นางร้าย

ภวาภพขับรถตระเวนหารอบๆโรงพยาบาลแต่ไม่เจอแม้เงาของภรณี ตัดสินใจจอดรถแยกย้ายกันตามหา บันดาลเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง ภวาภพกับแขวลัยยังไม่ทันลงจากรถ ภรณีไลน์คอลมาหา เขาถามน้องว่าอยู่ไหน

ภรณีเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ที่ไหน พ่อกับแม่ไม่เคยให้เธอไปไหนเลย ขนาดปั่นจักรยานยังต้องมีคนคอยประคองให้ตลอด พูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้ออกมา

“พี่ภพคะ คุณพ่อคุณแม่โกรธน้องมากไหม”

“ไม่มีใครโกรธณีหรอก ณีอย่าคิดมากนะ รออยู่ตรงนั้นเดี๋ยวพี่ไปรับ”

ภรณีคร่ำครวญว่าทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังทั้งๆที่ท่านหวังกับเธอไว้มาก เธอไม่สมควรจะเกิดมาเป็นลูกของท่าน ไม่สมควรเกิดมาในตระกูลนี้ด้วยซ้ำ ภวาภพเห็นน้องเริ่มสติแตกพยายามปลอบแต่ไม่เป็นผล เธอยังคงคร่ำครวญว่าตัวเองอิจฉาเขาที่กล้าทำอะไรต่ออะไรกล้าเดินออกจากเงาของพ่อกับแม่ทั้งที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด แล้วถามว่าแขวลัยอยู่กับเขาหรือเปล่า ขอเธอคุยสายด้วย ภวาภพส่งมือถือให้แขวลัย

ครั้นเห็นหน้ากันในไลน์คอลภรณีชื่นชมแขวลัยแม้แต่ในโทรศัพท์ก็ยังสวย เธอขอบคุณและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ภรณีอยากขอโทษเธอเรื่องวันนั้น แขวลัยไม่ถือโทษโกรธอะไร เข้าใจว่าทำไมภรณีต้องทำอย่างนั้น

“เธอไม่เข้าใจหรอกว่าการได้มองเห็นชีวิตเธอได้เห็นเธอทำอะไรต่ออะไรมากมาย ได้เป็นคนที่เป็นศูนย์กลางของครอบครัวที่ทุกคนจะต้องหันหน้าหา เธอเป็นคนสำคัญ ฉันอิจฉาและเกลียดที่ฉันไม่มีวันได้เป็นแบบเธอ ฉันขอโทษ ฝากพี่ชายฉันด้วยนะ เขารักเธอมาก” พูดได้แค่นั้น ภรณีตัดสาย

ทั้งภวาภพและแขวลัยต่างใจคอไม่ดีเพราะภรณีพูดเหมือนเป็นการสั่งเสียครั้งสุดท้าย จังหวะนั้นบันดาลกลับมาพอดีถามว่ามีอะไรกัน ภวาภพเล่าให้ฟังว่าภรณีติดต่อมาเพิ่งวางสายไปโดยไม่ได้บอกว่าอยู่ไหน แขวลัยนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ตอนที่คุยกันในไลน์คอลถ้าจำไม่ผิดสะพานที่ภรณียืนอยู่ตนเคยไปถ่ายละครและมันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ทั้งสามคนต่างตรงไปยังสะพานแห่งนั้นทันที...

เมื่อมาถึงสะพานเป้าหมาย เจอภรณีปีนขึ้นไปยืนบนราวสะพานเตรียมกระโดด ภวาภพ แขวลัยกับบันดาลพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอเปลี่ยนใจ แต่เธอไม่ยอมลงจากสะพานจะขอจบทุกอย่างที่นี่ เพราะทนเห็นสายตาผิดหวังของพ่อกับแม่ไม่ได้ เธอทั้งโกหกทั้งโง่ ทำตามความหวังของพวกท่านไม่ได้