หลงเงาจันทร์

“ไม่...เขมไม่เข้า เขมไม่ผิด”

“พ่อสั่งให้เข้าไป พ่อจะให้เขมได้รู้สึกบ้างว่าเวลาถูกขังมันเป็นยังไง”

เขมจิรายืนกรานไม่ยอมเข้า นิติจะลากเธอเข้าไปให้ได้ สองพ่อลูกยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมา พลันมีเสียงพิมพ์ชนกดังขึ้น ขอร้องพ่ออย่าขังน้อง อย่าลงโทษน้องเลย นิติไม่ยอมคราวนี้ต้องสั่งสอนให้หลาบจำบ้างจะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด ใครก็อย่ามาห้าม แล้วประกาศเสียงกร้าวว่าจะต้องสั่งสอนลูกให้ได้เรียนรู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายคนอื่นไม่ว่าจะโกรธแค่ไหนก็ทำไม่ได้ แม้คนคนนั้นทำผิดอะไรก็ตามจะทำร้ายไม่ได้

“เราเป็นคนไม่ใช่สัตว์...เขม สิ่งที่พ่อทำพ่อต้องการสอนเขมให้ได้สำนึก เขมต้องได้เรียนรู้ว่าลูกเป็นคน...คนคือสัตว์ประเสริฐ ถ้าเขมใช้วิธีอย่างสัตว์เดรัจฉาน เขมก็ต้องถูกสอนอย่างสัตว์เดรัจฉานเหมือนกัน...เข้าไป”

“ถ้าคิดว่าแค่นี้จะทำอะไรเขมได้ก็เชิญ” เขมจิราสะบัดมือพ่อออกเดินเข้าห้องเก็บของอย่างไม่ได้สำนึกใดๆ

“เขมต้องได้รับรู้ความรู้สึกของพี่พิมพ์บ้าง สำนึกได้เมื่อไหร่ค่อยออกมา” นิติปิดประตูห้องล็อกกุญแจ ห้ามใครปล่อยเขมจิราจนกว่าเขาจะสั่งเป็นอย่างอื่น แต่ถ้าใครอยากลองดีกับเขาก็เชิญได้เลย แล้วชวนพิมพ์ชนกขึ้นไปพักผ่อน ทิพย์อาภาเห็นเขาเอาจริงก็เลยไม่กล้าหือ แม้จะสงสารลูกแค่ไหนก็ตาม

ooooooo

พงษ์เดินเซื่องซึมเข้ามาในห้องนอนกับอารีย์โทษตัวเองที่มีส่วนทำให้ครอบครัวนี้ต้องวุ่นวาย มัวแต่จมอยู่ในความคิดไม่ทันได้ยินอารีย์เสนอให้ปล่อยนิติจัดการกับลูกตัวเอง เธอไม่ได้ยินเสียงตอบหันไปมอง เห็นสามีท่าทางเหม่อลอยถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เขาส่ายหน้าไม่ได้เป็นอะไรแค่เหนื่อยอยากพัก

“งั้นก็นอนพักนะคะ เดี๋ยวฉันจะขอไปสวดมนต์ไหว้พระ สงบสติอารมณ์หน่อย” พูดจบอารีย์ออกจากห้อง พงษ์ล้มตัวลงนอนสีหน้าทุกข์ใจ...

ค่ำวันเดียวกันทิพย์อาภาแอบมาหาลูกที่หน้าห้องเก็บของ ถามว่าเป็นอย่างไรบ้างร้อนหรือเปล่า เงียบไม่มี

เสียงตอบ ทิพย์อาภายังคงพูดกับลูกด้วยความเป็นห่วงขอร้องให้ส่งเสียงหน่อยอย่าเงียบแบบนี้ตนใจคอไม่ดี เธอไม่ปลื้มด้วยออกอาการรำคาญด้วยซ้ำจึงไล่แม่ไปให้พ้น ทิพย์อาภาตื๊อจะอยู่เป็นเพื่อน ลูกชิ้นต้องขอร้องให้ท่านไปพักไม่ต้องเป็นห่วง คุณเขมไม่เป็นอะไรแน่นอนเขมจิรายังเห็นแม่รีๆรอๆก็ไล่ซ้ำ

“บอกให้ไปไกลๆไง”

“จ้ะๆ เขมถ้าลูกอยากได้อะไร ตะโกนบอกแม่นะลูก แม่จะอยู่แถวๆนี้”

เขมจิราน้ำตาไหลพราก ความจริงแล้วไม่ได้อยากไล่แม่ แต่ที่ต้องตวาดไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้ท่านต้องมาลำบากด้วย...

การถูกขังในห้องเก็บของที่ทั้งแคบและร้อนไม่ได้ทำให้เขมจิราสำนึกผิด กลับยิ่งคิดแค้นพิมพ์ชนกที่เป็น