นางร้าย

“ค่ะคุณแม่” พูดจบภรณีขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องตัวเอง ภวาภพต่อว่าแม่ว่าน้องเพิ่งกลับจากโรงพยาบาล ไปคาดคั้นเรื่องเรียนอีกทำไม ท่านปฏิเสธว่าไม่ได้คาดคั้นแค่บอกให้น้องมีความหวังว่ายังมีสิทธิ์ที่ควรจะได้อยู่ เขาส่ายหน้าระอาใจ ขึ้นไปหาภรณีที่ห้อง เห็นกำลังนั่งอ่านหนังสือก็ขอร้องให้หยุดเรื่องเรียนไว้ก่อนแล้วนอนพัก

“ณีไม่จำเป็นที่จะต้องกดดันตัวเองตามที่คุณแม่บอกนะ ไม่อยากอ่านก็ไม่ต้องอ่าน”

“ใครบอก น้องเพิ่งรู้ตัวเองว่าสิ่งที่น้องชอบที่สุดคืออ่านหนังสือเรียนหนังสือ แต่ที่ผ่านมาน้องทำมันเพื่อคนอื่น แต่ต่อไปนี้น้องจะทำมันเพื่อตัวของน้องเอง ส่วนจะได้เกียรตินิยมหรือเปล่า นั่นมันแค่ผลพลอยได้...พี่ภพออกไปแล้วช่วยปิดประตูให้สนิทนะ น้องฝากบอกพี่แจ๋นหยิบนมให้ด้วย”

ภวาภพออกจากห้องงุนงงกับการเปลี่ยนไปของน้องสาว ภรณีหยิบมือถือขึ้นมาอ่านไลน์จากบันดาล

“เป็นอย่างไรบ้าง ผมเป็นห่วง”

ภรณีพิมพ์ข้อความตอบกลับไปว่าโอเคมากๆ แล้วเจอกันที่มหาวิทยาลัย

ooooooo

เขมเดินเมาขึ้นบนบ้านเจอวันเนาว์กำลังรื้อค้นข้าวของของแขวลัยที่อยู่ในห้องเดิมที่เป็นของปรางค์ทิพย์ ก็ร้องโวยวายว่าทำอะไร เขาตกใจรีบคว้าเงินของพี่สาวยัดใส่กระเป๋า เขมกระชากแขนไว้ไม่ให้หนี พรรณีโผล่มาจากไหนไม่รู้เข้ามาห้าม วันเนาว์สบช่องสะบัดมือพ่อออก วิ่งชนแม่จนล้มก่อนจะหนีออกไป

อีกมุมหนึ่งหน้าประตูรั้ว แขวลัยเพิ่งกลับจากซื้อของ ได้ยินเสียงเตือนว่ามีไลน์เข้ามา หยิบมือถือขึ้นมาเปิด เห็นภวาภพส่งคำอวยพรวันเกิดมาให้ยิ้มแก้มแทบปริ กำลังจะเปิดประตูรั้ววันเนาว์วิ่งสวนออกมาชนโครมข้าวของในมือเธอตกแล้ววิ่งต่อไปไม่สนใจอะไร เธอได้แต่ส่ายหน้าก้มเก็บข้าวของแล้วเดินตรงไปยังตัวบ้าน

เสียงพรรณีกับเขมทะเลาะกันดังลั่นไปหมด แขวลัยกลัวลงไม้ลงมือกันอีกรีบจ้ำพรวดๆจะเข้าไปห้าม แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงพ่อด่าแม่ว่าเลี้ยงลูกประสาอะไรเลวเหมือนตัวเองไม่มีผิดเพี้ยน

“เออ ใครจะเหมือนนังแขลูกเอ็งล่ะ ใช่สิ เลือดแม่มันนังวลัยขี้โรคนั่นดีนักหนาแหละ” พรรณีแดกดัน

“ก็ดีกว่าแกเยอะ นี่ถ้าวลัยมันไม่ตาย ป่านนี้ชีวิตฉันกับนังแขมันน่าจะดีกว่านี้เยอะเพราะไม่ต้องมามีแม่เลี้ยงใจร้ายอย่างแก” คำพูดของพ่อทำให้แขวลัยตกใจทำของในมือร่วงพื้น เขมกับพรรณีออกมาดูเห็นเธอกำลังเดินหนี ทั้งคู่รีบเดินตามจนทันถามว่าจะไปไหน แขวลัยหันขวับถามพรรณีว่าถ้าเธอไม่ใช่ลูกของท่านแล้วเป็นลูกใคร