มนตราลายหงส์
ตอนที่ 4
“พ่อเตือนสติฉัน...สิ่งที่ฉันรู้แต่หลงลืมไป....ฉันไม่ได้เป็นแค่นักเต้น แต่ยังเป็นครู หน้าที่ของเราก็คือการสอน เราต้องสอนให้เด็กมีความรู้ ให้เป็นคนดีให้ได้” พัสกรบอกแหวนพลอยที่มองหน้าเขาเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ว่า “ฉันเรียนรู้หลายอย่างจากพ่อ แล้วรู้ไหมว่าพ่อฉันเรียนรู้จากใคร”
แหวนพลอยบอกว่าพระบรมราโชวาทในหลวงรัชกาลที่ 9 พัสกรพยักหน้า บอกแหวนพลอยว่า
“ฉันเข้าใจเลยว่าทำไมพ่อถึงมีพลัง ทำไมพ่อถึงไม่เคยท้อ ไม่เคยเหนื่อย เพราะเป้าหมายของพ่อไม่ใช่ตัวเอง พอเลิกมองแค่ตัวเอง วิสัยทัศน์ก็กว้างเลยนะ ฉันต้องทำอย่างพ่อให้ได้ ต้องตั้งใจให้มากกว่าเดิม พยายามให้มากกว่าที่เคย สู้ให้ได้มากกว่าที่เคยสู้ ต้องลุกขึ้นให้ได้มากกว่าที่เคยล้มมา หมดเวลาเจ็บช้ำหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว” มองหน้าแหวนพลอยถามว่า “เธอยังอยากสู้กับฉันไหม”
“แหวนพลอยจองพื้นที่หน้าเวทีพร้อมชูป้ายไฟตลอด คุณพัสกรก็รู้”
พัสกรมองหน้าแหวนพลอยที่ยืนเคียงคู่กันเบื้องหน้าพระอาทิตย์ที่กำลังส่องแสงเริ่มต้นวันใหม่อย่างสดใส
ooooooo
แต่ที่บ้านพักกำลังวุ่น เมื่อขวัญกมลตื่นมาไม่เห็นพัสกรและแหวนพลอยก็หายไป ขวัญกมลโทร.หาพัสกรและกวงก็โทร.หาแหวนพลอยแต่ไม่รับสายทั้งคู่ ขวัญกมลบอกกวงว่าตนเข้าใจความรู้สึกของกวงแต่ก็ไม่โทษแหวนพลอยเพราะยังเด็ก
ขวัญกมลทำเป็นห่วงใยแหวนพลอยบอกว่าขนาดตนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนยังโดนทำร้ายขนาดนี้แล้วของที่ได้ฟรีล่ะ กวงฉุนกึกที่พัสกรเห็นแหวนพลอยเป็นของง่ายได้ฟรี ยิ่งเห็นขวัญกมลร้องไห้เสียใจก็ยิ่งเชื่อและแค้น
พอพัสกรพาแหวนพลอยกลับมาถึง กวงก็พุ่งเข้าชกพัสกรทันที ด่า “ไอ้คนหลอกลวง” แหวนพลอยดึงกวงไว้ถามว่าบ้าหรือ ชกคุณพัสกรทำไม
กวงด่าพัสกรว่าผู้ชายหลายใจมีแฟนอยู่แล้วยังเอาผู้หญิงอื่น เห็นแหวนพลอยเป็นของฟรี หมดสนุกก็ทิ้ง แค่นี้ยังน้อยไป
ขณะกวงกับพัสกรกำลังโต้เถียงกัน ขวัญกมลก็เล่นต่อ ร้องกรี๊ดว่าไม่จริงไม่จริง พัสไม่รักขวัญแล้ว ขวัญจะเหลือใครอีก ทำท่าเหมือนจะวิ่งเตลิดไป พัสกรรีบวิ่งเข้าไปกอดไว้พร่ำบอกว่า
“ผมรักคุณ ขวัญ...ผมรักคุณ...ผมมีแค่คุณเท่านั้น” ขวัญกมลถามว่าแล้วแหวนพลอยล่ะ “เราไม่มีอะไรกันผมไม่ได้คิดอะไรกับแหวนพลอยเลย ผมมีแค่คุณ แค่คุณคนเดียวขวัญกมล”
แหวนพลอยได้ยินทุกคำน้ำตาไหลพราก แต่พยายามฝืน มองพัสกรกอดปลอบขวัญกมลแล้วจู่ๆก็หันบอกกวงว่า “กวง...เรามาเป็นแฟนกันเถอะ”
กวงอึ้ง พัสกรตกใจ วิโรจน์ถอนใจส่ายหน้า ส่วนปู่ตบหน้าผากตัวเอง พึมพำ...
“ฉิบหายวายป่วงกันไปใหญ่แล้ว...”
