ประกาศิตกามเทพ
ตอนที่ 6
“ฝึกเย็บเสร็จแล้วก็ไปหาพ่อที่ห้องจะได้กลับบ้านพร้อมกัน”
ปราการผละไปทำงานต่อ ทิ้งลาวัลย์ให้มองซากรองเท้าฟองน้ำประดับดอกไม้หน้าเศร้า เหมันต์ที่บังเอิญผ่านมาเห็นและได้ยินทุกอย่างสงสารจึงอาสาซ่อมรองเท้าให้
“อย่าเลยค่ะ...พ่อบอกว่าไม่สวย คุณปู่ไม่ชอบหรอก”
เหมันต์ส่ายหน้าก่อนเสนอไอเดีย “รองเท้าหนังมีตั้งหลายแบบนะ รองเท้าหนังสำหรับผู้หญิงก็มี สนใจจะเย็บไหมล่ะ ถ้าคุณวัลย์ทำได้ดี เราช่วยกันผลักดันให้มีการผลิตขายก็น่าสนใจดี”
“วัลย์ไม่อยากทำแล้ว ทำไมวัลย์ต้องมานั่งเอาใจคุณปู่ด้วย ไม่เห็นอยากจะได้ไอ้บริษัทบ้าๆนี่เลยสักนิด”
“คุณวัลย์ก็คิดว่าทำเพื่อตัวเองสิครับ เราจะเข้มแข็งยืนหยัดในความฝันตัวเองได้ยังไงถ้าเราทำอะไรไม่เป็นเลย”
“ความฝัน...วัลย์ไม่เคยมีความฝัน”
“งั้นก็เริ่มคิดได้แล้ว เรามาลองเย็บกันดูนะเผื่อคุณวัลย์จะชอบ”
ooooooo
ในที่สุดงานหมั้นระหว่างทศนาถกับผาณิตาก็มาถึง เหมันต์ตัดสินใจไม่ไปร่วมงานแต่ก็ต้องโผล่ไปจนได้เมื่อทิมใช้ให้เขาเอาเครื่องประดับของผาณิตาไปให้ที่งานเพราะตัวเองไม่อยากไป
ลาวัลย์เห็นเหมันต์ก็มารับหน้าและอาสา
เอากล่องเครื่องประดับที่ผาณิตาดันลืมไว้ที่บริษัท
ไปให้แทน ทิ้งเหมันต์ในชุดทำงานเรียบๆให้กลายเป็นจุดสนใจของแขกในงานที่ต่างก็มีหน้ามีตาในสังคม
เหมันต์ไม่อยากอยู่เฉยๆอาสาช่วยงานแต่ก็เป็นเรื่องจนได้เมื่อจู่ๆมนตราก็โผล่มาเห็นเขาและเข้ามาทักเพราะคิดว่าเขาคือเหมวัตลูกชายที่ออกจากบ้านเมื่อหลายปีก่อน
มนตราดื้อดึงไม่ยอมปล่อยมือ เหมันต์เลยต้องพาไปส่งหน้างานเพราะใกล้พิธีแล้ว
“คุณป้าครับ...ผมมาส่งคุณป้าแค่นี้นะครับผมต้องรีบกลับแล้ว”
“ไม่ได้นะ...ไม่ได้ อย่าทิ้งแม่ไปอีกนะลูก ไม่เอา...แม่ไม่ยอม!”
เสียงเอะอะของมนตราเรียกความสนใจของคนทั้งงาน เหมทองตกใจที่เห็นสภาพมนตราพยายามดึงตัวออกแต่เธอก็ยื้อสุดกำลังจะอยู่กับเหมันต์เพราะคิดว่าเป็นลูกชาย ประกิต ปราการและทัศนัยช่วยกันจับตัวเหมันต์ไว้และจะพาออกจากงานแต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆความทรงจำของมนตราก็กลับคืนมา...
“ลูกเป็นพี่น้องกันทำไมถึงไม่รักกัน เหมวัตเป็นน้องของลูกนะ แม่เลี้ยงพวกเธอมา แม่รักเหมือนลูกในไส้ แม่ไม่เคยลำเอียง รักพวกเธอเท่าๆกัน เหมวัต ลูกของแม่ได้กินอะไร พวกลูกๆก็ได้กินเหมือนกันทุกอย่าง”
มนตรายังไม่รู้ตัวว่าหลุดความในใจเก่าๆ ถลาไปดึงตัวเหมันต์มายืนข้างหลัง บรรดาแขกเหรื่อพากันหน้าเสีย ทัศนัยหรือเสี่ยสามจะเข้าไปดึงตัวเหมันต์แต่ถูกมนตราจับมือไว้
