ม่านบังใจ
ตอนที่ 5
ผู้จัดการบอกว่าไม่ต้องห่วง ท่านขับเรือเก่งและชำนาญเส้นทางทางทะเลแถวนี้มาก ถ้ามีพายุท่านจะไม่ขับเรือฝ่ากลับมาอย่างเด็ดขาด คิดว่าท่านน่าจะหลบที่เกาะก่อน แต่ถ้าลมพายุสงบยังติดต่อไม่ได้ตนก็จะเอาเรือออกไปเอง ตอนนี้เตรียมทั้งเรือและคนไว้พร้อมแล้ว
มณฑิรายิ่งฟังก็ยิ่งกระวนกระวายใจ แต่สร้อยทองยิ้มกริ่มภาวนาให้ติดที่เกาะเถอะ ยิ่งรู้ว่าที่เกาะไม่มีคนก็ภาวนาสาธุ
“เพี้ยง...ขอให้มีพายุนานๆ”
ooooooo
ทัฬห์พาเฟื่องลดามาหลบฝนที่หน้าปากถ้ำ พอฝนเริ่มซาเขาบอกอย่างมีความหวังว่า
“ฝนเริ่มซาแล้วล่ะ เดี๋ยวก็คงหยุดแล้ว” พูดแล้วเห็นเธอกอดอกตัวสั่นนิดๆ เดินเข้าไปถามว่า “เธอคงหนาวมากใช่ไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ตอบทั้งที่เสียงสั่น
ทัฬห์มองนิ่งไปนิดหนึ่ง เขาหายไปพักเดียว เฟื่องลดาก็มองทึ่งเมื่อเห็นกองไฟเล็กๆที่ปากถ้ำถามว่าคุณทำได้ยังไง
“หมายถึงกองไฟนี่เหรอ” เฟื่องลดาพยักหน้าเดินไปนั่งผิงไฟห่างๆ ทัฬห์พูดน้ำเสียงธรรมดาๆว่า “เรื่องแค่นี้สบายมาก ฉันชอบเที่ยวป่า เวลานายไทว์ว่างๆก็จะชวนกันไปกางเต็นท์นอน เพราะฉะนั้นเรื่องก่อกองไฟแค่นี้ฉันต้องทำได้อยู่แล้ว เธอขยับเข้าใกล้อีกนิดสิจะได้อุ่น”
เฟื่องลดาขยับเข้าใกล้อย่างว่าง่าย เห็นทัฬห์ถอดเสื้อออก เธอตกใจถามว่าถอดเสื้อทำไม ทัฬห์ไม่ตอบ ถอดเสื้อออกมาบิดน้ำจนแห้งแล้วสะบัดขึง
อังไฟ ครู่หนึ่งส่งเสื้อให้เฟื่องลดา บอกให้เปลี่ยนใส่เสื้อของตนดีกว่า ถึงจะไม่แห้งสนิทก็ยังดีกว่าเสื้อของเธอที่เปียกโชกแบบนั้นเดี๋ยวจะไม่สบาย
เฟื่องลดาอึ้ง เขาเร่งให้หลบเข้าข้างในเปลี่ยนเสีย เห็นเธอลังเลก็ยกสามนิ้วสาบานแบบลูกเสือขำๆ
“ฉันขอสาบานด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญว่าฉันจะไม่แอบดูเธอเด็ดขาด โอเคไหม”
เฟื่องลดาอดขำไม่ได้ รับเสื้อหลบไปเปลี่ยน ทัฬห์มองเธออย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พอรู้สึกตัวก็สลัดความรู้สึกทิ้ง หันกลับมาผิงไฟให้ตัวเองอบอุ่น...
ooooooo
เย็นนี้สร้อยสนเลิกงานแล้วกลับบ้าน ขณะนั่งทานผลไม้ก็โทร.หาเฟื่องลดา แต่โทร.แล้วโทร.อีกก็ไม่รับสาย นึกเป็นห่วงเลยโทร.หาสร้อยทองแทน จึงรู้ว่าเฟื่องลดาติดพายุฝนอยู่ที่เกาะกับทัฬห์
สร้อยสนเป็นห่วงเฟื่องลดาจึงโทร.หาไทว์ พอดีไทว์ขี่มอเตอร์ไซค์ถึงแถวบ้านเธอจึงแวะเข้าไปหา พอไทว์มาถึงสร้อยสนเล่าว่าตนเป็นห่วง
เฟื่องลดากับทัฬห์ติดพายุฝนอยู่ที่เกาะ ไทว์บอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะทัฬห์คุ้นเคยกับเกาะนี้ดี และถ้าพายุฝนหยุดแล้วทัฬห์ยังไม่ติดต่อกลับมาผู้จัดการก็จะเอาเรือออกไป
สร้อยสนสบายใจขึ้นแต่สีหน้ายังกังวล ไทว์ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
“ฉันกลัวยัยลดาจะไปออกฤทธิ์กับคุณทัฬห์ใหญ่โตน่ะสิคะ”
“อย่าเพิ่งกังวลไปเลยครับ บางทีสิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้”
ไทว์ตอบยิ้มเป็นนัย สร้อยสนได้แต่มองหน้าเขางงๆ
ฝ่ายมณฑิรากลับห้องพักอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน ลูกแก้วถามว่าเป็นอะไรก็บอกว่าเป็นห่วงคุณพ่อที่ขับเรือไปกับคุณครูของลูกแก้วแล้วติดฝน ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย
“อ๋อ...ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่ลดาเก่ง ดูแลพ่อได้อยู่แล้ว ขนาดลูกแก้วพี่ลดายังดูแลอย่างดีเลยค่ะ”
มณฑิราเผลอบอกว่าเพราะอย่างนี้น้ามณถึงเป็นห่วง พูดแล้วนึกได้รีบแก้ว่าไม่มีอะไร ถามลูกแก้วว่าชอบครูคนนี้มากหรือ ลูกแก้วบอกว่าชอบมากๆเลย
“แล้วกับน้ามณ ลูกแก้วชอบใครมากกว่ากันคะ” ลูกแก้วนิ่งไปนิดหนึ่งบอกว่าชอบเท่ากัน “ฟังแบบนี้น้ามณชักจะน้อยใจแล้วนะคะเนี่ย”
