ประกาศิตกามเทพ

“ลูกสาม...แม่จำได้ ตอนลูกเล็กๆ ลูกจะนอนไม่หลับเลยถ้าแม่ไม่คอยกุมมือน้อยๆของลูกไว้แล้ว อ้อนให้แม่เล่านิทานเรื่องหนูกับราชสีห์ ลูกฟังแล้วฟังอีกไม่รู้กี่ร้อยรอบก็ไม่เคยเบื่อ”

ทัศนัยอายมากเมื่อคิดถึงตอนเด็กๆ แต่มนตราไม่ได้มองหันไปหาประกิตหรือเสี่ยหนึ่ง

“ลูกหนึ่ง...ตอนลูกเข้าเรียนวันแรกลูกงอแงมากแม่ต้องไปยืนเฝ้ามองอยู่ที่รั้วโรงเรียนตั้งแต่เช้าถึงเย็นกลัวลูกจะไม่ยอมกินข้าว กลัวจะถูกเพื่อนรังแกลูกเป็นลูกที่แม่เป็นห่วงที่สุด”

ประกิตหน้าแหย เช่นเดียวกับผกาที่ยกมือปิดหน้าด้วยความอับอาย มนตราไม่สนใจหันหาปราการหรือเสี่ยสอง

“ลูกสอง...ลูกว่าง่ายไม่ดื้อไม่ซน ชอบเสียสละให้พี่น้อง ลูกเป็นภูมิแพ้ไม่สบายบ่อยๆ แม่เลยถักผ้าพันคอให้ลูก ลูกพันไว้ตลอด ร้อนก็ไม่ยอมถอดเพราะกลัวแม่เสียใจ แม่ดีใจมาก...จำได้ไหม”

ปราการพยักหน้ารับทั้งน้ำตา ความรู้สึกเก่าๆหวนมาอีก มนตรายิ้มให้บางๆก่อนเอ่ยกับลูกทั้งสาม “ที่แม่ให้ความรักกับลูกทุกคนก็เพื่อให้ลูกรักกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่น้องต้องไม่ทำร้ายกันนะ”

สามพี่น้องบุญธรรมถึงกับน้ำตาคลอด้วยความซึ้งใจ เช่นเดียวกับเหมันต์กับผาณิตาที่เห็นว่าความรักของมนตราในฐานะแม่ยิ่งใหญ่แค่ไหน คงมีเพียงทศนาถที่ทนไม่ได้เพราะงานกร่อยถูกเหมันต์ขโมยซีน

“มันต้องพูดล่อหลอกอะไรคุณย่าทำให้คุณย่าอาการกำเริบเพ้อออกมาได้เป็นฉากๆขนาดนี้ นี่มันเป็นแผนทำลายงานหมั้นฉันชัดๆ แกออกไปเลย...ป๋าโทร.แจ้งตำรวจลากคอมันเข้าตะรางไปเลย!”

ทศนาถกระชากลากถูเหมันต์ออกจากงาน มนตราผวาตามเป็นที่น่าเวทนาแก่แขกเหรื่อรวมทั้งเหมทอง

ที่สงสารภรรยาจับใจ กระนั้นทศนาถก็ไม่สำนึกพลั้งมือผลักมนตราล้มและเป็นลมหมดสติ!

ooooooo

งานหมั้นหมายระหว่างทศนาถกับผาณิตา

ล่มไม่เป็นท่า มนตราเป็นลมยังไม่ฟื้นเหมทองต้องให้ขึ้นไปนอนพักโดยมีเหมันต์เฝ้าไม่ห่างด้วยความเป็นห่วง ทศนาถหัวเสียมากโวยวายโทษเหมันต์ว่าเป็นต้นเหตุให้งานพัง เหมทองต้องปรามและคาดโทษให้หุบปากถ้าไม่อยากถูกตะเพิดออกจากบ้าน!

เหมันต์เครียดมากที่งานแตกเพราะตัวเอง ลาวัลย์สงสารเดินมาปลอบใจ

“วัลย์ผิดเอง เพราะวัลย์เคยโกหกพี่ทศว่าน้องชายพี่ล่อลวงวัลย์พี่ทศก็เลยเกลียด หาเรื่องพี่เหมันต์อยู่เรื่อย”

“ไม่ใช่เพราะคุณวัลย์หรอก เราเคยมีเรื่องกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว คุณวัลย์อย่าห่วงเลยพี่ไม่เป็นอะไรหรอก”

“ไม่ห่วงได้ไง...ก็พี่บอกเองว่าจะคอยช่วยวัลย์ให้ผ่านเรื่องร้ายๆไปให้ได้ ถ้าพี่เป็นอะไรแล้วใครจะช่วยวัลย์ล่ะ”

“พี่รับปากแล้ว พี่ไม่ลืมหรอก”

ลาวัลย์ยิ้มกว้าง จับนิ้วโป้งของเหมันต์มาชนกับของตัวเอง

“แปะโป้งพิมพ์ลายนิ้วมือทำสัญญากันแล้วนะ”