ม่านบังใจ

มณฑิราโทร.บอกทัฬห์ว่าตนเป็นไข้ ทัฬห์เป็นห่วงรีบหายาแก้ไข้ไปให้ ระหว่างนั้นเธอก็เอาที่เป่าผมกดเบอร์ร้อนที่สุดเป่าใส่ผ้าขนหนูแล้วเอาแนบที่หน้าผาก ซอกคอ เอาลิปสีซีดทาปากแต่งหน้าให้ดูซีดเซียว

ทัฬห์มาเห็นเธอหน้าซีดเซียวและไข้สูงจึงประคองพาไปนอนแล้วจะเอายาให้ทาน มณฑิรามารยาทำเป็นหนาว พอเดินไปถึงเตียงก็ทำท่าเซ

จะล้มเหนี่ยวทัฬห์ไว้เต็มแรงจนกระดุมขาด แล้วทำเป็นตกใจแต่มือลูบไล้แผ่นอกทัฬห์ยั่วยวนหมายจับให้อยู่หมัด แต่ไม่สำเร็จ

เฟื่องลดาออกจากห้องพักสร้อยทองเดินมาที่ห้องลูกแก้วเพื่อมานอนเล่านิทานกัน เห็นทัฬห์ออกจาก ห้องมณฑิราในสภาพกระดุมเสื้อขาดก็ชะงักมองไปที่ห้องมณฑิราแล้วรีบเปิดประตูห้องลูกแก้วเข้าไป

เฟื่องลดาไม่ทันเล่านิทาน ทัฬห์ก็เคาะประตูเข้าไปทำทีถามลูกแก้วว่ายังไม่นอนหรือ ลูกแก้วบอกว่ายัง ทำไมคุณพ่อยังไม่นอน

ที่แท้ทัฬห์กลัวเฟื่องลดาจะเข้าใจผิด จึงเข้าไปทำทีเล่าว่าน้ามณไม่สบายพ่อเลยเอายามาให้ น้ามณมึนหัวมากจะล้มแต่โชคดีดึงเสื้อพ่อไว้ก่อนเลยไม่ล้มแต่ก็ทำให้กระดุมขาด แล้วชี้ให้ดู

ลูกแก้วจะไปดูน้ามณ ทัฬห์ตัดบทว่าน้ามณคงหลับแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปดูก็แล้วกันแล้วขอไปนอนเลย

พอทัฬห์ออกไป ลูกแก้วทำหน้าสงสัยบอกเฟื่องลดาว่าแปลกจังคุณพ่อไม่เคยพูดเยอะแบบนี้ แต่ทำไมวันนี้คุณพ่อพูดเยอะจัง เฟื่องลดาบอกว่าคุณพ่อคงเป็นห่วงน้ามณมั้ง แล้วพาลูกแก้วไปขึ้นเตียงห่มผ้าให้เตรียมเล่านิทานให้ฟัง

ทัฬห์กลับถึงห้องนอนแล้วก็แปลกใจตัวเองว่า “ทำไมเราต้องกลัวเด็กคนนั้นเข้าใจผิดด้วย”

คิดแล้วบอกตัวเองว่า “ใช่แล้ว ถ้าเฟื่องลดาเข้าใจผิด คุณมณก็จะเสียหายได้”

ทัฬห์คิดเหมือนไม่รู้ตัวว่าแก้ต่างให้ตัวเอง แล้วไปนั่งทำงานต่ออย่างสบายใจ

ooooooo

เวลาเดียวกันไทว์กินอาหารที่สร้อยสนทำให้อย่างอร่อยอิ่มท้องอิ่มใจ ชมว่าฝีมือทำอาหารของเธอ อร่อยจริงๆ ตนเห็นจะต้องมาฝากท้องบ่อยๆเสียแล้ว

“มาจริงๆฉันจะดีใจมากเลยค่ะ” พูดแล้วรู้สึกตัวว่าเผลอเผยความในใจเลยรีบแก้ “ถ้าคุณไทว์ติดใจรสมือฉัน ก็เป็นการการันตีได้ว่าฉันคงไม่โดนไล่ออกใช่ไหมคะ”

“ผมไม่ใช่พี่ทัฬห์นะครับ คนมีสิทธิ์ตัดสินใจทุกอย่างคือพี่ทัฬห์ครับ”

สร้อยสนหัวเราะแก้เกี้ยวบอกว่าตนประจบผิดคนเสียแล้ว พูดแล้วต่างคนต่างขำ

ไทว์บอกว่าเดี๋ยวตนไปส่ง สร้อยสนบอกไม่ต้องเพราะส่งมาทั้งวันแล้ว

“รอบเช้าผมมาส่งเพื่อขอบคุณที่คุณอุตส่าห์เสียสละเวลาพักผ่อนมาช่วยงานของโรงแรม ส่วนรอบนี้ผมไปส่งเพื่อขอบคุณที่คุณทำอาหารอร่อยๆให้ผมทาน อย่าปฏิเสธเลยครับ ไม่อย่างนั้นวันหลังผมไม่กล้ามารบกวนอีก”

“ตกลงค่ะ”

ไทว์ยิ้มเดินนำไปแต่เดินจนเลยลานจอดรถ สร้อยสนถามว่าจะไปไหน หมวดเดินเลยลานจอดรถแล้ว

“รถผมจอดอยู่นั่นครับ” ไทว์ชี้ไปที่รถมอเตอร์ไซค์ “อ๋อ..ผมลืมบอกไปว่าผมเอารถมอเตอร์ไซค์มา คุณสนนั่งได้หรือเปล่าครับ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ” ไทว์หัวเราะบอกว่ามันไม่มีแอร์ “แอร์ธรรมชาตินี่ล่ะค่ะ เย็นกว่าแอร์ในรถตั้งเยอะ แล้วที่ชอบที่สุดก็คือไม่ต้องกลัวรถติดด้วย เร็วกว่ารถเก๋งอีกนะคะ ฉันเองยังใช้บริการวินมอเตอร์ไซค์บ่อยๆเลยค่ะ”