นางร้าย

เสร็จกระบวนการส่องกล้องตัดชิ้นเนื้อไปเพาะเชื้อ หมอปล่อยให้แขวลัยกลับบ้านได้ จากนั้นไม่นานอนุวดีพาเธอกลับบ้านตัวเองจะได้ไม่ต้องเครียดกับเรื่องครอบครัว ระหว่างช่วยกันเก็บข้าวของเข้าที่ อนุวดีเล่าให้ฟังว่าหมอต้องใช้เวลาตรวจชิ้นเนื้อสองอาทิตย์จึงจะนัดมาฟังผล เธอทิ้งเบอร์ตัวเองไว้กับเจ้าหน้าที่แล้วจะได้รู้ว่านัดวันไหน

“ขอบใจมากนะวดี”

“หมอบอกว่าช่วงนี้แขห้ามเครียดนะ เพราะฉะนั้นหาอะไรที่มีความสุขทำ เรื่องเครียดต้องไม่คิด” ว่าแล้วอนุวดีออกจากห้อง แขวลัยหยิบมือถือขึ้นมาโทร.กลับบ้าน พรรณีเป็นคนรับสาย เห็นคนโทร.ไม่พูดอะไรก็โวยวายว่าโทร.มาไม่พูดจะโทร.ทำไม แขวลัยวางสายแล้วออกไปขอร้องอนุวดีให้ขับรถไปส่งบ้านให้ที...

พรรณีวางหูอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก  วันเนาว์เดินเข้ามาในบ้านเห็นหน้าแม่ก็แบมือขอเงินหนึ่งหมื่นบาท เธอปฏิเสธว่าไม่มี เขาไม่เชื่อเข้ามาค้นตัว เกิดยื้อยุดฉุดกระชากกัน เธอเสียหลักล้มหัวฟาดพื้นเลือดไหล แทนที่จะเข้ามาดูวันเนาว์กลับต่อว่าแม่ว่าถ้าให้เงินดีๆ ก็ไม่ต้องเจ็บตัว แล้วเดินออกจากบ้านไม่สนใจ พรรณีร้องไห้โฮ

“ทำไมลูกฉันถึงเป็นแบบนี้ ไม่มีใครดีสักคน ยกเว้น...” พูดได้แค่นั้นพรรณีก็ร้องไห้ออกมาอีก...

แขวลัยขอให้อนุวดีส่งแค่หน้าประตูรั้วบ้านไม่ต้องเข้าไปเป็นเพื่อน อนุวดีตื๊อจะเข้าไปให้ได้แต่เธอก็ไม่ยอม อนุวดีจึงต้องกลับไป ครั้นเข้าไปในบ้านแขวลัยต้องตกใจที่เห็นข้าวของในบ้านกระจุยกระจาย จับเก็บเข้าที่ พรรณีเข้ามาเจอต่างฝ่ายต่างชะงัก แขวลัยเป็นฝ่ายทำลายความเงียบถามว่าทำไมบ้านเป็นแบบนี้

“ไอ้เนาว์มันมาเอาเงินที่แม่...เอ่อ ที่ฉันไปมันรื้อค้นข้าวของไปทั่ว นี่มันก็เอาไปหมดเลย”

หญิงสาวเห็นพรรณีมีรอยแผลแตกที่หัว เดินไปหยิบน้ำแข็งใส่ผ้าขนหนูผืนเล็กเอามาให้ประคบ พรรณีรับน้ำแข็งแล้วขยับจะเดินขึ้นบ้าน แขวลัยโพล่งขึ้นว่าเคยรักเธอบ้างไหม เคยรักเธอจริงๆ สักครั้งไหม

“ฉันไม่รู้จักคำนี้มานานแล้ว และตัวฉันก็ไม่สมควรที่จะใช้มันหรือให้ใครมาใช้คำว่ารักกับฉันโดยเฉพาะแก...แกมันดีเกินไปเลยถูกฉันเอาเปรียบทุกอย่าง มันก็สมควรแล้วที่ฉันไม่ควรได้อะไรจากแกอีก ฉันก็ควรอยู่กับลูกๆเฮงซวยของฉันต่อไป”

“แต่แขรักแม่ ไม่ว่าแม่จะรักหรือไม่รักแข ทุกสิ่งทุกอย่างที่แขมีก็คือครอบครัวนี้ มันจะดีหรือเลวอย่างไร เราก็อยู่ด้วยกันมา เราคือครอบครัว แม่...แขขอโทษที่พูดไม่ดีและทำไม่ดีกับแม่วันนั้น” แขวลัยก้มกราบแทบเท้าพรรณีซึ่งรีบทรุดตัวลงจับมือเธอไว้ขอร้องอย่าทำแบบนี้ คนอย่างตนไม่สมควรได้รับ คนที่ขอโทษต้องเป็นตนไม่ใช่เธอ ตนขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยทำไม่ดีไว้กับเธอ

“แม่จะรักแขได้บ้างไหม ไม่ต้องมากกว่าใครแต่ขอให้รักแขบ้าง ได้ไหมแม่ เพราะแขรักแม่นะ”

“โถนังแข ทำไมแกถึงได้ดีกับคนสารเลวแบบแม่อย่างนี้” พรรณีดึงแขวลัยมากอด สองคนกอดกันกลม เขมเมาแอ่นเข้ามาเห็นภาพตรงหน้าถึงกับตะลึง หายเมาเป็นปลิดทิ้ง

ooooooo