ประกาศิตกามเทพ
ตอนที่ 6
ผาณิตาหน้าเจื่อน แก้ตัวแบบขอไปที “ฉันแค่อยากลองฝึกเย็บเล่นๆ”
“ฝึกเล่นๆจนไม่ยอมกลับบ้านเนี่ยนะครับ”
“แล้วนายล่ะ เลิกงานแล้วยังอยู่อีกทำไม คงไม่ได้แอบทำอะไรที่ไม่อยากให้คนรู้หรอกนะ”
เหมันต์ไม่ได้ตอบแต่มองเธอเย็บรองเท้าให้ทศนาถต่อแบบขัดอกขัดใจ
“การฝึกเย็บรองเท้าครั้งนี้ถือเป็นการแข่งขัน ถ้าพี่ชายคุณไม่ได้เย็บเองก็ไม่ยุติธรรมกับคนอื่น”
“เขาบอกว่านายไม่ตั้งใจสอน แกล้งให้เขาเจ็บจนเย็บต่อไม่ได้...นี่เหรอยุติธรรม”
“คุณวัลย์อยู่ในเหตุการณ์ตลอด คุณถามเธอก็ได้ว่าผมแกล้งรึเปล่า”
ชื่อของลาวัลย์ทำให้ผาณิตาของขึ้น เหวี่ยงใส่เขาแบบไม่รู้ตัวว่าหึง
“อ้อ...เดี๋ยวนี้มีคนในตระกูลบุญญาฉัตรพงษ์เป็นพวกอีกคนแล้วเหรอ...เก่งนี่”
“ผมไม่เคยคิดว่าใครนามสกุลอะไร ผมมองที่ความบริสุทธิ์ใจของแต่ละคนมากกว่า”
เหมันต์ไม่พูดอะไรอีกแต่ต้อนเธอกลับบ้านพร้อมยึดตะกร้าเครื่องมือไว้ ผาณิตาจะดื้ออยู่ต่อแต่เขาไม่ยอมจึงผละไปแบบเสียไม่ได้ เหมันต์ได้แต่มองตามยิ้มๆ ไม่ถือสาและลงมือเย็บรองเท้าของทศนาถแทนเธอ
ooooooo
ทัศนัยกลัวลูกชายถูกพ่อบุญธรรมทำโทษเลยสั่งเป้าไปหาช่างเย็บรองเท้าแก้ขัดให้ ทศนาถไม่ได้สนใจจนกระทั่งถึงห้องประชุมของบริษัทเช้าวันต่อมาเพื่อส่งงานแล้วพบว่ารองเท้าของตัวเองเย็บเรียบร้อยแล้ว
ทศนาถลำพองใจคิดว่าผาณิตาทำให้แต่เหมทองรวมทั้งผาณิตาดูออกว่ารองเท้าของทศนาถเป็นฝีมือเหมันต์ กระนั้นประธานใหญ่เหมทองกรุ๊ปก็ไม่แสดงออกว่ารู้แต่เลือกมอบหมายงานให้ทศนาถแทน
“ฉันจะให้แกเป็นผู้จัดการแผนกรองเท้าหนังชาย คุมงานทั้งหมดโดยมีเหมันต์ดูแลการผลิตรองเท้าของคนงาน”
“จริงหรือครับคุณปู่”
“คิดว่ามีความสามารถพอไหมล่ะ ถ้าไม่มั่นใจก็ถอนตัวได้”
“ผมทำได้แน่นอนครับ”
เหมทองพยักหน้ารับรู้ แสร้งตีหน้านิ่งสั่งผาณิตา
“น้ำตาล...แกไปเตรียมงานเปิดตัวรองเท้าผู้ชายได้เลย รองเท้าคู่นี้จะเป็นต้นแบบที่จะผลิตออกสู่ตลาด ขอให้ทุกคนร่วมมือกัน ถ้ายอดขายดี ฉันสัญญาพวกเธอจะได้ค่าแรงเพิ่มขึ้น”
ผาณิตาไม่ได้บอกทศนาถเรื่องรองเท้าไม่ใช่ฝีมือเธอแต่ตามไปเอาเรื่องเหมันต์ที่เป็นเจ้าของผลงานตัวจริง
“ไหนว่าฉันไม่ยุติธรรม แล้วทำไมนายทำซะเอง”
“คนงานก็ได้รางวัล ส่วนคุณทศก็ได้ตำแหน่งเพราะยังไงก็คือหลานท่านประธาน ผมว่าก็เหมาะสมแล้วนี่ครับ คุณเองก็น่าจะดีใจไม่เห็นต้องโมโหเลย”
“แล้วมันเรื่องอะไรของนายที่ต้องเย็บให้เขาทั้งๆที่เขาเกลียดขี้หน้านาย ฉันข้องใจ”
“ผมแค่อยากช่วยคุณ พอใจกับคำตอบไหมครับ”
