ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"

มิ่งที่ช่วยปัทม์ทำทุกอย่างเพื่อให้น้ำสมุนไพรติดตลาด คุยอวดกับอ้ายคำว่า พอรวยตนก็จะไปอยู่เมืองนอก แต่งงานอยู่ที่นู่น ซึ่งปัทม์ก็เล่าอย่างภูมิใจว่ามิ่งได้ทำตามความฝันของตัวเองสำเร็จ ตอนนี้ไปเป็นคนดูแลเรื่องสินค้าส่งออกให้บริษัทของตนอยู่ที่เมืองนอก แต่งงานอยู่ที่นู่นเลย ส่วนเอ้กับอ้นก็ไม่รู้ปิ๊งกันตอนไหนตอนนี้ทั้งสองคนก็แต่งงานกัน เอ้ย้ายไปอยู่ที่บ้านอ้น

คงจะยุ่ง นานๆจะเจอกันที

“ส่วนเราสองคน...” ปัทม์เล่าเรื่องคนอื่นแล้ว พูดเรื่องตนกับหนูตุ่น “พี่อยากขอบคุณหนูตุ่น เป็นเพราะหนูตุ่นที่ทำให้พี่มีวันนี้” ปัทม์ถามว่าทำไมหนูตุ่นถึงอดทนอยู่กับตนตลอด หนูตุ่นย้อนถามว่าจำได้ไหมว่าหนูตุ่นเคยพูดอะไรกับพี่ปัทม์ตอนที่เรายังเด็กๆกันอยู่ เล่าความหลังเมื่อสิบกว่าปีก่อนว่า

“ตอนโน้นพี่เคยช่วยหนูไว้ หนูก็เลยบอกพี่ว่าหนูจะไม่ยอมให้พี่ปัทม์ตกระกำลำบาก...”

“พี่ขอบคุณหนูมากจริงๆนะ หนูทำให้พี่รู้ว่าพี่ตัดสินใจไม่ผิดจริงๆ...” ปัทม์หยิบแหวนออกมาพูดอย่างตื่นเต้น หนูตุ่นเองเห็นแหวนแล้วก็ตกใจทำตัวไม่ถูก “หนูทำให้พี่มีความกล้าทำในหลายๆสิ่งที่พี่ไม่เคยทำ หนูทำให้พี่รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่มีหนูอยู่ข้างๆ หนูทำให้พี่รู้สึกว่าพี่มีค่าทุกเวลาพี่รู้สึกไร้ค่า หนูทำให้พี่รู้สึกว่าพี่อยู่ไม่ได้โดยไม่มีหนู”

หนูตุ่นนิ่งอึ้งพูดไม่ออก

“พี่เคยสงสัยว่าทำไมเวลาผู้ชายจะขอผู้หญิงแต่งงานถึงต้องนั่งคุกเข่าลง จนถึงตอนนี้พี่ก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ แต่พี่รู้แค่อย่างนึงว่าถ้าเป็นหนู ถึงพี่ไม่รู้พี่ก็จะทำ...” ปัทม์คุกเข่าลงตรงหน้าหนูตุ่น “แต่งงานกับพี่นะ”

หนูตุ่นตื่นเต้นตื้นตัน จากที่เคยพูดเป็นต่อยหอยกลายเป็นพูดไม่ออก ไม่ว่าปัทม์จะพูดอะไรก็ตอบได้คำเดียว

“ค่ะ...ค่ะ...ค่ะ”

เมื่อสวมแหวนแล้ว ปัทม์กุมมือหนูตุ่นที่สวมแหวน พูดต่อจากหัวใจ...

“ผมต้องขอบคุณผู้หญิงคนนี้จริงๆ ผมบอกได้เลยว่าถ้าไม่มีเขา ผมคงไม่มีวันนี้ เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างในชีวิต คอยเตือน อยู่ข้างๆผมในวันที่ผม

ไม่เหลือใคร ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

ปัทม์เล่าว่า ตนล้มหลายครั้งกว่าจะถึงวันนี้ ตนไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้ได้...

“แต่มันก็เป็นการสอนผมนะว่า ถ้าอยากประสบความสำเร็จก็ต้องขยัน อดทน ท้อได้แต่อย่าถอย ไม่ใช่ว่าขายไม่ดีก็เลิก ขายไม่ดีก็ต้องกลับมาดูที่ตัวเองว่าทำไมถึงไม่ดี แล้วปรับปรุงพัฒนาให้ดีขึ้น”

“แต่ก็มีหลายคนนะคะที่ทำธุรกิจล้มแล้วล้มอีกจนเลิกพยายามไปเลย แล้วก็มักจะถามว่าแล้วจะต้องอดทนไปถึงเมื่อไหร่คะ” นักข่าวซัก

“มันคือคำถามเดียวกับที่ผมเคยถามแม่...ผมถามแม่ว่าเราต้องอดทนไปถึงเมื่อไร แม่บอกว่าไม่รู้ รู้แต่ว่าเราต้องอดทนเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น...แม่ตอบผมว่าอย่างนั้นนะ”