ม่านบังใจ

“ลดาก็ไปอาบน้ำก่อนสิจ๊ะ” สร้อยทองชงเนียนๆ พอลดาไป เห็นมณฑิรายืนอึ้งไม่พอใจก็พูดเหน็บลอยๆ “บางครั้งรู้จักมานาน แต่ก็อาจจะไม่รู้ใจเขาจริงๆก็ได้นะคะ...ไปจ้ะ ลูกแก้ว”

ไทว์ทานโจ๊กแล้วขอบคุณสร้อยสนสำหรับอาหารมื้อเช้าที่อร่อย สร้อยสนติงว่า แต่ดูหมวดทานเหมือนจะไม่ค่อยอร่อย ท่าทางเครียดๆ ถามว่าหมวดยังไม่ได้เคลียร์กับแฟนอีกหรือ

ไทว์ว่าไม่รู้จะเคลียร์ยังไง เธอแนะให้โทร.ไปง้อ ไทว์บอกว่าโทร.ไปก็คงไม่รับ ตนรู้นิสัยเขาดี สร้อยสนถามว่าหมวดโทร.ไปแล้วหรือ ไทว์บอกว่ายัง

“แล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะคะ คิดเองเออเองอยู่แบบนี้ บางทีแฟนหมวดเธออาจจะกำลังรอให้หมวดโทร.ไปง้ออยู่ก็ได้นะคะ”

ไทว์พยักหน้า แต่พอโทร.ไปสิริโสภาเห็นเป็นสายของไทว์ก็วางโทรศัพท์ลง พึมพำอย่างลำพอง

“ในที่สุดคุณก็ต้องโทร.มาง้อฉัน โธ่เอ๊ย...

นึกว่าจะแน่แค่ไหน”

สร้อยสนบอกไทว์ว่าแบบนี้ต้องบุกถึงบ้านเลยยังไงต้องได้เจอตัว ปล่อยไว้นานๆไม่ดีแน่ ไทว์ถามว่าทำไมเธออยากให้ตนดีกัน สร้อยสนบอกว่าเพราะตนเป็นต้นเหตุให้สองคนทะเลาะกัน ไทว์จึงตกลงเพื่อให้เธอสบายใจ ได้เรื่องยังไงแล้วจะส่งข่าว

“ต้องอย่างนี้สิคะ ขอให้สำเร็จนะคะหมวด”

ไทว์พยักหน้าแล้วออกรถไป สร้อยสนยิ้มมองตาม พอรถลับตาก็กลับสู่ความรู้สึกของตัวเองเปลี่ยนเป็นเศร้า เดินเข้าข้างใน

ooooooo

ที่โต๊ะอาหารเช้าในโรงแรม มณฑิรา ลูกแก้วกับสร้อยทองนั่งทานกันเงียบๆ ครู่หนึ่งทัฬห์เดินเข้ามา เห็นเฟื่องลดาเดินมาพอดีจึงหยุดรอเดินเข้าไปพร้อมกัน

“แหม...มาพร้อมกันอีกแล้วสองคนนี่ ท่าจะใจตรงกัน ว่าไหมคะคุณมณฑิรา” สร้อยทองแกล้งพูดยิ้มเต็มหน้า มณฑิราหางตาใส่อย่างไม่พอใจ แต่ไม่พูดอะไร

สร้อยทองทำตัวเป็นไม้เบื่อไม้เมากับมณฑิรา คอยค่อนแคะแซะเหน็บตลอดเวลา มณฑิรารักษาชั้นเชิงไม่ตอบโต้ทั้งที่เคืองมาก คิดหาทางสลัดให้พ้นจากสร้อยทอง ชวนทัฬห์หลังอาหารพาลูกแก้วไปทำบุญกัน ถือโอกาสทำบุญให้วัณด้วย