ม่านบังใจ

ลูกแก้วรีบพูดเอาใจว่างั้นชอบน้ามณมากกว่าก็ได้ มณฑิราปั่นหัวลูกแก้วว่า ถ้าคุณพ่อถามลูกแก้วต้องบอกแบบนี้ เพราะถ้าลูกแก้วบอกว่าชอบครูมากกว่าน้ามณ คุณพ่อก็จะไม่ให้น้ามณมาเล่นกับลูกแก้วเพราะเห็นว่ามีครูแล้ว ลูกแก้วบอกว่าตนจะเอาน้ามณด้วย

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าลืมบอกอย่างที่น้ามณสอนนะคะ”

“ได้ค่ะ ลูกแก้วจะบอกคุณพ่อว่าลูกแก้วชอบน้ามณมากกว่าพี่ลดาค่ะ”

“เก่งมาก เด็กดีของน้ามณ” ว่าแล้วดึงลูกแก้วไปกอด พอลูกแก้วกอดตอบก็ยิ้มเจ้าเล่ห์

ooooooo

ทัฬห์ดูแลเฟื่องลดาด้วยความห่วงใยเยี่ยงผู้ใหญ่ดูแลเด็กจนเฟื่องลดาคลายความหวาดระแวง และกลายเป็นความห่วงใยเมื่อเขาเอาเสื้อของตัวเองให้ใส่กันหนาวแต่ตัวเองกลับทนหนาวเอง

เฟื่องลดาคิดได้ เอาเสื้อตัวเองผิงไฟให้แห้งเพื่อเอาเสื้อคืนให้เขา ความห่วงใยกันในยามยากลำบากนี้ทำให้ต่างมีความรู้สึกดีๆต่อกัน ทัฬห์ถามว่าเธอกลัวตนจะหนาวหรือ ชมว่า

“ความจริงเธอเป็นเด็กที่มีน้ำใจดีทีเดียวนะเวลาที่เธอไม่งอแง”

 “ฉันไม่ได้กลัวว่าคุณจะหนาวแต่ฉันไม่ชอบเอาเปรียบใคร อ้อ...แล้วฉันก็ไม่ใช่เด็ก”

 ไม่นานเรือจากโรงแรมก็มารับที่เกาะ ผู้จัดการเห็นทัฬห์ไม่ได้ใส่เสื้อจึงถอดแจ็กเกตของตัวเองให้บอกว่าอาจตัวเล็กไปหน่อยแต่คลุมไว้หน่อยดีกว่านั่งตากลมไปแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย

ทัฬห์บอกว่าตนไม่เป็นไร เอาไปให้เฟื่องลดาใส่ดีกว่า เธอบอกว่าไม่เป็นไรตนไม่หนาว

“รับไปเถอะครับ คุณทัฬห์เป็นห่วง คุณใส่ไว้ก่อนดีกว่าจะได้อุ่นๆ อีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงชายหาด”

เธอจึงไหว้ผู้จัดการแล้วรับเสื้อไปใส่ทับเสื้อของทัฬห์อย่างว่าง่าย มองทัฬห์ที่นั่งตากลมโดยไม่ได้ใส่เสื้ออย่างเป็นห่วงโดยไม่รู้ตัว

ooooooo

ไทว์ยังอยู่กับสร้อยสนจนรู้ว่าผู้จัดการโรงแรมไปรับทัฬห์กับเฟื่องลดาจากเกาะแล้วจึงจะกลับ แต่เจ้ากรรม...ท้องร้องขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้าเจ้าของ สร้อยสนจึงจะทำอะไรให้ทานก่อน ไทว์เข้าครัวช่วยกันทำ แต่เพราะไม่มีใครอยู่บ้านนานอาหารสำรองจึงไม่มีติดตู้เย็นเลย

ไทว์เห็นบะหมี่สำเร็จรูปบนโต๊ะบอกว่าเอานี่ก็ได้ สร้อยสนถามว่าเขาทานได้หรือ ไทว์บอกว่าของโปรดตนเลย ถามว่าที่บ้านพอมีไข่บ้างไหม พอรู้ว่ามีก็ขอจัดการเองเลย

สร้อยสนกับไทว์ช่วยกันทำบะหมี่สำเร็จรูปอย่างเร็วให้ทันกับความหิว สร้อยสนแอบมองท่าทางทะมัดทะแมงของไทว์อย่างรู้สึกดี

ทำเสร็จแล้วสร้อยสนเอาชามมาเพื่อตักแบ่ง ไทว์บอกว่าถ้าทานกับชามมันไม่ฟินไม่ได้รสชาติของบะหมี่สำเร็จรูป บอกให้เอาตะเกียบกับช้อนมาเลย แล้วลงมือทานจากหม้อกันอย่างเอร็ดอร่อย คีบเส้นบะหมี่แย่งกันคนละหนุบละหนับ หัวเราะกันอย่างสนุก

ทานบะหมี่สำเร็จรูปจากหม้อเดียวกันทั้งสนุก อิ่มท้อง อิ่มใจ สร้อยสนขอบคุณที่เขามาบอกข่าวเฟื่องลดาทำให้ตนสบายใจหายห่วง ไทว์บอกว่ายินดี มีอะไรให้โทร.หาได้ตลอดเวลาถือเสียว่าตนเป็นเพื่อนอีกคนก็แล้วกัน

สร้อยสนนึกขึ้นได้ถามว่าเขาไปหาแฟนที่บ้านแล้วหรือยัง ไทว์บอกว่าไปมาแล้ว

“งั้นก็เคลียร์กันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ ดีใจด้วยนะคะ”

“โนครับ ผมไปแล้ว แต่สิเขาไม่ยอมออกมาหาผม...ช่างเถอะครับ รอสักพักให้เขาใจเย็นกว่านี้ ยังไงผมก็ต้องไปง้อเขาอยู่ดี ไปก่อนนะครับ”

สร้อยสนยืนมองไทว์ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปอย่างผิดหวังนิดๆ พึมพำกับตัวเอง “หมวดคงรักคุณสิริโสภามากใช่ไหมคะ” แล้วเดินกลับเข้าบ้านหงอยๆ

ooooooo