ตอนที่ 8
“คุณต้องรณรงค์ให้พ่อแม่ทั้งประเทศลุกขึ้นมาห้ามเด็กไม่ให้ดื่มน้ำอัดลมของเราแล้วล่ะมั้ง”
“เป็นไปไม่ได้หรอก”
“ใช่ไหมครับ?? ถึงเราไม่เน้นกลุ่มเป้าหมายที่เป็นเด็ก วันนึงคนอื่นเขาก็ทำแบบนี้อยู่ดี เริ่มก่อนมันก็ได้เปรียบ”
“ผม...”
“เรามาถึงขนาดนี้แล้ว เราถอยไปไม่ได้อีกแล้ว” ทยุตตัดบทย้ำแต่ว่า “ยอดขายของเรากำลังตามคู่แข่งแบบรดต้นคอกันอยู่เลยนะครับ”
เมื่อปัทม์เสนอเหตุผลไม่สำเร็จ เขาถามว่าตนขอใช้อำนาจในตำแหน่งเปลี่ยนแปลงทุกอย่างจะได้ไหม
ทยุตมองขวับถามสวนว่าหมายความว่ายังไง
“ผมจะยกเลิกกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับเด็กอายุต่ำกว่า 12 ปี”
“ภาพลักษณ์ของเราติดตลาดไปแล้วนะครับ”
“คุณก็ไปคิดมาใหม่สิ”
ทยุตอึ้งกับท่าทีจริงจังของปัทม์ที่จะใช้อำนาจสั่งยกเลิกไอเดียของตน รู้สึกเหมือนถูกปัทม์ตบหน้ากลางที่ประชุม รสสุคนธ์แทรกขึ้นว่าแต่มันทำให้บริษัทมีกำไรลดลงนะ
ปัทม์บอกว่าถ้าทำได้ก็ต้องทำ อย่าเห็นแก่ตัว
นักเลย ถูกรสสุคนธ์สวนทันควันว่า
“ปัทม์ บริษัทมีกำไร ทุกคนในบริษัทรวมไปถึงครอบครัวกว่าร้อยกว่าพันชีวิตเขาก็จะมีชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้นนะ” ปัทม์โต้ว่าเรามองกันคนละมุม “คุณมีอำนาจก็จริง แต่คุณต้องฟังบอดร์ดและเสียงส่วนใหญ่สิ”
“การที่ผมอยู่ในตำแหน่งนี้ ผมมีอำนาจทำอะไรได้บ้าง นอกจากเซ็นเอกสาร” ปัทม์ถาม มองหน้าทุกคน
ในที่ประชุมอย่างไม่ยอมจำนน ทุกคนเงียบกริบ
ปัทม์เล่าสถานการณ์ตอนนั้นว่า
“ผมเริ่มมีความเห็นที่แตกต่างและไม่ลงรอยกับคนในบริษัทเรื่อยๆ ผมเริ่มสงสัยอำนาจการบริหารของตัวเองและการกำหนดนโนบายว่าผมทำได้มากน้อยแค่ไหน แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ ผมต้องฟังบอร์ดเท่านั้น ผมเริ่มไม่สนุกกับมัน แล้วความไม่สนุกอันนี้ ก็กำลังนำความยุ่งยากมาสู่บริษัท...”
ooooooo
วันนี้...ปัทม์นั่งเซ็นเอกสารแล้วสงสัยอะไร
บางอย่าง จึงเรียกพนักงานบัญชีเข้ามาขอเอกสารการเงินย้อนหลัง 3-5 ปีมาดู พนักงานถามว่าด่วนไหม
“เร็วที่สุดที่คุณจะทำได้”
พนักงานรับคำแล้วเดินออกไป
พอวันต่อมาก็เกิดความวุ่นวายขึ้น พนักงาน
วิ่งกันโกลาหล ปัทม์ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไฟไหมห้องเก็บเอกสาร กำลังช่วยกันดับครับ” พนักงานคนหนึ่งบอกขณะวิ่งผ่านไป
ปัทม์รีบไปที่ห้องเก็บเอกสาร ปรากฏว่าดับไฟได้แล้ว ปัทม์ถามว่ามีใครเป็นอะไรหรือเปล่า
“ทุกคนปลอดภัยดีครับแต่เอกสารเสียหายไป
ไม่น้อย”
ปัทม์บอกว่าคนปลอดภัยก็ดีแล้ว ขณะนั้นเอง
ทยุตเดินมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ได้ยินพนักงานคุยกันตนจึงรีบมาดู ปัทม์บอกว่าไฟไหมห้องเก็บเอกสาร
“แล้วมันเกิดขึ้นได้ยังไง” ทยุตถามเครียด พนักงานบอกว่าสงสัยไฟฟ้าลัดวงจร “คุณรีบไปตรวจสอบเลยนะ หาสาเหตุแล้วรีบมารายงานผม” แล้วหันไปบอกปัทม์ว่า “พี่ปัทม์ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะครับ ผมจัดการให้เอง”










