะหาผู้ใหญ่ไปยันกับพวกมัน”
ปัทม์ถามว่าแล้วเรื่องมันจะจบหรือ ทยุตนิ่งไม่ตอบ
ปัทม์ตัดสินใจเรียกประชุมหัวหน้าทุกฝ่ายทันทีเพื่อรับมือกับสถานการณ์และชี้แจงปัญหาทั้งหมด
ooooooo
ในห้องประชุม ปัทม์ถามประเด็นที่เกิดปัญหาขณะนี้ว่า ทำไมตนถึงไม่ทราบเรื่องปริมาณน้ำตาลที่สูงเกินกว่าปกติมาก่อน
รสสุคนธ์ออกหน้ามาบอกว่ามันเป็นปัญหาเทคนิค ปัทม์ถามว่าเข้าข่ายหลอกลวงผู้บริโภคหรือเปล่า ทยุต อ้างทันทีว่า ผู้บริโภคต้องการอย่างนั้น ดูได้จากยอดขายเพราะยอดขายไม่โกหก รสสุคนธ์ก็อ้างว่าแต่ก่อนคนซื้อน้อยเพราะรสจืด
“ตอนที่ผมเข้ามารสชาติมันไม่ได้หวานแบบนี้”
“มันถูกปรับตอนช่วงที่คุณเพิ่งเข้ามาทำงาน
ได้ไม่นาน ตอนนั้นสถานการณ์เรากำลังแย่เพราะการบริหารจัดการกำลังวิกฤติ” รสสุคนธ์ชี้แจง
“แล้วท่านประธานทราบเรื่องนี้ไหม” ทยุตบอกว่าไม่ทราบ เราจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างเพื่อให้บริษัทอยู่ได้ “แล้วคุณไม่คิดหรือว่ามันจะทำให้บริษัทเรามีปัญหาตามมาเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้”
ทยุตเสียงแข็งขึ้นว่า ตนบอกแล้วว่ามันเป็นเรื่องของเงินกับอำนาจล้วนๆ ปัทม์ถามว่าถ้าเราลดปริมาณน้ำตาลลงเราก็ไม่ต้องไปพึ่งอำนาจนั้นถูกต้องไหม
ทยุตนิ่ง แล้วหวังอาศัยเสียงในที่ประชุมมาบีบ โบ้ยให้ถามความเห็นในห้องประชุมว่าถ้าลดปริมาณน้ำตาลลงแล้วยอมเสี่ยงที่จะเสียลูกค้าและกำไรมหาศาลไป หรือยังคงรสชาตินี้ไว้แล้วต่อรองกับกลุ่มนั้นแค่ไม่กี่คน ทุกคน
ในที่นี้จะเลือกแบบไหน
เสียงคุยกันในห้องประชุมขรมขึ้นทันที ปัทม์ถามในที่ประชุมว่า
“ผมหวังว่าทุกท่านคงจะเข้าใจสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นนะครับ เอาเป็นว่า ใครต้องการอยากให้ลดปริมาณน้ำตาลยกมือครับ” แล้วปัทม์ก็ยกมือขึ้นเป็นคนแรก
ปัทม์กวาดตามองทั่วห้องประชุม ไม่มีใครยกมือเลย แม้แต่รสสุคนธ์ก็เพียงขยับมือ แต่ไม่ยก!
“ใครต้องการให้คงรสชาตินี้ไว้ ยกมือครับ” ทยุตถามเสียงดังอย่างมั่นใจแล้วยกมือเป็นคนแรก ผู้บริหารในห้องประชุมต่างยกมือพรึ่บ! ปัทม์มองรสสุคนธ์ เธอทำท่าสองจิตสองใจแต่สุดท้ายก็ยกมือ...
ปัทม์มองรสสุคนธ์อย่างผิดหวัง นั่งคอตกท่ามกลางเสียงแสดงความยินดีของคนในที่ประชุม










