ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"
ตอนที่ 6
ปัทม์เล่าเรื่องราวในเวลานั้นด้วยอารมณ์ที่ยังเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ จนนักข่าวพูดว่าดูเหมือนชีวิตเขาดิ่งลงจนกู่ไม่กลับ เหมือนเกิดขึ้นตอนที่คุณแม่เขาเสียใช่ไหม
ปัทม์บอกว่าใช่ แต่ครั้งนี้ไม่ได้รู้สึกอยากลาขาดจากโลก แต่รู้สึกไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่อยากทำอะไรเลย นักข่าวถามว่า “ถ้าไม่มีจุดเปลี่ยน คุณปัทม์จะทำอะไรกับไร่นั้นต่อไปคะ”
“ผมคงนั่งๆนอนๆอยู่ในไร่นั้นเป็นเดือนเป็นปีนะ”
“แล้วอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณกลับมาได้”
ปัทม์ยิ้ม เอื้อมไปกุมมือตรีชวากำแน่นแต่ไม่ตอบ นักข่าวจึงส่งสัญญาณให้ตรีชวาตอบแทน...
ตรีชวาเล่าว่า ตอนนั้นตนทำงานอยู่ที่สำนักพิมพ์ วันหนึ่งขณะกำลังทำงาน ได้รับโทรศัพท์จากแม่แจ้งเรื่องสมพร สองแม่ลูกไปที่เชียงรายทันที ทันสวดศพคืนที่ 4
ครูอัญแสดงความเสียใจกับปัทม์ บอกว่ามีอะไรให้ครูกับหนูตุ่นช่วยก็บอก ครูยินดี
ปัทม์ขอบคุณครูอัญและมองไปที่หนูตุ่น
“นั่นเป็นครั้งแรกในรอบเก้าปีที่ผมได้พบหนูตุ่นอีกครั้ง” ปัทม์บอกนักข่าวขณะที่ยังกุมมือตรีชวาไว้แน่น
ooooooo
คืนนี้เอง หลังพระสวดเสร็จและแขกทยอยกันกลับหมดแล้ว หนูตุ่นเจอปัทม์ทักด้วยท่าทีที่ยังเขิน ถามว่าสบายดีนะ อยู่ที่นี่มีความสุขไหม
ทั้งสองทักทายกันอย่างค่อนข้างเป็นทางการ ปัทม์ถามหนูตุ่นว่าทำอะไรอยู่ หนูตุ่นบอกว่าเรียนจบก็ไปทำงานอยู่สำนักพิมพ์ ปัทม์บอกว่าตนเขียนจดหมายไปหาหนูตุ่นแต่หนูตุ่นไม่ตอบ
หนูตุ่นบอกว่าไม่ได้อ่านจดหมาย ปัทม์ถามว่าทำไม หนูตุ่นบอกว่าไม่อยากอ่าน ปัทม์ถามว่ายังโกรธพี่อยู่หรือเปล่า หนูตุ่นบอกว่าถ้ายังรู้สึกอย่างนั้นอยู่ก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก
ขณะนั้นเองรสสุคนธ์เข้ามาบอกปัทม์ว่าตนจะกลับแล้ว ปัทม์พยักหน้ารับรู้ รสสุคนธ์เดินไปงอนๆที่เขาทำเหมือนไม่สนใจ
พอดีครูอัญเดินเข้ามาชวนหนูตุ่นกลับ ปัทม์ถามว่าพักที่ไหน ชวนให้มาพักที่บ้านจะได้ไม่ต้องเช่าโรงแรม
คืนนี้ครูอัญกับหนูตุ่นจึงพักที่บ้านปัทม์ ครูอัญบอกหนูตุ่นว่าระหว่างพักที่นี่แม่อยากให้หนูตุ่นช่วยดูแลปัทม์หน่อย เพราะเมื่อกี๊คุยกับอ้ายคำ อ้ายคำบอกว่าตั้งแต่น้าสมพรเสียปัทม์ก็เอาแต่เก็บตัวไม่ให้คนเข้าไปในไร่ ไล่คนงานออกจากไร่ ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ไม่ยอมคุยกับใคร
“จมอยู่กับความเสียใจ เหมือนตอนที่ป้าจงเสีย”
“ใช่ แม่ห่วงเขาจริงๆ”
คืนนี้หนูตุ่นจึงไปนั่งคุยกับปัทม์ที่นั่งซึมอยู่ที่ระเบียง ถามว่านี่พี่ปัทม์อยู่คนเดียวหรือแล้วคนอื่นล่ะ ปัทม์บอกว่าตนไล่ไปหมดแล้ว
“พี่ปัทม์ทำไมทำอะไรไม่นึกถึงใจคนอื่น ไม่คิดบ้างเหรอว่าคนที่เขารักเขาห่วงพี่จะรู้สึกยังไงที่เห็นพี่เป็นแบบนี้ เห็นแก่ตัว”
ปัทม์ตัดบทให้พอเถอะ ตนไม่เป็นอะไร
