มนตราลายหงส์
ตอนที่ 4
ระหว่างพานิรุตต์หนีออกมา เขาติงจันทิมาว่าทำแบบนี้เสี่ยงมากพวกนั้นอาจรู้ว่าเราเป็นพวกเดียวกัน จันทิมาบอกว่าพวกนั้นไม่เห็นหน้าเขาไม่ใช่หรือ ดีที่เขาแชร์โลเกชันให้ตน ไม่งั้น...
จันทิมาพูดไม่ทันจบนิรุตต์ก็ตัดบทให้จอดรถตรงนี้ เมื่อไปนั่งที่ริมแม่น้ำนิรุตต์โทร.หาหมวดนะถามว่าได้พิกัดที่ตนส่งให้แล้วใช่ไหม ช่วยเช็กให้ด้วยว่ามันเป็นของใคร ไว้ใช้ทำอะไร และตนอยากได้กล้องวงจรปิดรอบนั้นทั้งหมดดูว่ามีใครเข้าออกบ้าง บอกหมวดนะว่าตนโอเค เดี๋ยวเจอกัน
ooooooo
พัสกรกลับถึงบ้านแล้วก็ยังครุ่นคิดที่จ่อยพูดก่อนจากกัน เขามองรูปพ่อที่คลุกคลีกับพวกเด็กๆ เหลือบเห็นอัลบั้มตั้งอยู่จึงหยิบดู มีกระดาษคั่นอยู่
เขาเปิดดูหน้าที่คั่นกระดาษไว้...มีอักษรตัวโตว่า “ครู” มีข้อความว่า
“ครูที่แท้จริงนั้นต้องเป็นผู้ทำแต่ความดี คือต้องหมั่นขยันและอุตสาหะพากเพียร ต้องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเสียสละ ต้องหนักแน่นอดทนและอดกลั้น สำรวม ระวังความประพฤติปฏิบัติของตนให้อยู่ในระเบียบแบบแผนที่ดีงาม รวมทั้งต้องซื่อสัตย์ รักษาความจริงใจ วางใจเป็นกลาง ไม่ปล่อยไปตามอำนาจอคติ...”
พัสกรสะดุดคิดแล้วอ่านต่อ...
“ถ้าครูไม่ห่วงประโยชน์ที่ควรจะห่วง หันไปห่วงอำนาจ ห่วงตำแหน่ง ห่วงสิทธิ์และห่วงรายได้กันมากเข้าๆ แล้วจะเอาจิตใจที่ไหนมาห่วงความรู้ ความดีความเจริญของเด็ก ความห่วงใยสิ่งเหล่านี้ก็จะค่อยๆบั่นทอนทำลายความเป็นครูไปจนหมดสิ้น ไม่มีอะไรเหลือไว้พอที่ตัวเองจะภาคภูมิใจหรือผูกใจใครไว้ได้ ความเป็นครูก็จะไม่มีค่าเหลืออยู่ให้เป็นที่เคารพบูชาอีกต่อไป”
“พระบรมราโชวาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้า อยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช” พัสกรพึมพำ มองที่หนังสือเปิดดูเป็นภาพที่รวบรวมรูปในหลวง ร.9 จากนิตยสารต่างๆตัดเก็บไว้ หน้าสุดท้ายมีลายมือของภากรเขียนกำกับไว้ว่า “พระองค์ไม่เคยย่อท้อ แล้วเราจะท้อได้ยังไง”
พัสกรกอดอัลบั้มไว้แนบอกบอกพ่อว่า “ผมเข้าใจแล้วครับพ่อ” แววตาเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นว่าจะทำอะไรต่อไป เขาโทร.ไปหาแหวนพลอยทันที บอกให้เปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย เรามีเรื่องต้องคุยกัน แหวนพลอยหนาวๆร้อนๆว่ามีเรื่องอะไรถึงโทร.มากลางดึก
เช้าตรู่พัสกรพาแหวนพลอยไปที่ผาชันตอนตะวันกำลังจะขึ้น พอพระอาทิตย์โผล่ที่ขอบฟ้า พัสกรก็เอ่ย
“เขาบอกว่าการมาชมพระอาทิตย์ขึ้น เปรียบเหมือนการเติมพลังชีวิตให้สดใสโชติช่วงเหมือนแสงของวันใหม่ที่ตัดเส้นขอบฟ้า ฉันพร้อมจะเริ่มต้นอีกครั้ง ฉันจะสอนจ่อยเอง”
แหวนพลอยดีใจมากถามว่าจริงหรือ ลืมตัวจะเข้าไปกอดพัสกร พอนึกได้ก็ชะงักตบหน้าตัวเองเบาๆ ถามว่า “นี่แหวนพลอยไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...ทำไมคุณพัสกรถึงเปลี่ยนใจล่ะคะ”
