ตอนที่ 6
มิตรโกรธที่ลูกน้องคนสนิททำผิดกฎข้องแวะยาเสพติดจะยิงทิ้งแต่เหมันต์ขวางไว้เพราะเห็นว่าไม่ใช่ความผิดปุ๊แต่เป็นของทศนาถกับเป้าต่างหากที่จงใจทำลายชีวิตเขาด้วยวิธีสกปรกแบบนี้...
ooooooo
ปราการไม่รู้วีรกรรมทศนาถแต่ไม่อยากให้หลานชายทำคะแนนกับเหมทองจึงส่งลาวัลย์ไปเรียนเย็บรองเท้าด้วย ลาวัลย์ยังไม่รู้ว่าเหมันต์คือครู อิดออดและมารยาใช้ลิปสติกหลอกพ่อว่าเลือดกำเดาไหล ทุกอย่างเป็นไปได้สวยปราการยกเลิกแผนไปเรียนแต่ลาวัลย์กลับเปลี่ยนใจเองเมื่อเห็นหน้าครูชัดๆ
เหมันต์จำหน้าลาวัลย์ได้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักเพื่อเอาคืนเธอที่โกหกทุกคนจนเขาเกือบติดคุก ลาวัลย์หน้าเสีย รู้สึกผิดและอยากขอโทษแต่ยังไม่มีโอกาสทศนาถก็ฉุดเธอไปวางแผนชั่วเสียก่อน
ทศนาถไม่สนใจเรียนเย็บรองเท้าแต่วางแผนเล่นงานเหมันต์อีกรอบด้วยการขอให้ลาวัลย์ร่วมมือหลอกล่อเหมันต์ไปในที่ลับตาและแสร้งทำเป็นว่าถูกเหมันต์ลวนลาม ลาวัลย์คิดหนักเพราะไม่อยากทำผิดกับเหมันต์อีกแต่ก็กลัวทศนาถจะฟ้องพ่อเรื่องตอนเธอหนีออกจากบ้าน
เหมันต์ไม่ได้สนใจว่าใครจะลอบทำร้าย แค่ทำหน้าที่สอนให้ดีที่สุด แต่เขาก็ถูกรังควานจนได้เมื่อทัศนัยแวะมาหาในเย็นวันหนึ่งพร้อมเงินปึกใหญ่
“เธอรับจ้างเย็บรองเท้าอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ช่วยเย็บให้ลูกชายฉันสักคู่ เอาแบบที่ท่านประธานเห็นแล้วประทับใจ”
“หน้าที่ผมคือช่วยให้ทุกคนทำเป็นด้วยตัวเองเพื่อช่วยกันผลิตรองเท้าเย็บมือให้ออกสู่ตลาดให้สำเร็จเท่านั้นครับ”
ความหยิ่งยโสของเหมันต์ทำให้เป้าของขึ้น โพล่งอย่างเหลืออด
“ไอ้งั่ง! เสี่ยน้อยคือหลานชายคนเดียวของเหมทอง ถ้าแกยืนอยู่ข้างเดียวกับเสี่ย ต่อไปแกก็จะสบาย”
เหมันต์ไม่ยี่หระ ส่งเงินคืนทัศนัย
“ผมขอโทษจริงๆครับที่รับเงินนี้ไว้ไม่ได้”
“ไม่เป็นไร...เอาที่เธอสบายใจก็แล้วกัน ฉันไม่ชอบบังคับใครอยู่แล้ว”
เป้าเจ็บแค้นแทนนายจะตามไปสั่งสอนเหมันต์แต่ทัศนัยห้ามไว้
“เสี่ยน่าจะให้ผมสั่งสอนมัน”
“แกไม่เห็นหรือว่ามันไม่โง่ ไอ้หมอนี่มันไม่ธรรมดา ยัยน้ำตาลคงให้ผลประโยชน์มากกว่า...ฉันต้องหาวิธีอื่น”
ชาญพยายามขอดูค่าใช้จ่ายจากโรงพยาบาลเพราะกลัวลูกชายลำบาก โชคดีที่เหมันต์ตามมาเห็นจึงยับยั้งไว้และโกหกพ่อว่าเจ้านายบริษัทใหม่มีสวัสดิการดี ชาญทำหน้าเหมือนไม่เชื่อแต่เหมันต์ไม่สน ตีหน้าตายส่งพ่อขึ้นรถอู๋ ส่วนตัวเองวกมากำชับเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลว่าห้ามพ่อดูรายละเอียดค่ารักษาเด็ดขาด










