ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"

เมื่อสัมภาษณ์จบแล้ว นักข่าวถามว่าแล้วเพื่อนที่เคยทำธุรกิจน้ำอัดลมกับคุณปัทม์เป็นยังไงบ้าง?

ปัทม์บอกว่าตนไม่ค่อยทราบเรื่องของพวกเขานัก แต่ความจริงคือ กลางปี 2540 บริษัทเขาล้มละลายตอนที่เกิดวิกฤติเศรษฐกิจปี 40 เขากู้เงินมาทำธุรกิจเกินตัว

พอฟองสบู่แตกธุรกิจก็เลยพังครืนกลายเป็นหนี้ใน

ชั่วข้ามคืน แล้วทั้งสองก็ทะเลาะกัน ทยุตโทษว่าเพราะรสสุคนธ์เอาแต่กู้เงินมาทำโน่นทำนี่ แล้วตอนนี้ล่ะเป็นไงเพราะคำแนะนำโง่ๆของเธอนั่นแหละเราถึงเจ๊งไง!

“ก็มึงไม่ใช่หรือที่เห็นด้วย ไหนล่ะ ไปคุยกับ

คนนั้นคนนี้ไว้จะให้ช่วย หายหัวไปไหนหมด!”

ทั้งสองทะเลาะกันรุนแรงต่างโทษกันไปมา

จนทยุตไล่ตะเพิดรสสุคนธ์ออกไป รสสุคนธ์เดินออกไปนั่งพักหนึ่งก็หยิบปืนออกจากกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะ มองที่ปืนนิ่งแล้วหยิบขึ้นมา ครู่เดียวก็มีเสียงปืนดังปัง!

ooooooo

ปัทม์สวมสูทเตรียมไปอีกงานหนึ่ง มาที่ห้องสัมภาษณ์เห็นกระเช้าแสดงความยินดีจากธนูกับเดือนกนกที่ยังทำโรงน้ำแข็ง กระเช้าจากอารักษ์กับเอ้ และเลขาก็เอากระเช้าของไตรภพมาแสดงความยินดี

ที่ห้องจัดเลี้ยงในโรงแรมหรู ปัทม์ขึ้นไปรับรางวัลผลิตภัณฑ์น้ำสมุนไพรกลุ่มบริษัทพรจงดีที่ทำ

คุณประโยชน์แก่สังคม ปัทม์แสดงความยินดีกับทั้งคุณภูผาและคุณเพชร และคณะกรรมการกับทุกคนที่มาร่วมแสดงความยินดีในวันนี้ด้วย แล้วเล่าถึงความสำเร็จที่ได้มาวันนี้ด้วยความสำนึกว่า

“กว่าผมจะมาถึงวันนี้ได้ ผมโตขึ้นมาพร้อมกับคำด่าว่าผมเป็นลูกกะหรี่ครับ...ผมเป็นเด็กที่ถูก

เก็บมาเลี้ยง ไม่รู้จักพ่อแม่ที่แท้จริง แม่ที่เก็บผมมาเลี้ยงทำงานขายบริการครับ ผมเลยโตขึ้นมาในซ่อง ในสลัม แต่แม่ผู้ที่มีพระคุณที่สุดในชีวิตผมสอนผมว่า ไม่ว่าผมจะเกิดมายังไง แต่ผมเลือกที่จะเป็นได้ครับ ถ้าไม่มีแม่คนนี้ผมคงนอนตายอยู่ในบึงบัวแล้วล่ะครับ ผมต้องขอบคุณแม่ที่เลี้ยงผมมา ให้โอกาสผมมีชีวิต สั่งสอนผม”

ปัทม์ยังขอบคุณน้าพรที่ทำงานขายบริการเหมือนแม่ น้าเป็นแรงบันดาลใจทุกอย่างของสินค้าพรจงดี น้าเป็นคนสอนสมุนไพรและการทำตลาด ชีวิตผมมาจากความคิดและเรื่องราวของน้ากับแม่ผมครับ

ปัทม์ยังขอบคุณครูอัญที่ให้โอกาสตนเสมอ

ไม่ว่าตอนที่ตนเกเร เลือกทางผิด เหลวแหลกแค่ไหน ท่านก็ไม่เคยทอดทิ้งตน

อีกคนคือภรรยา เขาไม่เคยทอดทิ้งตนไปไหน ทำให้เวลาเจออุปสรรคตนไม่เคยกลัว ถือว่านั่นคือประสบการณ์ชีวิตที่ล้มลุกคลุกคลาน เป็นบทเรียน

“สุดท้ายผมขอขอบคุณพ่อครับ...พ่อสอนให้ผมรู้จักคำว่า ‘พอเพียง’ นั่นคือคำสอนของพ่อครับ พ่อของพวกเรา ในหลวงรัชกาลที่ 9 สอนพวกเราเสมอว่าให้รู้จักพอเพียง เมื่อพอเพียงแล้วก็ให้แบ่งปันให้

ผู้อื่นด้วย...จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทั้งชีวิตของผม ผมบอกได้เลยว่าคนเราต้องรู้จักพอ พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี อย่าโลภ อย่าเบียดเบียนผู้อื่น แล้วเมื่อวันนึงที่เรารู้สึกว่าชีวิตตัวเองมีคุณค่าแล้ว ก็อย่าลืมทำให้ชีวิตคนอื่นมีค่าด้วย”

เสียงปรบมือกึกก้องทั้งห้องประชุม ทุกคนมองไปที่ภาพในหลวงรัชกาลที่ 9 บนบอร์ดด้วยความซาบซึ้ง

ooooooo

-อวสาน-