ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ปัทม์"

ปัทม์ไปขอโทษเอ้ แต่ไม่ทันพูดจบเอ้บอกให้พอเถอะตนไม่โกรธพี่หรอก เอ้ยื่นมือให้ปัทม์จับเป็นการยืนยัน ปัทม์ไม่จับมือแต่ลูบหัวเอ้อย่างเอ็นดู แล้วกอดคอชวนกันกลับไร่

รุ่งขึ้นบรรยากาศที่ไร่ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม ทุกคนเตรียมอุปกรณ์การทำไร่พร้อมลุย

“ผมอยากให้ทุกคนสานฝันของน้าพรต่อไปนะครับ สมุนไพรของที่นี่จะช่วยเหลือให้ทุกคนที่นี่ห่างจากโรคภัยไข้เจ็บ...ในอนาคตผมไม่รู้ว่าจะต่อยอดทำอะไรกับสิ่งที่เรามีอยู่ในไร่ แต่แนวทางแบบที่น้าพรสร้างไว้ยังทำเหมือนเดิม คือปลูกสมุนไพรไว้กิน ไว้ใช้ เหลือก็แบ่งให้คนอื่น”

อ้ายคำบอกว่าขายด้วย เอ้เห็นด้วย มิ่งมองปัทม์เอ่ยอย่างสุดปลื้มว่า “นี่สิพี่ปัทม์ของผม”

“ผมฝากลุงดูแลด้วยนะครับ ไม่มีใครเชี่ยวชาญที่นี่มากไปกว่าลุงแล้ว”

“ได้เลยครับเจ้านาย” อ้ายคำทำท่าล้น รับคำแข็งขัน เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนก่อนไปลุยงานกัน

แล้วคืนนี้ปัทม์ก็บอกเอ้ว่าตนจะไปกรุงเทพฯ เอ้ถามเป็นชุดว่าไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร ดักคอว่าไม่ใช่ไปเจอสาวๆแล้วไม่ยอมกลับมาที่ไร่นะ ปัทม์ทำเสียงดุว่าไร้สาระน่า ฝากดูแลบ้านด้วยก็แล้วกัน

เมื่อไปถึงบ้านครูอัญ ปัทม์ขอโทษลุงพฤกษ์ที่ไม่ได้มาเยี่ยมเลย และเอาสมุนไพรมาฝากพร้อมกับจดการใช้อย่างละเอียดเพื่อให้ทุกคนมีสุขภาพดี เพราะถ้าสุขภาพกายดี สุขภาพใจก็ดีไปด้วย

“แล้วพี่ล่ะ ดีขึ้นแล้วหรือยัง” หนูตุ่นถามแซวๆ

“ค่อยๆดีขึ้นตั้งแต่เจอหนูตุ่นนี่แหละ”

หนูตุ่นยิ้มดีใจบอกว่าเดี๋ยวจะพาเที่ยวกรุงเทพฯ เพราะตอนนี้ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะเลย ลุงพฤกษ์แซวว่ากลัวจะพาไปหลงเสียมากกว่าเที่ยวน่ะสิ เลยพากันหัวเราะขำ

หนูตุ่นพาปัทม์ทัวร์กรุงเทพฯแล้วพาไปซื้อของช่วยเลือกเสื้อผ้าให้ พาไปกินอาหาร และพาไปซื้อแผ่นเสียงด้วย

กลับถึงบ้าน ครูอัญบอกว่าพอดีได้เวลาทานข้าวเย็นเลย พฤกษ์เปรยๆกับครูอัญว่าตั้งแต่ปัทม์กลับมาดูหนูตุ่นจะร่าเริงขึ้นนะ

“ตามติดปัทม์แจเลยแหละค่ะ” ครูอัญพูดพลางจัดอาหารเตรียมรออย่างมีความสุข

ooooooo

เมื่อทุกคนมาพร้อมกันที่โต๊ะอาหาร ครูอัญถามปัทม์ว่ามากรุงเทพฯเที่ยวนี้สนุกไหม ปัทม์บอกว่าเปลี่ยนไปมากเลย ดูวุ่นวายกว่าแต่ก่อนมาก

“ชีวิตคนกรุงเทพฯสมัยนี้มันไม่เรียบง่ายเหมือนสมัยก่อนหรอก ว่าแต่ที่มากรุงเทพฯคราวนี้ได้ไปทำธุระบ้างหรือยัง หรือหนูตุ่นตามติดจนไม่ได้ไปไหน” พฤกษ์ถาม

ปัทม์บอกว่าตั้งใจจะไปพรุ่งนี้ พฤกษ์ถามว่าทิ้งไร่มาอย่างนี้ไม่เสียหายหรือ ปัทม์ว่ามีลุงคำผู้ช่วยน้าพรคอยดูแลให้

“นี่แหละจ้ะ ที่โบราณเขาบอกไว้ว่า ‘เราจะเห็นน้ำใจคนก็ยามที่เราลำบาก’ นี่แหละ”