ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"
ตอนที่ 6
อ้ายคำจัดห้องให้ปัทม์อยู่ ปัทม์ประคองรูปแม่เข้าไปในห้องวางบนหิ้ง ที่ด้านบนมีพระบรมฉายาลักษณ์ของในหลวง ร.9 แขวนอยู่ สมพรมองรูปลินจงยิ้มปลื้มที่ปัทม์เอารูปแม่มาด้วยความรักและระลึกถึงเสมอ
สมพรเล่าที่มาของไร่ผืนนี้ให้ปัทม์ฟังว่า ตนซื้อที่ดินแถวนี้ไว้ไม่น้อยคิดจะปลูกแต่ต้นไม้กับสมุนไพรที่อยากปลูก ปัทม์ถามว่าแน่ใจหรือว่าการปลูกพืชสมุนไพรที่น้าว่าจะเป็นอาชีพได้
“สมุนไพรพวกนี้มีประโยชน์นะ อีกสิบยี่สิบปี ข้างหน้าคนจะแห่มาสนใจของพวกนี้” ปัทม์ถามว่าทำไมหรือ “ของพวกนี้วันนึงมันจะมีค่ามากกว่าทอง โลกมันเจริญแค่ไหน คนก็ต้องกลับมากินกลับมารักษาด้วยวิถีธรรมชาติ สมุนไพรพวกนี้คือคำตอบของวันนี้และอนาคตข้างหน้า จำคำพูดของน้าไว้”
ปัทม์รับคำอย่างจดจำ พอดีอ้ายคำบอกว่าจัดห้องเสร็จแล้วคืนนี้หลับสบายแน่ กำชับว่าดูแลห้องให้ดี ห้องตนยังไม่สะอาดเท่านี้เลย อ้ายคำเรียกปัทม์ว่าไอ้หนุ่ม บอกว่าขี้เกียจเรียกชื่อ อ้ายคำกระซิบปัทม์ว่า “เอ็งต้องดูแลนังพรให้ดีนะเว้ย มันไม่เหลือใครแล้ว”
สมพรถามว่ากระซิบอะไรกัน อ้ายคำอุบอิบว่า “เรื่องของผู้ชายเขา เอ็งอย่ารู้เลย” ปัทม์มองอ้ายคำที่คุยกับน้าพรดูสนิทสนมกันมาก
ปัทม์บอกกับพวกนักข่าวที่ฟังเรื่องราวในอดีตที่กำลังถึงจุดเปลี่ยนสำคัญว่า
“จริงอย่างที่อ้ายคำว่า ตอนน้าพรมาเริ่มต้นสร้างชีวิตใหม่ที่นี่ก็มีเดวิดอยู่เคียงข้างมาตลอด แต่ตอนนี้น้าพรไม่เหลือใครแล้ว ผมเลยตั้งใจว่าจะดูแลน้าพรให้ดีที่สุด”
ปัทม์ก็ยังเขียนจดหมายถึงหนูตุ่นสม่ำเสมอ บอกเหตุผลที่ตนต้องมาอยู่เชียงรายอย่างละเอียดและลงท้ายว่า
“นี่คือเหตุผลทั้งหมดที่พี่ต้องมาอยู่เชียงราย ขอโทษด้วย”
แต่จดหมายฉบับแล้วฉบับเล่าของปัทม์ที่ส่งมา หนูตุ่นรับแล้วใส่กล่องไว้ไม่เคยอ่านแม้แต่ฉบับเดียว
วันนี้ก็เช่นกัน มีจดหมายมา พอพฤกษ์เอาไปให้ หนูตุ่นดูหน้าซองแล้วเก็บใส่กล่องเลย พฤกษ์เอาจดหมายให้หลานแล้วก็ไม่ได้สนใจเพราะต้องสาละวนกับเจ้าหน้าที่ที่มาติดตั้งโทรศัพท์ที่บ้าน
แล้ววันหนึ่งปัทม์ก็ได้รับจดหมายจากบุรุษไปรษณีย์ ปัทม์ดีใจมากเมื่อพลิกดูหลังซองเป็นจดหมายที่มาจากกรุงเทพฯ รีบเข้าบ้านกรีดซองอย่างประณีตดึงจดหมายออกอ่าน แต่แล้วสีหน้าที่ตื่นเต้นดีใจก็ค่อยๆนิ่งไป
ปัทม์ในวัยชราวันนี้เฉลยกับนักข่าวที่มองตนอย่างตื่นเต้นว่า
“เป็นจดหมายฉบับแรกที่ผมได้รับการตอบกลับ แต่ไม่ใช่หนูตุ่นหรอกนะที่เป็นคนเขียนจดหมายฉบับนี้ ครูอัญเขียนตอบกลับมาเพื่อบอกว่าหนูตุ่นไม่เคยอ่านจดหมายของผมเลยสักฉบับ ครูอัญบอกกับผมว่าถ้ามีเวลาให้โทร.ทางไกลไปที่บ้าน ซึ่งตอนนี้มีโทรศัพท์ใช้แล้ว”
ปัทม์ไม่รอช้า เขาถามน้าพรว่าถ้าตนจะใช้โทรศัพท์ทางไกลไปกรุงเทพฯต้องไปที่ไหน สมพรบอกว่าต้องเข้าเมือง ปัทม์บอกน้าพรว่าที่บ้านครูอัญมีโทรศัพท์แล้วตนอยากโทร.ไปหา สมพรบอกว่าเดี๋ยวน้าพาไป
ooooooo
