หลงเงาจันทร์

“ถ้าคุณพิมพ์อยากได้อะไรเพิ่มเติมบอกได้เลยนะคะ ส่วนที่พักทางเราได้จัดเตรียมไว้ให้พร้อมแล้ว เป็นเรือนรับรองของเจ้าหน้าที่ป่าไม้”

“ขอบคุณค่ะที่ช่วยอำนวยความสะดวกให้”

“งั้นเชิญคุณพิมพ์กับทุกคนตามสบายเลยนะคะ” เจ้าหน้าที่อนามัยพูดจบผละจากไป พิมพ์ชนกเดินไปที่เต็นท์เห็นธนาคิมกับอานนท์และพวกผู้ชายชาวบ้านกำลังช่วยกันตั้งเต็นท์ผ้าใบอยู่ ธนาคิมยกของหรือทำอะไร อานนท์ก็จะทำด้วย หากเขายกของหนัก อานนท์จะเกทับด้วยการยกของที่หนักมากกว่า ครั้นเขาปีนต้นไม้ไป

ผูกเชือกขึงเต็นท์ คุณหมอหนุ่มก็จะปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่สูงกว่าเขา ริสากับน้ำฝนเดินมายืนข้างๆพิมพ์ชนก

“นี่ขนาดผู้หญิงเขาไม่ได้มาด้วยนะ ผู้ชายสองคนยังข่มกันขนาดนี้เลย” น้ำฝนส่ายหน้าขำ

“โตแล้วไม่รู้จักโต ยังทำตัวเหมือนเด็กๆ” ริสาไม่ขำด้วยมองสองหนุ่มอย่างตำหนิ พิมพ์ชนกบอกให้ปล่อยทั้งคู่ไปอย่าไปสนใจ ทันใดนั้นมีเสียงเขมจิราดังขึ้นจากด้านหลัง ร้องทักทายทุกคนอย่างอารมณ์ดี สามสาวหันมองตามเสียงต้องตกใจที่เห็นเขมจิราในชุดเดินป่าสวมหมวกปีกกว้าง ใส่แว่นดำแต่งหน้าจัดเต็มเดินเข้ามาโดยมีลูกชิ้นในชุดเว่อร์ไม่แพ้กันลากกระเป๋าเดินทางใบโตมาด้วยสองใบ

ริสากับน้ำฝนมองหน้ากัน หวั่นใจต้องเกิดเรื่องแน่ๆ เขมจิราโกหกหน้าตาเฉยว่าพ่อมอบหมายให้เธอมาในฐานะตัวแทนสปอนเซอร์ของพ่อ เธอจึงต้องทำให้เต็มที่สมกับที่ท่านไว้ใจ พิมพ์ชนกเตือนว่าที่นี่ไม่ได้สุขสบายจะอยู่ได้หรือ ริสาช่วยพูดอีกแรงว่าที่นี่ไม่มีห้องแอร์ ให้นอน ไม่มีอาหารดีๆให้กิน และที่สำคัญเราไม่ได้มาเที่ยวแต่มาทำงาน เขมจิรามองริสาไม่พอใจ แต่ต้องข่มอารมณ์ไว้ บอกว่าแม่ให้พาลูกชิ้นมาด้วยจะได้คอยดูแลเธอ

“อย่ามาเป็นภาระให้คนอื่นก็แล้วกัน ที่นี่วุ่นวายกันอยู่แล้ว” ริสาย้ำเตือน

อานนท์อาสาจะช่วยดูแลเขมจิราอีกแรงหนึ่ง

ริสาหันขวับมองเขาทันที เขมจิราเห็นท่าทางอีกฝ่าย

ก็ยิ้มสะใจแกล้งพูดยั่วริสาจนทนไม่ไหวเดินหนี ครั้นเธอไปพ้นแล้ว เขมจิราเลิกสนใจอานนท์เข้าไปอี๋อ๋อธนาคิม

“พี่คิมมีอะไรให้เขมช่วยก็บอกได้เลยนะคะ

คุณป้าอรฝากเขมช่วยดูแลพี่คิมด้วยค่ะ”

“เอ่อ...ขอบใจจ้ะ” ธนาคิมไม่ปลื้มด้วยกลัว

เขมจิราทำให้ผิดแผน อานนท์มองเขมจิรากับธนาคิม

อย่างไม่พอใจนัก น้ำฝนที่ยืนอยู่กับพิมพ์ชนกบ่นด้วยความหนักใจ ท่าทางโครงการพยาบาลอาสาของเรากำลังจะกลายเป็นโครงการชิงรักหักสวาทไปเสียแล้ว...