ม่านบังใจ
ตอนที่ 5
ไทว์ขอโทษที่มารบกวน
“ยัยสิเป็นคนค่อนข้างดื้อ ใจร้อน รอให้ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็คงคุยกันได้”
“ขอบคุณครับคุณอา ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ไทว์ไหว้ลา พ่อพยักหน้ามองตามไปอย่างเห็นใจ
สิริโสภาแอบดูอยู่ข้างบน พอเห็นไทว์เดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ขี่ออกไปก็กระชากม่านปิด ด่าหงุดหงิดผิดหวัง
“บ้า แทนที่จะรอง้อเรา แค่นี้ก็รอไม่ได้ งี่เง่าชะมัด นั่งต่ออีกชั่วโมงสองชั่วโมงจะเป็นไรไป เดี๋ยวฉันก็ลงไปเอง”
ทั้งด่าและสบถแล้วเดินกลับไปนั่งที่เตียง คว้าหมอนขว้างปาอย่างหงุดหงิด
ooooooo
เฟื่องลดาตื่นเต้นกับธรรมชาติที่บริสุทธิ์สวยงาม กลับมาบอกทัฬห์ว่าตนไปดูและเซลฟี่กับกล้วยไม้ป่ามาหลายสิบรูป แต่ยังไม่เจอถ้ำที่เขาบอกเลย ถามว่าถ้ำอยู่ตรงไหน
ทัฬห์ชี้ไปฝั่งตรงข้ามบอกว่าถ้ำอยู่ด้านโน้นแต่เราคงต้องรีบกลับ แล้วชี้ให้ดูฟ้ามืดครึ้มบอกว่าสงสัยจะมีพายุ เฟื่องลดาพยักหน้า เดินตามทัฬห์ไปขึ้นเรืออย่างเสียดาย
ออกเรือไปได้ไม่ไกล ลมก็เริ่มแรงขึ้น...แรงขึ้น แล้วอยู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ทัฬห์พึมพำว่าไม่ทันแล้ว ทันใดคลื่นลูกใหญ่ก็ตีเข้าเรืออย่างแรง
“เราน่าจะกลับไปที่ชายหาดไม่ทัน ถ้าฝ่าพายุไปอย่างนี้ค่อนข้างอันตราย”
เฟื่องลดาหน้าตื่นถามว่าแล้วเราจะทำยังไง
“คงต้องย้อนกลับไปหลบฝนที่เกาะก่อน รอให้คลื่นลมสงบแล้วค่อยกลับ”
ทัฬห์เลี้ยวเรือกลับเกาะอย่างระมัดระวัง
ฝนตกหนักและคลื่นก็แรงมากตีน้ำเข้าเรือโครม
“หาที่จับไว้แน่นๆนะ คลื่นแรงมาก ใกล้ถึงเกาะแล้ว” ทัฬห์บอกอย่างเป็นห่วง
ทันใดนั้นคลื่นลูกใหญ่ตีเข้าเรือแรงมาก เฟื่อง–ลดาตกใจกระโดดหลบน้ำจนเสียหลักตกจากเรือ
ทัฬห์ดับเครื่องเรือกระโดดลงคว้าร่างเธอไว้ได้ท่ามกลางคลื่นที่ซัดมาไม่ขาดตอน แต่พอจะพาขึ้นเรือคลื่นก็ซัดจนเรือคว่ำ เฟื่องลดายิ่งตกใจถามว่าเราจะไปเกาะได้ยังไง
“ต้องว่ายน้ำเข้าฝั่ง เธออย่าทำตัวแข็งนะฉันจะพาเธอเข้าไปเอง”
ทัฬห์ว่ายน้ำพาเฟื่องลดาฝ่าคลื่นขึ้นเกาะอย่างทุลักทุเล เธอถามอย่างวิตกว่าแล้วเราจะกลับกันยังไง เรือก็ไม่มีแล้ว ทัฬห์บอกว่าที่โรงแรมรู้ว่าเราออกมา ถ้าเรายังไม่กลับ เดี๋ยวก็ต้องเอาเรือออกมาตามหาแน่ๆ แต่ก็ต้องรอให้ลมพายุสงบก่อน
ทัฬห์เอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูรู้ว่าติดต่อใครไม่ได้แล้ว ถามเฟื่องลดาว่าเดินไหวไหม เธอพยักหน้า ทัฬห์บอกเราไปหลบฝนตรงปากถ้ำก่อนดีกว่า
พอเฟื่องลดาจะลุกก็เข่าอ่อนทรุดลง ทัฬห์รีบเข้าประคองหน้ากับหน้าเกือบสัมผัสกัน เธอรีบก้มหน้าพูดเสียงแผ่วประหม่า
“อยู่ๆก็ไม่มีแรงขึ้นมาเฉยๆ”
“ขาคงชาเพราะแช่น้ำทะเลนาน อากาศก็เย็นด้วย ขอโทษนะ...” สิ้นเสียงทัฬห์ก็อุ้มตัวลอยขึ้นมา
เฟื่องลดาตะลึงแต่พูดไม่ออกเพราะทัฬห์อุ้มอย่างแข็งแรงไม่มีท่าทีฉวยโอกาสอะไรเลย
ooooooo
มณฑิราเดินหาทัฬห์มาถึงห้องอาหารริมชายหาด เห็นสร้อยทองนั่งทานอาหารอยู่ เธอสะบัดหน้าไปเซ็งๆ พอดีเจอพนักงานเลยถาม “เห็นคุณทัฬห์ไหม”
“ท่านออกไปขับเรือเล่นครับ” เธอถามว่าไปคนเดียวหรือ “ไปกับผู้หญิงที่มาด้วยกันครับ”
“เด็กๆใช่ไหม” เธอถามเร็วปรื๋อ พอพนักงานบอกว่าใช่ก็ชักสีหน้าไม่พอใจมาก สร้อยทองที่จับตาดูเงี่ยหูฟังอยู่ ยิ้มอย่างสะใจ
มณฑิราวนเวียนคอยทัฬห์อยู่ พอฝนตกหนักก็พยายามโทร.ติดต่อทัฬห์แต่ติดต่อไม่ได้ ทนรอไม่ไหวให้เด็กไปตามผู้จัดการมาถามว่าป่านนี้คุณทัฬห์ยังไม่กลับ ไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือ
