มนตราลายหงส์

พัสกรเดินตามเสียงเพลงไป เห็นจ่อยเด็กชายหัวเกรียนแต่งตัวมอซอ ใส่แตะหนีบ กำลังเต้นตามคลิป

พัสกรดูจ่อยที่เต้นอย่างสนุกสนานเต็มที่ของตัวเองก็นึกชอบว่า “มันดีว่ะ” แต่พอเห็นจ่อยเต้นท่ายกตัวขึ้นโดยเอามือยันกับพื้น พัสกรก็ออกไปสอนวิธีเต้นที่ถูกให้

จ่อยมองหน้าเต็มตา สงสัยว่าใครหน้าคุ้นๆ พัสกรนึกได้ว่าไม่ควรแสดงตัว บอกจ่อยว่าตนหลงทางมาถามว่าตรงไหนเป็นมุมที่เขาถ่ายรูปกัน พลันจ่อยก็จำได้ ร้องดีใจสุดๆ

“คุณพัสกร!! คุณพัสกรแม่นบ่” พลางเอาโทรศัพท์ขึ้นเทียบดู “แม่น!!! แม่นอีหลี  ครูพัสกรเจ้าของหงส์เหิน ตัวจริงเสียงจริง”

“ไม่ใช่ เธอจำคนผิดแล้ว” พัสกรหลบหน้าหลบตาแล้วรีบเดินหนีไป

จ่อยไม่เชื่อเดินตามตื๊อถามว่าคุณพัสกรมาทำอะไรที่นี่ หรือว่าจะมาเปิดโรงเรียนที่นี่ “ให้ผมไปเรียนด้วยได้ไหม ผมอยากเรียน อยากเต้น”

แหวนพลอยกับกวงที่แอบดูอยู่หลังโขดหินพอใจมาก แหวนพลอยพึมพำ

“ดีมากจ่อย อย่างนั้นแหละ”

 แหวนพลอยคิดถึงตอนที่เดินเล่นอยู่ในตลาดคนเดินกับกวงเห็นจ่อยเปิดหมวกเต้นอยู่ กวงเดินผ่านไปโดยไม่สนใจ แต่แหวนพลอยหยุดมองจ่อย แล้วดึงเสื้อกวงกลับมาดู

จ่อยเต้นอย่างเมามัน มีขันวางอยู่ ในขันมีเศษเหรียญอยู่ไม่กี่บาท ข้างๆมีโปสเตอร์รับสมัครผู้เข้า

แข่งขันการประกวด “young blood dance contest 2018” ตั้งอยู่ มีลายมือจ่อยเขียนไว้บนกระดาษว่า “หาเงินไปประกวดเต้นครับ” แหวนพลอยมองอย่างสนใจ ในขณะที่กวงงงๆ กวงมองจ่อยถามว่า เด็กที่เราเห็นที่ตลาดใช่ไหม ถามว่าจะทำให้พัสกรกลับไปสอนเต้นได้จริงหรือ

“คุณพัสกรไม่มีทางปฏิเสธเด็กน้อยตาดำๆ ได้ลงหรอก...ตื๊อเข้าไปจ่อย ทำให้คุณพัสกรมาออนเดอะฟลอร์ให้ได้” แหวนพลอยลุ้น

พัสกรเดินหนี แต่จ่อยก็ตามตื๊อไม่ละลด

“ผมเบิ่งทุกคลิปของครู ครูคักอีหลี ผมชอบครูหลายๆ ครูช่วยสอนผมเต้นหน่อยได้บ่...ผมอยากเต้นเก่งเหมือนครู” จ่อยคุกเข่าจับมือพัสกรอ้อนวอน “ผมขอร้องนะครับ ช่วยรับผมเป็นศิษย์ด้วย”

จ่อยวิงวอน ขอร้อง พัสกรมองนิ่งๆเหมือนจะใจอ่อน พลันเสียงระเบิดและเสียงกรีดร้องในวันนั้นก็ก้องขึ้นมาในความรู้สึก พร้อมกับคำขู่ที่ว่า “มึงเต้น ทุกคนตาย” พัสกรมองจ่อยแล้วมองไปรอบๆร้องเรียก

“แหวนพลอย...ออกมาได้แล้ว ออกมา!!!”

แหวนพลอยค่อยๆก้าวออกมายิ้มหน้าจ๋อยบอกว่าคุณพัสกรรู้ตัวไวจัง บอกว่าเรื่องนี้แหวนพลอยอธิบายได้นะ พัสกรสั่งเสียงเข้มให้กวงพาเด็กกลับไปก่อนแล้วหันขวับมองแหวนพลอยตาขุ่น

ooooooo