ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"
ตอนที่ 6
สมพรพาปัทม์ไปใช้โทรศัพท์ในร้านขายของชำในตัวเมือง พอโทร.ติดปัทม์ขอสายครูอัญต่างตื่นเต้นมากที่ห่างกันถึงเชียงรายแต่เสียงพูดเหมือนนั่งคุยกันอยู่ตรงหน้า
ถามไถ่กันแล้วครูอัญถามว่าจะคุยกับหนูตุ่นไหม ปัทม์รีบบอกว่าคุย แต่พอครูอัญไปบอกหนูตุ่น หนูตุ่นบอกแม่ว่าตนไม่ว่าง แล้วลุกเดินออกจากบ้านไปเลย
ครูอัญกลับมาบอกปัทม์ว่าหนูตุ่นออกจากบ้านไปแล้ว ปัทม์คาดว่าหนูตุ่นคงยังไม่หายโกรธตน
“ตามที่บอกไปในจดหมายนั่นแหละ”
“ตอนนั้นถ้าผมบอก หนูตุ่นคงไม่ให้ผมมาที่เชียงรายหรอกครับ แต่จริงๆผมควรต้องบอกน้อง”
“ช่างเถอะปัทม์ ครูว่าเดี๋ยวหนูตุ่นเขาก็ลืมไปเอง”
พอปัทม์วางสายจากครูอัญสีหน้าเขาผิดหวังมาก สมพรเดินมาหาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ปัทม์บอกว่าไม่มีอะไร สมพรจึงบอกเจ้าของร้านให้หมุนเบอร์ตะกี้ให้อีกที
ooooooo
ผ่านไป 4–5 เดือน หนูตุ่นคว้ากระเป๋าจะไปมหาวิทยาลัย กระเป๋าเหวี่ยงไปถูกกล่องจดหมายหล่น จดหมายในกล่องกระจายเต็มพื้น หนูตุ่นมองจดหมายอย่างครุ่นคิด ตัดสินใจหยิบขึ้นเปิดอ่าน...
พออ่านฉบับแรกก็ทำให้ต้องหยิบฉบับต่อๆไปมาอ่าน จนจดหมายที่อ่านแล้วกองอยู่เกือบ 10 ฉบับ หนูตุ่นว้าวุ่นใจ ใจวนเวียนอยู่แต่กับข้อความในจดหมายจนน้ำตาซึมและร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อายใคร
เพื่อนๆทักว่าระยะหลังมานี่หนูตุ่นไม่ค่อยยิ้ม ถามว่าเรื่องพี่ปัทม์ใช่ไหม ตกลงสองคนเป็นอะไรกันแน่ หนูตุ่นย้อนถามว่าทำไมต้องอยากรู้กันขนาดนั้น ตัดบทว่าตอนนี้เขาเรียนจบแล้วและไปทำงานอย่างที่เขาอยากทำ เพื่อนถามว่าเสียใจหรือโกรธ?
“ฉันเสียใจที่เขาตัดสินใจไปอยู่ที่นั่น และก็โกรธเพราะเขาไปโดยไม่ลาเลยซักคำ”
“นั่นไง เพราะแกรู้สึกรักเขาไง” หนูตุ่นปรามว่าอย่าทำเป็นหมอดูหน่อยเลย “โถ...ถามใจแกดูดีกว่าไหม”
“เฮ้อ...จะให้ฉันกับพี่ปัทม์เป็นแฟนกันให้ได้ใช่ไหม แกไม่เชื่อรึไงว่าคนที่สนิทกันขนาดนี้จะรักกันแบบพี่น้องได้” พูดแล้วหนูตุ่นเดินไปเลย แต่เพื่อนก็ยังตะโกนไล่หลังมาว่า
“แกหลอกคนอื่นได้ แต่แกหลอกใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ”
เวลานั้นหนูตุ่นส่ายหัวเดินไปอย่างไม่สนใจคำแซวของเพื่อนๆ
แต่วันนี้...หนูตุ่นในอดีตหรือคุณตรีชวาปัจจุบันที่นั่งเคียงข้างปัมท์ในวัยใกล้เคียงกัน พูดถึงความรู้สึกในตอนนั้นว่า คิดว่าไม่อยากเจอพี่ปัทม์อีกแล้วเพราะตัวเองก็รู้สึกเจ็บอยู่แล้วยังมีคนมาซ้ำเติมอีก
“แต่ถ้าตอนนั้นพี่กลับมาขอโทษ เราสองคนอาจจะไม่ได้เป็นอย่างนี้ก็ได้นะ” ปัทม์พูดอย่างมีความสุขว่า “สิบกว่าปีที่เราไม่เจอกัน ทำให้เรามีกันและกันวันนี้เนอะ”
“ต้องไปถามตัวเองว่ามันยากแค่ไหนกับการที่จะมาขอโทษต่อหน้า ลูกผู้ชายเสียเปล่า”
“ต้องใช้เวลาหลายปีถึงจะเข้าใจคำว่า ลูกผู้ชาย...พี่ขอโทษนะ”
“ถึงตอนนี้ พี่ปัทม์ตัดสินใจถูกต้องแล้วที่เลือกจะไปอยู่เชียงรายค่ะ”
กลายเป็นปัทม์กับตรีชวาช่วยกันเล่าและคุยกันเองถึงเรื่องราวในอดีตกันอย่างมีความสุข
ooooooo
