ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"

วันนั้น...ปัทม์บอกเธอให้กลับไปเสีย ตนอยากอยู่คนเดียว แต่วันนี้...ปัทม์พูดอย่างรู้สึกผิดว่า...

 “เป็นอีกครั้งที่ผมทำลายความหวังดีของรสสุคนธ์ที่มีต่อผม ไม่เพียงแต่รสสุคนธ์เท่านั้นที่เจออาการ ‘เสียศูนย์’ ของผม แต่ทุกคนที่นั่นล้วนโดนลูกหลงตามไปด้วย”

ปัทม์ยกตัวอย่างอ้ายคำ เอ้และมิ่ง อ้ายคำถามว่าหลังจากนี้เขาจะเอาอย่างไรต่อ เขาบอกว่าจะเลิกทำทุกอย่าง อ้ายคำเตือนสติว่าไร่นี้สมพรสร้างมากับมือนะ ปัทม์ตัดบทว่าไม่มีน้าพรแล้วตนก็ไม่รู้จะทำไปทำไม ทางเดียวที่ตนจะลืมได้ก็คือต้องหยุดทุกอย่างที่นี่ บอกทุกคนให้กลับไปเสีย ตนอยากอยู่คนเดียว

แม้จะโมโหแต่อ้ายคำก็เตือนสติและดักคอปัทม์ว่า สมพรตายพวกตนก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเขา แต่ที่บอกว่าจะหยุดทุกอย่าง ความจริงอยากจะเอาที่ไปขายใช่ไหม

“ที่ของผม ผมจะทำอะไรก็ได้ พวกลุงจะไปไหนก็ไป” ปัทม์เสียงแข็ง

“ถ้ารู้แบบนี้ ตอนนั้นข้าน่าจะบอกนังพรไม่ให้โอนที่ให้เอ็ง เสียใจโว้ยยย เสียนังพรแล้วยังต้องมาเสียท่าให้เด็กเมื่อวานซืน”

“ออกไป”

“ไม่ต้องมาไล่หรอก ข้าไปแน่ ที่ของเอ็ง อยากทำอะไรก็เชิญ”

อ้ายคำเดินออกไปทันที ปัทม์เดินขึ้นบ้าน มิ่งหน้าเศร้าปลีกตัวไป เอ้ตามไปบอกว่าปัทม์คงเสียใจเลยตัดสินใจอย่างนั้น บอกมิ่งว่าต้องให้เวลาหน่อย ตนเชื่อว่ายังไงพี่ปัทม์ก็ต้องไม่ทิ้งเรา

ปัทม์บอกนักข่าวที่มาสัมภาษณ์ว่า เวลานั้นตนรู้สึกเคว้งคว้าง เหมือนกับว่าไม่เหลือใครแล้ว...เสียศูนย์แม้แต่กับชาวบ้านที่มาขอแบ่งสมุนไพรไปต้มกินก็ถูกปฏิเสธ กระทั่งลากแผงไม้มาปิดทางเข้าไร่เลย

ooooooo

อ้ายคำเสียใจกับการตัดสินใจของปัทม์แต่ไม่โกรธเพราะอยู่กันมาจนไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติแล้ว บอกว่าที่ตนด่าปัทม์ก็เพื่อให้เขาคิดให้ได้ว่าอะไรสำคัญที่สุดที่เขาต้องทำ

มิ่งถามว่าถ้าปัทม์จะขายที่จริงๆล่ะ เพราะแถวนี้มีนายทุนมากว้านซื้อที่ดินไปทำโรงงานมากขึ้นทุกวัน

“ถ้าไอ้ปัทม์มันจะทำอย่างนั้นจริง มันกับข้าต้องตายกันไปข้างนึง” อ้ายคำมองไปในไร่เครียด

เอ้พยายามหว่านล้อมให้กำลังใจปัทม์ ทั้งทำอาหารที่ปัทม์ชอบเพื่อจะได้กินข้าวลง แต่ปัทม์ก็ไม่กิน

“พี่ปัทม์...ถึงไม่มีน้าพรแล้วแต่พี่ยังมีเอ้ มีลุงคำ มีไอ้มิ่งนะ ทุกคนรักพี่แล้วก็รักไร่นี้เหมือนที่พี่กับน้าพรรัก เราเหมือนคนครอบครัวเดียวกัน เพราะฉะนั้นถ้าพี่ทุกข์แล้วจะให้พวกเรามีความสุขได้ยังไง”

แต่ไม่ว่าเอ้จะพูดอย่างไร ปัทม์ก็ยังคงนิ่งจนเอ้ขอร้องว่าอย่าทำอย่างนี้เลย ปัทม์ก็ยังคงนิ่งจนเอ้น้ำตาไหล ลุกออกไป