ประกาศิตกามเทพ
ตอนที่ 6
กว่าธุระลองชุดแต่งงานจะเสร็จก็กินเวลาหลายชั่วโมง ผาณิตาไม่รีรอพาเหมันต์ไปโรงงานผลิตหนัง
แต่สภาพการจราจรติดขัดก็ทำให้เธอเหนื่อย เหมันต์เป็นห่วงยื่นแซนด์วิชที่พกมาให้
“ผมซื้อไว้เมื่อเช้า กินรองท้องไปก่อนนะครับ”
“นายกำลังจะด่าฉันทางอ้อมว่าพักเที่ยงแล้วยังโทร.ไปวีนลูกน้องไม่ปล่อยให้เขากินข้าวอย่างสบายใจใช่ไหม”
“ผมว่าคุณน่าจะไปเขียนนิยายมากกว่าเป็น
นักธุรกิจนะครับ ผมยังไม่ได้คิดอะไรเลย คุณก็มโนไปซะ ผมแค่เห็นคุณทำงานตลอดเวลาก็เลยเป็นห่วงว่าจะหิว”
ผาณิตารับมากินอย่างหิวโหยก่อนหันไปถามเขาบ้าง “แล้วของนายล่ะ”
“มันมีแค่อันเดียวครับ ไม่เป็นไรหรอก...ผมอิ่มทิพย์”
“ในลิ้นชักด้านหน้ามีอัลมอนด์กระป๋องอยู่ เคี้ยวเล่นไปก่อนแล้วกัน รถคงจะติดนาน”
เหมันต์หยิบกระป๋องอัลมอนด์มากินอย่างว่าง่ายพลางชำเลืองมองเธอ...ที่จริงผาณิตาก็มีน้ำใจดีเหมือนกัน
ooooooo
หริทธ์มาทำงานที่บ่อนของมิตรได้ระยะหนึ่งแล้วแต่ไม่ยอมบอกพ่อกับพี่ชาย ปุ๊รับหน้าที่พี่เลี้ยงคอยดูแลตามคำสั่งทำให้หริทธ์ได้รู้ว่ามิตรมีนัดคุยธุรกิจกับทัศนัยหรือเสี่ยสามแห่งเหมทองกรุ๊ป
ชื่อเหมทองกรุ๊ปทำให้หริทธ์คิดถึงลาวัลย์จนต้องไปแอบดักรอที่หน้าวิทยาลัย เขาขอให้เพื่อนในแก๊งอาชีวะช่วยล่อพรคนขับรถของลาวัลย์ไปอีกทางเพื่อที่เขาจะได้พาเธอหนี
ลาวัลย์ตกใจเมื่อเห็นหริทธ์ ขืนตัวไว้ไม่ยอมไปด้วยเหมือนเคย
“ฉันหางานได้แล้วเจ้านายก็ใจดี ฉันจะช่วยหาที่อยู่ให้เธอเอง”
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าฉันไม่คิดจะคบเธอเป็นเพื่อนจริงหรอก”
“ฉันรู้ว่าเธอไล่ฉันเพราะกลัวพ่อ ฉันจะเป็นคนช่วยเธอเอง”
หริทธ์ออกแรงฉุดให้เดินแต่ลาวัลย์กระชากออก โกหกหน้าตายอีกครั้ง “ฉันจะทิ้งพ่อไปได้ยังไง พ่อสั่งให้ฉันไปทำงานที่บริษัทเพื่อเอาใจคุณปู่ ถ้าฉันไม่ทำ พ่อฉันก็ต้องเดือดร้อน เธอไปซะอย่ามายุ่งกับฉันอีก!”
แหวจบก็ผละไปขึ้นรถรอพรกลับมาพาไปบริษัท หัวใจพองฟูเต็มที่เมื่อคิดว่าจะได้เจอเหมันต์ แต่พลันก็ต้องหน้าเสียเมื่อปราการมาดักรอที่โรงงานและยึดรองเท้าฟองน้ำประดับดอกไม้ของเธอไปโยนทิ้ง
“พ่อให้ลูกไปเย็บรองเท้าหนังผู้ชายไม่ใช่
ไอ้รองเท้าแบกะดินนี่ ปู่กำลังจะเข็นแผนกนี้ให้มันเติบโตขึ้นมาถึงได้ให้ทศนาถไปคุมแล้วให้น้ำตาลเป็นที่ปรึกษา พ่อถึงส่งลูกมาทำ”
“แต่นี่มันก็รองเท้าเหมือนกันนี่คะ คุณปู่อาจจะชอบก็ได้”
ลาวัลย์แถเพราะอยากได้รองเท้าคืนแต่ปราการไม่คืนแถมยกมือจับศีรษะของเธอเหมือนขู่ให้คิดถึงตอนกล้อนผม
“พ่อบอกว่าไม่ก็คือไม่ สิ่งที่พ่อทำทุกวันนี้ก็เพื่อลูก เพราะฉะนั้นลูกต้องทำให้คุณปู่มองเห็นความสามารถของลูกให้ได้ ไม่อย่างนั้นลูกกับพ่อก็จะกลายเป็นแค่เศษหนังเก่าๆในเหมทองที่ไม่มีค่าอะไรในสายตาคุณปู่เลย...เข้าใจไหมลูก”
พูดพลางลูบวิกผมของลูกสาวเบาๆ ลาวัลย์ขนลุกเกรียว ละล่ำละลักรับปาก
“วัลย์...วัลย์จะทำให้ได้ค่ะ”
