ตอนที่ 6
“น้ำตาลเป็นผู้หญิงถ้าไปแต่งกับคนอื่น ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันก็กลายมาเป็นเจ้าของชุบมือเปิบเหมทองไป”
“ก็นั่นไง...ปู่ถึงจับแกสองคนแต่งงาน ยัยน้ำตาลมันจะงี่เง่าน่าเบื่อแค่ไหนก็ช่าง แกก็หลับหูหลับตาเชิดชูมันไป”
ผาณิตาไม่อยากแต่งงานกับทศนาถ แม้จะเคยคิดว่าตัวเองชอบเขากว่าผู้ชายคนไหนแต่เวลานี้หัวใจเธอกลับเฉยชาและไม่ยินดียินร้าย ทิมเลขาฯหนุ่มของเธอก็ไม่ชอบใจ อยากขัดขวางแต่สถานะที่แตกต่างทำให้ต้องนิ่งเฉย ไม่ต่างจากเหมันต์ที่เจ็บแปลบในอกเมื่อรู้จากเหล่าคนงานว่าทศนาถกับผาณิตาจะแต่งงานกัน
ooooooo
ลาวัลย์ไม่ใส่ใจข่าวใหญ่ของครอบครัวที่ว่าผาณิตากับทศนาถจะแต่งงานกัน ความสุขของเธอเวลานี้คือไปเรียนที่วิทยาลัยและมาเรียนเย็บรองเท้ากับเหมันต์ ผาณิตาผ่านมาเห็นทั้งสองนั่งคุยกันอย่างสนิทสนมก็สะเทือนใจและแอบไม่ชอบใจอย่างบอกไม่ถูก...เธอไม่ชอบให้เหมันต์อยู่กับผู้หญิงคนอื่น
ผาณิตาหอบหัวใจโทรมๆกลับบ้าน ผการออยู่แล้วพร้อมประกิต ทั้งสองมีความเห็นต่างกันเรื่องงานแต่งงานโดยผกาชอบใจเพราะอยากให้ลูกสาวมีที่ยืนในฐานะทายาทเหมทองกรุ๊ปแต่ประกิตกลับไม่เห็นด้วย
“ความสุขของลูกลูกต้องเลือกเอง พ่อไม่เห็นด้วยเลย ทศมันเจ้าชู้ งานการก็ไม่เอาไหน”
“นี่คุณพูดถึงนิสัยตัวเองใช่ไหม...ขนาดคุณฉันยังเอาอยู่ น้ำตาลฉลาดคิดเหมือนฉันก็เอาเจ้าทศอยู่เหมือนกัน”
“ไหนคุณเกลียดน้องสามนักหนาไง”
“มันก็ใช่ ถึงฉันจะไม่อยากดองญาติกับเสี่ยสามแต่คิดไปคิดมาคุณพ่อคงไม่เลือกผู้หญิงมาสืบทอดกิจการหรอก ให้น้ำตาลแต่งกับทศนาถก็ยังดีกว่าไม่เหลือถึงเราเลยสักบาท...แม่ต้องไปคุยกับคุณปู่ว่าจะจัดงานกันยังไงถึงจะทัน”
พูดจบผกาก็ผละไป ประกิตหันมากล่อมลูกสาวอีกครั้งแต่ผาณิตาก็ส่ายหน้าอ่อนใจ
“คุณแม่ก็คิดแทนให้แล้วนี่คะ”
การแต่งงานระหว่างสองทายาทบุญญาฉัตรพงษ์กลายเป็นข่าวใหญ่ สมาชิกครอบครัวมีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยแต่ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเหมทอง โดยเฉพาะผาณิตาที่ได้ถามตัวเองทุกวันว่าเธอเคยรักทศนาถจริงหรือไม่
ผาณิตาพาตัวเองย้อนอดีตสมัยตัวเองเป็นนักเรียนตัวเล็กๆ...เธอเป็นคนเรียนเก่งเลยถูกเพื่อนๆเขม่นเสมอเพราะไม่เคยติวหรือแบ่งความรู้ให้ใคร ทศนาถไม่ใช่นักเรียนที่ดีแต่เขาปกป้องเธอจากการถูกรังแก...นั่นอาจเป็นจุดเริ่มต้นของความประทับใจที่เธอมีต่อเขา แต่เวลานี้เธอไม่มั่นใจเสียแล้วว่ามันคือความรักหรือไม่...










