มนตราลายหงส์

พัสกรไปถึงถนนเลียบทุ่งนาจอดรถลงไปนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ใต้ร่มเงาใบหนา ขณะปล่อยใจไปกับธรรมชาติที่สงบสวยงามนั้น ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของเด็กที่ไล่ตามกันมา

มองไปเห็นจ่อยถูกเด็กเกเรวัยเดียวกันไล่ล้อว่าจ่อยตุ้งติ้งเป็นตุ๊ด จ่อยเถียงว่าตนไม่ใช่ตุ๊ด แต่เด็กสามคนนั้นก็ทำท่าล้อไม่หยุด พัสกรคิดว่าเป็นแผนของแหวนพลอยจึงยืนมองเฉยๆ แต่ดูไปดูมาเด็กเกเรทั้งสามจะจับจ่อยนุ่งกระโปรง จ่อยเหวี่ยงหมัดดิ้นไม่ยอมก็ถูกหาว่าสู้ จะรุมจ่อย พัสกรจึงเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ตะโกน

“ถ้าไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูครูประจำชั้นให้รีบสลายตัวใน 3 วิ” แล้วเริ่มนับหนึ่งทันที เด็กเกเรชี้หน้าจ่อยขู่ก่อนถอยไปว่ากูจะฟ้องพ่อมึงไอ้จ่อย พัสกรถามว่า “ชื่อจ่อยใช่ไหม มาคุยกันหน่อย”

จ่อยเล่าว่าถูกพวกนั้นหาว่าตนเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วเพราะตนชอบเต้น พัสกรยังสงสัยถามว่าเมื่อเช้าที่เต้นให้ดูก็ไม่มีใครจัดฉากใช่ไหม จ่อยเล่าว่า เมื่อเช้าพี่แหวนพลอยนัดตนไปเจอ บอกว่าจะมีสะไพ้ ให้ตนซ้อมเต้น จะมีคนทำให้ตนไปประกวดได้สำเร็จตนจึงเต้น แล้วครูก็โผล่มา เล่าอย่างแปลกใจว่า

“ผมโคตรดีใจเลยอ่ะ แต่ครูกลับโมโห ผมไม่รู้ว่าครูโมโหอะไร”

จ่อยเล่าว่าตนกำลังพยายามเก็บตังค์ไปประกวด “ยังบัดแดนซ์คอนเทด” ที่กรุงเทพฯ ตนไปเต้นโชว์ที่ตลาดคนเดินในเมืองได้เงินมาตั้ง 190 บาทแล้ว จ่อยเล่าแล้วมองอ้อนวอนถามว่าครูจะสอนผมไหม

“ถ้าฉันบอกว่าฉันแค่มาพักผ่อน ไม่คิดจะสอนใครตอนนี้ เธอจะทำยังไง”

จ่อยสีหน้าผิดหวัง แต่บอกพัสกรอย่างไม่ยอมแพ้ว่าไม่มีครูก็ไม่ใช่ปัญหา ตนโดนล้อโดนด่าโดนฟาดก้านคอด้วยหน้าแข้งก็โดนมาหมดแล้ว มองหน้าพัสกรพูดอย่างแน่วแน่ว่า 

“ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก นี่มันความฝันของผมเลยนะ ถ้าผมไม่สู้เพื่อความฝันของตัวเอง แล้วใครจะสู้เพื่อผมล่ะ จริงไหม”

ความมุ่งมั่นที่จะต่อสู้เพื่อความฝันของจ่อย ทำให้พัสกรอึ้ง...คิด

ooooooo

นิรุตต์ตามกุ๊งกิ๊งมาถึงหน้าโกดังแห่งหนึ่งย่องเข้าไปไม่เห็นใคร มันเป็นโกดังโล่งๆมีกระจกเงาบานใหญ่ เพ่งมองไปจึงเห็นฉัตรชัยกับกุ๊งกิ๊งกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนโซฟา

“นี่เหรอวะที่ประจำ...คนเรา...จะนัดทำอะไรกันในที่แบบนี้เหรอวะ”

ทันใดนั้นลูกน้องฉัตรชัยร้องตะโกนจากข้างหลังนิรุตต์ “ขโมย...ขโมยเว้ย ขโมย!” สิ้นเสียงร้องลูกน้องฉัตรชัยสามสี่คนรวมทั้งเจบีก็วิ่งกันเข้ามา นิรุตต์โดนรุมทันที นิรุตต์ถูกฉัตรชัยชกจนหมวกหล่น เขาจึงก้มหน้างุด ฉัตรชัยถามว่า “มึงเป็นใคร ต้องการอะไร” พยายามจะจับนิรุตต์เงยขึ้นดูหน้า

ทันใดนั้นแสงไฟสูงจากรถคนหนึ่งสาดใส่หน้าฉัตรชัย นิรุตต์ดิ้นสุดแรงจนหนีออกมาวิ่งไปกระโดดขึ้นรถคันนั้นที่เปิดประตูรออยู่ กุ๊งกิ๊งกับฉัตรชัยเห็นหน้าคนขับต่างอุทาน “นั่นมัน...จันทิมา!”