ม่านบังใจ

เมื่อเรือของโรงแรมที่ไปรับทัฬห์กับเฟื่อง-ลดามาถึงฝั่ง มณฑิราวิ่งไปรับทัฬห์ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วเสื้อหายไปไหน พอดีเฟื่องลดาเอาเสื้อของผู้จัดการไปคืนจึงเหลือแต่เสื้อของทัฬห์ที่สวมอยู่

สร้อยทองมองตาโตถามว่าทำไมลดาใส่เสื้อของเขา พอทัฬห์เล่าให้ฟังก็อุทานเสียงดัง

“โอ...คุณทัฬห์เป็นสุภาพบุรุษจังเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วยดูแลลดาอย่างดี”

ทัฬห์พูดด้วยน้ำเสียงปกติว่าไม่เป็นไรแล้วขอตัวไปอาบน้ำเดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวเย็นด้วยกัน สร้อยทองยังพูดต่อให้ทิ่มแทงใจมณฑิรา

“คุณทัฬห์นี่น่ารักจังเลยนะคะ เป็นห่วงเป็นใยลดาม้าก...มาก ไปเถอะลูกรีบไปอาบน้ำอาบท่ากัน”

สร้อยทองหางตาใส่ มณฑิราเห็นไม่พอใจแต่ไม่กล้าแสดงออกเพราะลูกแก้วยืนอยู่ด้วย

พอกลับถึงห้อง สร้อยทองถามเฟื่องลดาอย่างตื่นเต้นว่าเกิดอะไรขึ้นเล่ามาให้ละเอียดเลย เฟื่องลดาบอกว่าไม่มีอะไร เป็นอย่างที่คุณทัฬห์เล่านั่นแหละ แล้วขอตัวไปอาบน้ำบอกว่าเหนื่อยและหิวมากเลย

สร้อยทองมองตามพึมพำอย่างไม่ได้ดั่งใจ “ลดากับยัยสนนี่โง่พอๆกัน มีโอกาสอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ยังไม่รู้จักคว้าเอาไว้ เป็นฉันหน่อยไม่ได้แหม...ขัดใจจริงๆ”

ฝ่ายเฟื่องลดาเมื่อเข้าห้องอาบน้ำเสร็จอยู่กับตัวเองก็อดคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ ทั้งคิดถึงเสื้อที่ทัฬห์ให้ใส่และคำสาบานของลูกเสือสามัญที่จะไม่แอบดูเธอเปลี่ยนเสื้อ ตลอดจนที่เขาโดดน้ำลงไปช่วยพาขึ้นเรือจนพาว่ายมาขึ้นเกาะ คิดแล้วทั้งประทับใจและสับสน พยายามสลัดความคิดออกไป แต่แววตาเต็มไปด้วยคำถามที่ตัวเองก็ตอบไม่ได้

เมื่อลงมาทานอาหารกัน เฟื่องลดาใส่ใจดูแลลูกแก้ว มณฑิราเอาใจทัฬห์ ทัฬห์ไอหลายครั้ง เขาเพียง แต่แตะๆอาหารพอเป็นพิธีแล้วขอตัวบอกว่าไม่หิว เท่าไหร่ ถามลูกแก้วว่าจะนอนกับใคร ลูกแก้วบอกนอนกับพี่ลดาเพราะเมื่อกลางวันนอนกับน้ามณแล้ว

พอทัฬห์จะลุกไป มณฑิราชวนไปฟังเพลงกันก่อนไหม เขาขอตัวเพราะมีงานค้างต้องทำ มณฑิราเลยจะกลับห้อง เฟื่องลดามองอย่างสงสัยอยู่เงียบๆ เมื่อลูกแก้วทานเสร็จก็ชวนพี่ลดากลับห้องเพราะอยากฟังนิทาน

เฟื่องลดาพาลูกแก้วกลับห้องเล่านิทานให้ฟังแต่ใจเป็นห่วงทัฬห์ เล่านิทานวนไปวนมาจนลูกแก้วถามว่าไม่สบายหรือเปล่า เฟื่องลดาบอกว่าตนไม่เป็นอะไร คนที่ไม่สบายคงจะเป็นคุณพ่อของลูกแก้วมากกว่า เพราะตากฝนมาทั้งวันแต่ไม่ยอมบอกใคร บ่นๆว่าคุณพ่อของลูกแก้วท่าทางดื้อไม่ใช่เล่น ลูกแก้วเป็นห่วงจึงชวนไปดูพ่อกัน

ลูกแก้วไปถึงหน้าห้องทัฬห์เป็นจังหวะที่พนักงานเอาผ้ากับน้ำมาให้ทัฬห์พอดี พอพนักงานออกไปลูกแก้วเลยกระโดดเข้าไปจ๊ะเอ๋พ่อ

เฟื่องลดาตามเข้าไปนั่งที่โซฟามองพ่อลูกคุยกัน ลูกแก้วทำเสียงดุพ่อว่าไม่สบายทำไมไม่บอกลูกแก้วจะได้มาดู ทัฬห์บอกว่าพ่อไม่ได้เป็นอะไร เลยถูกลูกแก้วดุว่า

“นั่นแหละค่ะ คุณพ่อชอบดุลูกแก้วว่าดื้อเวลาไม่สบายไม่ยอมบอกใคร คุณพ่อก็ดื้อเหมือนที่พี่ลดาบอกไม่มีผิดเลย”

ทัฬห์บอกว่าพ่อก็ให้พนักงานเอาน้ำกับผ้ามาเช็ดตัวแล้วนี่ไง แล้วเช็ดตัวเก้ๆกังๆ ลูกแก้วเลยอ้อนให้พี่ลดาช่วยเช็ดให้ เฟื่องลดาบอกให้ทัฬห์ส่งผ้ามา พอลงมือเช็ดก็สั่งยกแขนขึ้น...ถอดเสื้อ...หันหลังเฟื่องลดาเช็ดตัวให้อย่างมืออาชีพ ครู่เดียวก็บอก “เสร็จแล้วค่ะ ใส่เสื้อได้”

“ขอบใจมากนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าหายกัน เพราะวันนี้คุณก็ช่วยฉันหลายเรื่อง” แล้วชวนลูกแก้วกลับห้องกันคุณพ่อจะได้พักผ่อน

พ่อลูกกู๊ดไนต์กันอย่างน่ารัก แล้วเฟื่องลดาก็จูงลูกแก้วออกไป ทัฬห์มองตามเผลอยิ้มอย่างมีความสุข

ooooooo