ม่านบังใจ

ทัฬห์เห็นเฟื่องลดาเป็นเด็ก แต่นับวันเขาก็เห็นเนื้อแท้ของเธอมากขึ้นทั้งเรื่องการทำงานกับลูกแก้วจนลูกแก้วติดแจและเชื่อฟัง และการจัดการปัญหาแก้ปัญหาต่างๆ รวมทั้งการเรียนรู้พัฒนาตัวเอง

วันนี้ทัฬห์แต่งตัวในชุดวอร์มเตรียมออกมาวิ่ง เห็นเฟื่องลดามาในชุดพร้อมวิ่งเหมือนกัน ถามว่าจะมาวิ่งหรือ เฟื่องลดาตอบกวนๆตามประสาว่า ไม่ได้วิ่งแต่จะมายืนสูดอากาศ ทัฬห์เลยแกล้งปรามาสว่านึกแล้ว วัยรุ่นอย่างนี้มีแต่เล่นเกมแต่งชุดกีฬาไว้แค่เซลฟี่อวดกัน ดูท่าทางเธอไม่น่าจะวิ่งได้

ได้ผล...เฟื่องลดาฮึด ท้าวิ่งกันสักตั้งไหม ดูซิว่าผู้ใหญ่ตัวโตอย่างเขากับเด็กอย่างตนใครจะอึดกว่ากัน ท้าแล้วออกวิ่งนำไปเลย ทัฬห์ยิ้มที่ยั่วขึ้น เขาวิ่งตามไปอย่างอารมณ์ดี

เฟื่องลดาวิ่งไปจนถึงชายหาดอีกมุมหนึ่งจึงหยุดหายใจลึกๆ ทัฬห์มองอย่างแปลกใจที่เธอแข็งแรงกว่าที่ตนคิด เฟื่องลดาบอกว่าตนเป็นนักกีฬาโรงเรียนวิ่งแค่นี้สบายมากเพราะต้องวิ่งทุกวันก่อนซ้อมอยู่แล้ว

ที่หาดนี้เอง มีวัยรุ่นสี่คนมั่วสุมดื่มกันท่าทางเมาๆ เห็นเฟื่องลดาก็ปากเปราะแซว ทัฬห์เห็น บรรยากาศไม่ดีจึงชวนกลับ แต่ไม่ทันกลับวัยรุ่น

ทั้งเมา ห่าม หื่น ก็แสดงความกักขฬะจะเข้าลวนลามเฟื่องลดา ถูกทัฬห์จับมือบิดจนร้องไม่เป็นภาษา

เพื่อนๆที่เหลือก็พากันรุมเข้ามา คนหนึ่งชักมีดออกมาจะแทง ถูกทัฬห์เตะมีดกระเด็นแล้วหมุนตัวเตะก้านคอสลบกลางอากาศ พวกเด็กกร่างกระดูกอ่อนถูกทัฬห์เล่นงานแค่เบาๆ ก็ทิ้งเพื่อนแตกกระเจิง

“อย่าเพิ่งไป” ทัฬห์ตะโกน

“พวกเราไม่กล้าแล้วครับพี่” ทั้งสามรีบยกมือไหว้

“มาเอาเพื่อนพวกนายไปด้วย” ทัฬห์ชี้ไปร่างที่สลบอยู่ ทั้งสามกลัวๆกล้าๆ เข้าไปช่วยกันลากเพื่อนออกไปอย่างทุลักทุเล

เฟื่องลดาเข้ามาถามทัฬห์อย่างลืมตัวว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่าเพราะโดนไปหลายหมัดเหมือนกัน ทัฬห์บอกว่าไม่ หมัดคนเมาไม่เท่าไหร่ ขอบใจที่เป็นห่วง

“ฉันไม่ได้ห่วง ก็คุณเจ็บตัวเพราะช่วยฉัน ฉันก็เลยต้องถามตามมารยาท” เฟื่องลดานึกขึ้นได้

ตอบกวนๆแก้เขินแล้ววิ่งนำกลับไปเลย ทัฬห์ยิ้มอย่างเอ็นดูแล้ววิ่งตามไปอย่างอารมณ์ดี

ooooooo

เมื่อคืนอ่อยทัฬห์ไม่สำเร็จ วันนี้มณฑิราตื่นแต่เช้าหมายสานต่อ เดินไปเจอลูกแก้วกับสร้อยทอง ถามลูกแก้วว่าเห็นคุณพ่อไหม ลูกแก้วยังไม่เห็นก็หันไปถามพนักงานที่เดินผ่านมาว่าเห็นคุณทัฬห์ไหม

พนักงานบอกว่าท่านไปวิ่งออกกำลังที่ชายหาด สร้อยทองโพล่งว่า ทำไมใจตรงกับลดาเลยล่ะเนี่ย มณฑิรามองขวับถามว่า หมายความว่ายังไง สร้อยทองเล่นต่ออย่างสนุกว่า

“ก็ยัยลดาไปวิ่งออกกำลังตั้งแต่เช้าเหมือนกัน เอ๊ะ หรือว่าสองคนนั่นนัดกันไว้”

“ไม่มีทาง ฉันรู้จักทัฬห์มานาน เขาชอบวิ่งคนเดียวค่ะ” มณฑิราสวนทันควัน

พอดีทัฬห์กับเฟื่องลดาวิ่งเหยาะๆเข้ามา

ทัฬห์ถามว่ามาทำอะไรกันตรงนี้ หรือมาเดินเล่นกัน สร้อยทองชิงตอบว่าจะไปทานอาหารเช้า ถามนำว่า “นี่คุณทัฬห์ไปวิ่งกับลดามาเหรอคะ”

“ครับ เอ้อ ผมขอตัวไปอาบน้ำแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวจะรีบตามไปสมทบ” ลูบหัวลูกแก้วแล้วเดินไป